Życie Wieczne

Piotr-246 · Gość

CZESC WTORA

O Zacności Pokolenia Iaphetowego, przy ktorem się tytuł y wszystka Polityczna chluba Scythow Panochow po Potopie została.

Pokazawszy zacność Scythów Panochów/ y pierwotne ich światu Panowanie przed Potopem: iawno iest/ iż po nim nie został było tylko cztery mężczyzny/ to iest/ Noe ze trzema synami. Wiemy też z Bibliey ś. że Noe był z ich panuiący liniey: bo go rzetelnie Moyzesz pokazuie bydź Wnukiem Mathusala V. Pana świata/ a ostatniego przed Potopem. Na czym się zasadźiwszy/ potrzeba wspomnieć na ono w Bibliey Gen. 9. Noego rosporządzenie pomienionych trzech synów swoich: tak aby był Japhet Panował/ Sem Biskupował/ a Cham był sługą obudwu. Od tego abowiem czasu/ wszytka świecka władza/ y zacność Sethowa/ Enosowa/ Malaleelowa/ y Gigasów potomków iego/ przy Japhećie została: iako y Duchowna Enosowa/ Henochowa/ y Noego/ przy Semie: A Cham w przeklęctwo Kaimowe wspąpił.
Ztądże Ovidius in metam, między Pany Gigantomachij/ to iest świat woiuiące/ kładzie Japheta Nieba y ziemie syna, to iest z Oyca Slachćica ze krwie Scythów Panochów idącego; a Matki gminny. Bo Noema którą Noe miał żoną/ ostatnia była ze krwie Kaimowey/ iako Żydzi w Bereschith Rabba wywodzą. Y przydawa tamże Ovidius w sens namienionych słów Neogo. Gen. 9. Niech Bóg rozszerzy Iapheta, mówiąc o nim Eleg. 1. Leva manus sceptrum late Regale tenebat: to iest/ Lewica iego szerokie Berło Królewskie trzymała. A o iego potomkach około Libanu powiedźieli niegdy śpiegowie Żydowscy. Num. 13. Stirpem Enach vidimus ibi: to iest/ Pokolenie Panochów widzieliśmy tam. o których potem wyśieczeniu tam około mamy. Num. 24. Wyśiekł wszystkie syny Sethowe, to iest Japhetczyki/ przy których tytuł Scythów Panochów y wszystka chluba ich została. Ztądże ich nie Japhetczykami ale Scythami zwano/ iako rzetelnie potwierdza ono mieysce. 2. Machab. 12. o ich potomkach. Ztamtąd do miasta Scythów odeszli: to iest Żydzi które od Ieruzalem sześć set stay beło.
Rzecz też uważenia godna/ iż lubo Japhetczyki one w Palaestynie Scythami tam (iako nas) od Setha syna Jadamowego zwano: iednakże oni sami się pospolićie także iako y my tu w Europie/ Polalami abo Polaninami zawsze tytułowali/ aż do czasów niedawnego Ziemie ś. odiskania: iako to rzetelnie świadczy o nich Iacobus vitriacus libr. de Orientali Historia cap. 68. mówiąc. Polani autem dicuntur, qui post praedictam Terrae S. eliberationem, ex ea oriundi extiterunt. A Polanami tych zowią: to iest w Palaestynie/ którzy po pomienionem Ziemie S. odyskaniu, w niey porodzeni, tam się znaleźli. A co większa iż same ich obyczaie/ które tam ganiąc ich wypisuie/ oczywiśćie potwierdzaią/ iż prawdźiwemi Polakami beli. Ztądże Palestyna miasto Polasczyna od nich tak iest przezwana.
Po takowem tedy Noego pomienionem synów swych w Armeniey/ gdzie była Arka stanęła rosporządzeniu/ Cham widząc się bydź następcą w przeklęctwie Kaimowym/ tegoż drogą którą y on niegdy po zabićiu Abla poszedł na wschód słońca w góry Babilońskie/ wziąwszy z sobą przeklętego syna Chanaana. A Noe z Japhetem y Semem poszli ku Syryey na zachód słońca; z któremi się też beli puśćili trzey synowie Chamowi: Mesraim/ Phut/ y Chus; których przeklęctwo Noego nie tknęło.
Tam tedy Japhet pomienioną Panochę pierwotną Sethową Stolicę świata świeckiey zwierzchnośći: a Sem Enosową Duchowney (na imię Salem z którey za czasem uczyniono Jeruzalem) odnowiwszy/ potopem zepsowane: iż podomno pomienionych trzech synów Chamowych pogardzali/ oni zebrawszy się poszli z Palaestyny/ za Oycem swym Chamem na góry Baktryańskie: a to 101. roku po Potopie. O którem ich rozdźieleniu się od Japhetczyków y Semianów/ a nie o poślednieyszem dwiema sty lat rosproszeniu z pod Babel mamy one słowa Genes. 10. Imię iednemu Phaleg, dla tego iż we dni iego rozdzielona iest ziemia: bo się w ten czas urodźił.
Tych wódz Nimrod/ to iest nimaiący rodu (bo się nic pewnego nie wie ani o końcu ani o potomstwie iego) odchodząc z Palaestyny/ ukradł Semowi księgi obrządku chwały Bożey (które beł sporządźił Enos) a Japhetowi odwabił wnuka/ z syna przodka naszego Polacha za czasem iako się trochę niżey pokaże Baal nazwanego/ na imię Jonicha abo Janka. Co wszystko rzetelnie zeznawa Berosus lib. 4. mówiąc. Nemrothus assumpto filio Ioue Bello (ma bydź Iovis Belli: bo ten Polach Baalem/ abo Bellem rzeczony/ na ostatek y Jowiszem iako się niżey obaczy beł nazwany) furatus est ritualia Iouis Sagi, & cum populo venit in campum Sennaar. to iest/ Nemrod wziąwszy syna Iovisza Bella ukradł kśięgi nabożeństwa Iowisza zaka (Sema tak zowie) y zludem przyszedł na pole Sennaarr. Ztądże o tem odmówionem synu Jowisza Bella/ to iest Polachowem. Hertmannus Schedel mówi (rozumieiąc bydź czwartem synem Noego/ co sczere są plotki/ bo niemiał ieno trzech) Hic Ionichus fertur consilium Nemrotho dedisse, quomodo regnare posset; fuit enim vir ingenio eminentissimus. to iest/ Ten Jowich udaią że dał radę Nemrodowi/ iakoby mógł królować; beł abowiem mąż dowćipu wysokiego.
Gdy tedy Nemrod na góry Baktryańskie odszedł za Chamem Przodkiem swoim/ Sem zabiegaiąc woynom iakiem/ (których się dla tego spodźiewać beło) wyprawił za niem Hebera Prawnuka swego/ dla odiskania pomienionych kśiąg nabożeństwa/ y Jonicha wnuka Japhetowego. Ztądże Pismo ś. Sema zowie Rex pacis, a to słowem Salem, że żalem wzruszony zabiegał namienionem woynom/ o których niżey będźie.
Heber tedy wźiąwszy z sobą pomienione dźiećię Phalega, abo Walka (bo na on czas nie było litery ph.) a to dla zostawienia go w zakładźie miasto pomienionego Ionicha: gdy zaszedł przez Raykę/ abo Rayską rzekę za czasem Tagrodź abo Tygris nazwaną/ do Baktryany: tam został z Chamianami; między któremi się rozpładzał z Phalegiem aż do wyśćia Potomka iego na imię Thare Oyca Abrahamowego de Ur Chaldaeorum, to iest z gór Baktryańskich: które na on czas beły Chamianów Chaldaeami abo Chwałdoiami przezwanych. iako się w Rozd. 1. Perspektywy pokazało. Z tądże tego Hebera który miał oberać Nimrotha z pomienioney kradźieży iego/ Żydźi wykładaią Towarzysz, to iest Chamianów z któremi za Tygrem został/ a rzekę Tygrys od niego Herbem zowią: przeto iż ią beł przeszedł.
Rozpłodzeni Chamiani po górach Baktryańskich/ we 200. lat po Potopie/ Descendentes de montibus (iako mamy Genes. 10.) processerunt ab Oriente, & invenerunt campum Sennaar. Ruszywszy się, mówi z gór postąpili od wschodu, y znalezli pole Sennaar, to iest Zemne oranie/ iakoby maćierzyzne. Bo Noema Noego żona (iako Żydzi uczą w Bereschith Rabba) Lamechowna beła ze krwie Kaimowey: którą tam na tych mieyscach beł zpłodził/ pierwey niż po zabićiu Kaina odszedł do Egyptu. Dla tegoż one maćierzyznę przezwali Sennaar/ iakoby Zeńską rolą: a fortecę abo twierdzą tam na obronę swoich buntów zbudowaną Babylonem abo Babiem łonem/ bo Noego żona baba im beła. Ztądżeć ono starożytność wołą że Ziemia/ to iest/ Żona Noego (którego Niebem zwali) przyiaźnieysza beła Saturnowi/ to iest Chamowi/ a niżeli Tytanom/ to iest Japhetczykom od Tyta abo Cyca tak rzeczonym iakoby Kochankom przedpotopną chlubą Scythycką odchowanym.
Tam tedy gdy Babel poczęli Chamiani budować/ Thare Semian potomek Heberów przez Phalega/ y pomieniony Jonichus Japhetczyk (którego tam oni beli Nassur iakoby Naszeniec przezwali) odstąpili od nich z potomkami swemi. Thare Oćiec Abramów przez Raykę abo Tygrys do Palaestyny: a Jonichus tamtą stroną Tygru na to mieysce/ gdzie zbudował Miasto/ y nazwał ie Niewinne, to iest Chamskiey złośći; która ie za czasem opacznie przezwała Ninive, iakoby Nieniewine; równie iako y syna Jonichowego Niewinnusa Ninusem, iakoby Nienaszem; iż nie trzymał z niemi/ iako Jonich Oćiec iego/ którego za to (iak się rzekło) Nassurem iakoby Naszyńcem beli przezwali. Otem tedy Jonichu a nie o synu Semowem (który na tey stronie Tygru beł rozpłodzony mamy Genes. 10. De terra illa egressus est Assur, & aedificavit Ninven. Z oney Ziemie, to iest Babilońskiey/ wyszedł Nassur, y zbudował Ninive, to iest za czasem tak rzeczone/ iako się wyżey rzekło/ y niżey pokaże.
Zaczym barzo nieostrożnie wiele ich rozumieią/ iakoby wszytko potomstwo Noego miało było Babel budować; bo to tylko samych Chamianów/ a tych Semianów co ich Heber z Phalegiem za Tygrem rozpłodźili/ sprawka beła. Czego dobrze Torniellus y inśi nowszy Historycy postrzegaią; iako znać z Genebrardowych słów lib. 1. Który wyiąwszy od tego budynku Noego Sema y Japheta z inszemi kogo beło wyiąć/ przydawa. Sed nec qui morabantur in Syria & Chanaan (to iest Palaestynie za czasem Chananaea od zaplugawienia iey więźniami z Babilonu przezwaney) videntur interfuisse constructioni turris, aut communicasse: quoniam Genes. 11. structores descendisse dicuntur ab Oriente in Campum terrae Sennaar, illicq; consedisse ad hoc opus. Syria vero & Chananaea erant in occidente terrarum quae tunc in colebantur, to iest. Ale ani ći którzy mieszkali w Syryey y Chananeiey zda się aby mieli bydź przy budowaniu oney wieże, abo zpółkować z niemi: abowiem 11. Rozdział kśiąg Rodzaiu mówi, że budownicy iey przyśli beli od wschodu na pole ziemie Sennaar, y tam gwoli temu ośiedli: a Syrya y Chananeyska ziemia zachodnie beły (to iest/ względem Babylonu) z tych w których na on czas mieszkano. A ieżelić dla tego nie winuią ostrożnieyśi Historycy Syryiczyków/ iż beli na zachód słońca względem Babylonu im wschodnego/ tedyć toż rozumieć potrzeba/ o Ormianach y inszych na on czas Pułnocnych Obywatelach/ ze krwie Japhetowey płynących.
Po zepsowaniu Babylońskich gąb. 340. roku po Potopie (którem potym rozpruszeni wszystek niemal świat za czasem zaraźili) herstowie oney złośći/ Cham/ Mesraim/ Phut y Chus/ iego synowie/ ochwaceni ćierpliwośćią Japhetową aby beł Noego nie frasował pośli do AEgyptu (niegdy przed Potopem także Kainianów dźiedźiny póki ich beł Mathuśćiałoch V. Pan świata iako się wyżey pokazało nie wyśiekł) aby beli równie y tam/ iako w Babylonie Chamską rebellią swoię przeciwko Japhetowi utwierdzili.
Zaczym Japhet (po Jadamie/ Sczyćie/ Panoszu/ Molalelie/ y Mathuśćiałochu VI. Panu świata/ a pierwszy po Potopie) więcey sobie ważąc hersty złego w AEgypćie/ a niżeli go zostawiony korzeń oney złośći w Babylonie: zaraz po śmierći Noego/ to iest 351. roku po Potopie poszedł do Aphryki/ zostawiwszy w Panosze pierworodnego pierwotney Stolicy świata na swem mieyscu/ nie Gomera ale Magoga wtórego syna za namieśnika swego: iako samo imie iego Magog (od moge iakoby mogący lubo moc y władzą maiący) pokazuie: a to zaś potwierdza/ iże Żydzi wszytkie Scythy abo Japhetczyki zowią Magogami.
Jż iednak Japhet Chamiany w AEgyptćie uskromiwszy/ nie wróćił się więcey do Azyey (dla tego Ożyia rzeczoney/ że w niey stworzona wszelka rzecz żywiąca/ y po Potopie znowu Ożyła) ale wćiąż przez Aphryke poszedł/ nad morzem które Mediterraneum, to iest Między ziemnem zowią: a z tamtąd znowu nad Atlanckiem aż do Zobodwice (która trzecią część świata Historycy Terram Australem, to iest Ziemią Południową nazywaią/ tam żywota dokończył (iako Historya moia pokaże y drogę iego wywiedzie) Magog siódmem beł Panem świata/ to iest tey pierwszey naszey częśći iego/ którą na Azyą/ Aphrykę y Europę rozdzieloną/ nasz ięzyk Narodycą zowie/ przeto że się w niey Narody poczęły: iako y druga Amarochę abo Amerykę Synrodycą, że się tam synowie Narodyey rozrodźili: a trzećią Zobodwicą, iże z tych obudwu iest rozkrzewiona/ to iest od Japheta z Narodyey tam przez Aphrykę abo raczey Jawrucę (iż Jaweta przerzućiła na inszą część świata) zanieśionego: y od potomków Amarocha syna iego/ przez Azyą do Synrodyey/ abo Ameryki zagnanego.
Starzy Scythowie naśi Przodkowie/ wstydząc się głośnego u Historyków zwyćięstwa Wexoresowego nad tym VII. Panem świata/ nie zwali go Magogiem/ to iest Moc y władzą maiącem/ ale tylko Lągiem: przeto iż lągł na Stolicy świata po Japhećie. z którego Ląga za czasem uczyniono Lacha. Co znać nie tayno beło Żydom/ ponieważ Króla złożonem słowem z tych dwuch Magog y Lach zowią Melech, iakoby maiący Lechowę abo Lachowę godność: którego wykładu potwierdza ich Melchisedech, iakoby Mian za Lachowego Sędziocha lubo Sędzie. Ztądże to słowo wykładaią Król sprawiedliwośći. Co samo iawnie także pokazuie/ iż władza świata po Japhećie/ przy tem Lachu naszem beła została/ dla którey go Żydźi Magogiem iakoby Mogącem/ lubo moc y władzą maiącem zwali; ponieważ oto wszelkie mnieysze doczesne zwierzchnośći (iaka była Melechów abo Królów Żydowskich) niem się pieczętowały. A żeby tym iawniey beło że Magog y Gog Żydowscy/ po naszemu są Lach y Polach/ uważyć potrzeba/ że Scythy wszytkie Żydźi Magogami/ a Regios, to iest Królestwa Polskiego Gogami zowią. Ztądże lada żydźie Slachćica zowie Goy/ a gminnego Możak/ abo z Ruska Mużyk. Bo ponieważ Scythas Regios Polakami a gminnych Lachami zowią/ oczywista rzecz iest/ że to iedni u różnych Gog y Magog co Polach y Lach/ iako Adalbertus y Woyćiech/ Felix y Sczęsny/ Bonaventura y Dobrogost/ &ć. Czego szerzey 12. Rozd. Perspektywy dowodzi.
Temu tedy Lachowi abo Magogowi gdy starszy Brat Gomer/ po odyśćiu Japheta niechćiał bydź posłusznym/ zbuntowawszy wiele potomstwa Japhetowego/ z braćią swoią Amarochiem (od którego potym iak się namieniło za morze przez Tatarską ziemię/ z Narodyce zapędzonego/ Synrodia rzeczona była Amarochą/ którą dźiś Ameryką zowią) y z Tubalem który Hiszpany rozpłodził y z wielą inszych/ poszedł na pułnocy; szukać sobie inszey fortuny. Ztądże nazwany był Komorem/ iż tak okrutnie żądłem swego nieposłuszeństwa zakłół wszytko plemię Japhetowe (co go było w Azyey zostało) że Scythowie nigdy po Potopie takiey klęski iako w ten czas nie odnieśli. Mesraim abowiem syn Chamów/ Raynik abo Tyran Egypski/ (którego świat zowie Osyris miasto Ożerca/ y Vexores miasto wyżerca) widząc/ iż się Japhet przez Aphrykę aż do Atłańskiego morza z swoiemi oddalił/ a Komor nieposłuszny z wielką potęgą odszedł do Europy: on wypadszy do Syryey/ Panochę pierwotną Stolicę świata spalił/ y Magoga lubo po naszemu Lacha wygnawszy/ onego aż do Czarnego morza plądruiąc źiemię gonił.
Był na ten czas ieden z synów Japhetowych/ nad Czarnym morzem/ z potomstwem swym rozpłodzony/ (na tym mieyscu gdzie Ptolomeus miasto Polemniacum ukazuie) którego na ten czas Olanem abo z Łaćińska Alanem zwano. A to dla tego iż Oleniak dziedźinę iego (potym Mogą) a naostatek Polęgniakiem lubo Polemniakiem nazwaną) z iednę stronę Czarne morze/ a z drugą uśćie rzeki Thermodonu oblewało. Ten tedy widząc iż prawie o reszę szło na ten czas/ aby chłopstwo Chamskie/ nie wźięło było nad Scytami abo Japhetczykami Panami swemi góry: odważył na pospolitą posługę wszytko męskie plemię swoie/ a zostawiwszy doma córkę z białemigłowami (która ztąd potym Samey ramię lubo Semiramis rzeczoną/ sławnym Samem żonom lubo Amazonom początek dała) sam ze wszystkimi wypłoszonemi/ co do niego z ućiekali/ taki dał odpór Wexoresowi/ iż nie tylko zagnał go do Egyptu: ale też y on podbiwszy dał mu syna swego za Raynika/ abo porządanego Króla Scythycką władzą postanowionego: y nazwał go Waraho iakoby waruy się go y strachay/ to iest Egypćie. Od którego potym Successory tam iego/ Warahonami lubo za czasem Pharaonami zwano. A on sam za takowe zwyćięstwo/ że zmógł Wexoresa/ otrzymał nowe przezwisko Mog, iako mamy u Józepha/ lubo to Gog iako inśi Żydźi piszą/ y Oyczyzna iego Mogą była przezwana/ iako u tegoż Józepha lib. 1. widźiemy. Odważni zaś którzy się nie oglądaią na poślednie koła/ od pierwszego imienia iego Olan/ po dźiśdźień zowią się holacy/ na pamiątkę iego odwagi/ iż iako się rzekło wszytko plemię swe męzkie/ odważył był na pomstę krzywdy Scythyckiey. Ztądże Historycy Hellecha miasto Holaka/ Japhetowym synem zowią/ pod którego ćisną się Grekowie zowiąc go Hellenem miasto Olanem. A Trogus u Justyna lib. 2. mówi. Primus Scythis bellum induxit, Vexores Rex AEgyptius & c quos dum magna celeritate venire didicisset, in fugam veritur, & exercitu cum magno apparatu belli relicto, in Regnum trepidus se recepit. Scythas in AEgypto paludes prohibuere. Exinde reversi Asiam perdomitam vectigalem fecerunt. iako się niżey pokaże. Że zaś tego męstwa nad Wexoresem nie kto inszy z Scythów ieno ten Olan/ od niego Mog abo Gog/ a potym (iako się niżey pokaże czemu y kiedy) Baal, Tanaus, Hercules y Iovis rzeczony. rzetelnie to Sabellicus w te słowa uczy. Vexores Rex AEgypti, qui in Pontum usq; victor arma protulit, & Tanaus Scythiae Rex qui vexorem & omnem pene Asiam subegit ante Ninum ponuntur. Gdzieby zaś beło Królestwo Tanausa po tym ugruntowane/ wszystek świat woła cum Fasciculo Temp. Regnum Scytarum, vetustissimum, est regio magna valde, quia Moetidis paludibus incipiens, inter Danubium & Occianum Septentrionalem, usq; ad Germaniam ponigitur. Et est prima pars Europae, in qua primum regnavit Tanaus stirpe Iaphet.

Piotr-246 · Gość

Poprawiam na bardziej współczesny jezyk:

CZĘŚĆ DRUGA

O Zacności Pokolenia Jafetowego, przy którym się tytuł i wszystka Polityczna chluba Scytów Panochów po Potopie została.

Pokazawszy zacność Scythów Panochów i pierwotne ich światu Panowanie przed Potopem: jawno jest iż po nim nie został było tylko cztery mężczyzny - to jest Noe z trzema synami. Wiemy też z Bibli Świetej, że Noe był z ich panującej linii: bo go rzetelnie Mojżesz pokazuje jako wnuka Mathusala, Piątego Pana świata, a ostatniego przed Potopem.

Na czym się zasadziwszy, potrzeba wspomnieć na ono w Biblii Gen. 9. Noego rosporządzenie pomienionych trzech synów swoich: tak aby był Jafet Panował, Sem Biskupował, a Cham był sługą obudwu.

Od tego abowiem czasu, wszytka świecka władza i zacność Sethowa, Enosowa, Malaleelowa i Gigasów potomków jego przy Japhećie została: jako i Duchowna Enosowa/ Henochowa i Noego/ przy Semie: A Cham w przeklęctwo Kaimowe wspąpił.

Sądże Ovidius in metam, między Pany Gigantomachij (to jest świat wojujące) kładzie Jafeta Nieba i ziemie syna, to iest z Oyca Slachćica ze krwi Scythów Panochów idącego; a Matki gminny. Bo Noema którą Noe miał żoną, ostatnia była ze krwi Kainowej, jako Żydzi w Bereschith Rabba wywodzą.

I przydawa tamże Ovidius w sens namienionych słów Neogo. Gen. 9. Niech Bóg rozszerzy Jafeta, mówiąc o nim Eleg. 1. Leva manus sceptrum late Regale tenebat: to iest Lewica jego szerokie Berło Królewskie trzymała.

A o jego potomkach około Libanu powiedzieli niegdyś śpiegowie Żydowscy. Num. 13. Stirpem Enach vidimus ibi: to iest/ Pokolenie Panochów widzieliśmy tam. o których potem wyśieczeniu tam około mamy. Num. 24. Wyśiekł wszystkie syny Sethowe, to iest Jafetczyki/ przy których tytuł Scythów Panochów i wszystka chluba ich została.

Sądże ich nie Jafetczykami ale Scythami zwano, jako rzetelnie potwierdza ono mieysce. 2. Machab. 12. o ich potomkach.

Stamtąd do miasta Scythów odeszli: to jest Żydzi które od Jeruzalem sześćset stay beło.

Rzecz też uważenia godna, iż lubo Jafetczyki one w Palaestynie Scythami tam (jako nas) od Setha syna Jadamowego zwano: jednakże oni sami się pospolićie także jako i my tu w Europie/ Polalami abo Polaninami zawsze tytułowali/ aż do czasów niedawnego Ziemie ś. odiskania: iako to rzetelnie świadczy o nich Iacobus vitriacus libr. de Orientali Historia cap. 68. mówiąc. Polani autem dicuntur, qui post praedictam Terrae S. eliberationem, ex ea oriundi extiterunt.

A Polanami tych zowią: to jest w Palaestynie, którzy po pomienionem Ziemie Św. odyskaniu, w niej porodzeni, tam się znaleźli. A co większa iż same ich obyczaje, które tam ganiąc ich wypisuje/ oczywiśćie potwierdzaią/ iż prawdźiwymi Polakami byli.

Ztądże Palestyna miasto Polasczyna od nich tak iest przezwana.

Po takowem tedy Noego pomienionem synów swych w Armeniey/ gdzie była Arka stanęła rosporządzeniu/ Cham widząc się bydź następcą w przeklęctwie Kaimowym/ tegoż drogą którą i on niegdy po zabićiu Abla poszedł na wschód słońca w góry Babilońskie/ wziąwszy z sobą przeklętego syna Chanaana. A Noe z Japhetem i Semem poszli ku Syrii na zachód słońca; z któremi się też beli puśćili trzey synowie Chamowi: Mesraim/ Phut/ y Chus; których przeklęctwo Noego nie tknęło.

Tam tedy Jafhet pomienioną Panochę pierwotną Sethową Stolicę świata świeckiej zwierzchnośći: a Sem Enosową Duchownej (na imię Salem z którey za czasem uczyniono Jeruzalem) odnowiwszy/ potopem zepsowane: iż podomno pomienionych trzech synów Chamowych pogardzali/ oni zebrawszy się poszli z Palaestyny/ za Oycem swym Chamem na góry Baktryańskie: a to 101. roku po Potopie.

O którem ich rozdźieleniu się od Japhetczyków y Semianów/ a nie o poślednieyszem dwiema sty lat rosproszeniu z pod Babel mamy one słowa Genes. 10.

Imię jednemu Phaleg, dla tego iż we dni iego rozdzielona iest ziemia: bo się w ten czas urodźił.

Tych wódz Nimrod/ to jest niemający rodu (bo się nic pewnego nie wie ani o końcu ani o potomstwie iego) odchodząc z Palaestyny/ ukradł Semowi księgi obrządku chwały Bożey (które sporządźił Enos) a Japhetowi odwabił wnuka/ z syna przodka naszego Polacha za czasem iako się trochę niżey pokaże Baal nazwanego/ na imię Jonicha abo Janka.

Co wszystko rzetelnie zeznawa Berosus lib. 4. mówiąc. Nemrothus assumpto filio Ioue Bello (ma bydź Iovis Belli: bo ten Polach Baalem/ abo Bellem rzeczony/ na ostatek y Jowiszem iako się niżey obaczy beł nazwany) furatus est ritualia Iouis Sagi, & cum populo venit in campum Sennaar. to iest/ Nemrod wziąwszy syna Iovisza Bella ukradł kśięgi nabożeństwa Iowisza zaka (Sema tak zowie) y zludem przyszedł na pole Sennaarr.

Stądże o tym odmówionym synu Jowisza Bella/ to iest Polachowem. Hertmannus Schedel mówi (rozumieiąc bydź czwartem synem Noego/ co sczere są plotki/ bo niemiał ieno trzech) Hic Ionichus fertur consilium Nemrotho dedisse, quomodo regnare posset; fuit enim vir ingenio eminentissimus. to iest/ Ten Jowich udaią że dał radę Nemrodowi/ iakoby mógł królować; beł abowiem mąż dowćipu wysokiego.

Gdy tedy Nemrod na góry Baktryańskie odszedł za Chamem Przodkiem swoim/ Sem zabiegaiąc woynom iakiem/ (których się dla tego spodźiewać beło) wyprawił za niem Hebera Prawnuka swego/ dla odiskania pomienionych kśiąg nabożeństwa/ y Jonicha wnuka Japhetowego.

Stądże Pismo Św. Sema zowie Rex pacis, a to słowem Salem, że żalem wzruszony zabiegał namienionem woynom/ o których niżey będźie.

Heber tedy wźiąwszy z sobą pomienione dźiećię Phalega, abo Walka (bo na on czas nie było litery ph.) a to dla zostawienia go w zakładźie miasto pomienionego Ionicha: gdy zaszedł przez Raykę/ abo Rayską rzekę za czasem Tagrodź abo Tygris nazwaną/ do Baktryany: tam został z Chamianami; między któremi się rozpładzał z Phalegiem aż do wyśćia Potomka iego na imię Thare Oyca Abrahamowego de Ur Chaldaeorum, to iest z gór Baktryańskich: które na on czas beły Chamianów Chaldaeami abo Chwałdoiami przezwanych. iako się w Rozd. 1. Perspektywy pokazało.

Z tądże tego Hebera który miał oberać Nimrotha z pomienioney kradźieży iego/ Żydźi wykładaią Towarzysz, to iest Chamianów z któremi za Tygrem został/ a rzekę Tygrys od niego Herbem zowią: przeto iż ią beł przeszedł.

Rozpłodzeni Chamiani po górach Baktryańskich/ we 200. lat po Potopie/ Descendentes de montibus (iako mamy Genes. 10.) processerunt ab Oriente, & invenerunt campum Sennaar. Ruszywszy się, mówi z gór postąpili od wschodu, y znalezli pole Sennaar, to iest Zemne oranie/ iakoby maćierzyzne.

Bo Noema Noego żona (iako Żydzi uczą w Bereschith Rabba) Lamechowna beła ze krwi Kaimowey: którą tam na tych mieyscach beł zpłodził/ pierwey niż po zabićiu Kaina odszedł do Egyptu.

Dla tegoż one maćierzyznę przezwali Sennaar/ iakoby Zeńską rolą: a fortecę abo twierdzą tam na obronę swoich buntów zbudowaną Babylonem abo Babiem łonem/ bo Noego żona baba im beła. Ztądżeć ono starożytność wołą że Ziemia/ to iest/ Żona Noego (którego Niebem zwali) przyiaźnieysza beła Saturnowi/ to iest Chamowi/ a niżeli Tytanom/ to iest Japhetczykom od Tyta abo Cyca tak rzeczonym iakoby Kochankom przedpotopną chlubą Scythycką odchowanym.

Tam tedy gdy Babel poczęli Chamiani budować/ Thare Semian potomek Heberów przez Phalega/ y pomieniony Jonichus Japhetczyk (którego tam oni beli Nassur iakoby Naszeniec przezwali) odstąpili od nich z potomkami swemi. Thare Oćiec Abramów przez Raykę abo Tygrys do Palaestyny: a Jonichus tamtą stroną Tygru na to mieysce/ gdzie zbudował Miasto/ y nazwał ie Niewinne, to iest Chamskiey złośći; która ie za czasem opacznie przezwała Ninive, iakoby Nieniewine; równie iako y syna Jonichowego Niewinnusa Ninusem, iakoby Nienaszem; iż nie trzymał z niemi/ iako Jonich Oćiec iego/ którego za to (iak się rzekło) Nassurem iakoby Naszyńcem beli przezwali.

Otem tedy Jonichu a nie o synu Semowem (który na tey stronie Tygru beł rozpłodzony mamy Genes. 10. De terra illa egressus est Assur, & aedificavit Ninven. Z oney Ziemie, to iest Babilońskiey/ wyszedł Nassur, y zbudował Ninive, to iest za czasem tak rzeczone/ iako się wyżey rzekło/ y niżey pokaże.

Zaczym barzo nieostrożnie wiele ich rozumieią/ iakoby wszytko potomstwo Noego miało było Babel budować; bo to tylko samych Chamianów/ a tych Semianów co ich Heber z Phalegiem za Tygrem rozpłodźili/ sprawka beła.

Czego dobrze Torniellus y inśi nowszy Historycy postrzegaią; iako znać z Genebrardowych słów lib. 1. Który wyiąwszy od tego budynku Noego Sema y Japheta z inszemi kogo beło wyiąć/ przydawa. Sed nec qui morabantur in Syria & Chanaan (to iest Palaestynie za czasem Chananaea od zaplugawienia iey więźniami z Babilonu przezwaney) videntur interfuisse constructioni turris, aut communicasse: quoniam Genes. 11. structores descendisse dicuntur ab Oriente in Campum terrae Sennaar, illicq; consedisse ad hoc opus. Syria vero & Chananaea erant in occidente terrarum quae tunc in colebantur, to iest. Ale ani ći którzy mieszkali w Syryey y Chananeiey zda się aby mieli bydź przy budowaniu oney wieże, abo zpółkować z niemi: abowiem 11. Rozdział kśiąg Rodzaiu mówi, że budownicy iey przyśli beli od wschodu na pole ziemie Sennaar, y tam gwoli temu ośiedli: a Syrya y Chananeyska ziemia zachodnie beły (to iest/ względem Babylonu) z tych w których na on czas mieszkano. A ieżelić dla tego nie winuią ostrożnieyśi Historycy Syryiczyków/ iż beli na zachód słońca względem Babylonu im wschodnego/ tedyć toż rozumieć potrzeba/ o Ormianach y inszych na on czas Pułnocnych Obywatelach/ ze krwie Japhetowey płynących.

Po zepsowaniu Babylońskich gąb. 340. roku po Potopie (którem potym rozpruszeni wszystek niemal świat za czasem zaraźili) herstowie oney złośći/ Cham/ Mesraim/ Phut y Chus/ iego synowie/ ochwaceni ćierpliwośćią Japhetową aby beł Noego nie frasował pośli do AEgyptu (niegdy przed Potopem także Kainianów dźiedźiny póki ich beł Mathuśćiałoch V. Pan świata iako się wyżey pokazało nie wyśiekł) aby beli równie y tam/ iako w Babylonie Chamską rebellią swoię przeciwko Japhetowi utwierdzili.

Zaczym Japhet (po Jadamie/ Sczyćie/ Panoszu/ Molalelie/ y Mathuśćiałochu VI. Panu świata/ a pierwszy po Potopie) więcey sobie ważąc hersty złego w AEgypćie/ a niżeli go zostawiony korzeń oney złośći w Babylonie: zaraz po śmierći Noego/ to iest 351. roku po Potopie poszedł do Aphryki/ zostawiwszy w Panosze pierworodnego pierwotney Stolicy świata na swem mieyscu/ nie Gomera ale Magoga wtórego syna za namieśnika swego: iako samo imie iego Magog (od moge iakoby mogący lubo moc y władzą maiący) pokazuie: a to zaś potwierdza/ iże Żydzi wszytkie Scythy abo Japhetczyki zowią Magogami.

Jż iednak Japhet Chamiany w AEgyptćie uskromiwszy/ nie wróćił się więcey do Azyey (dla tego Ożyia rzeczoney/ że w niey stworzona wszelka rzecz żywiąca/ y po Potopie znowu Ożyła) ale wćiąż przez Aphryke poszedł/ nad morzem które Mediterraneum, to iest Między ziemnem zowią: a z tamtąd znowu nad Atlanckiem aż do Zobodwice (która trzecią część świata Historycy Terram Australem, to iest Ziemią Południową nazywaią/ tam żywota dokończył (iako Historya moia pokaże y drogę iego wywiedzie) Magog siódmem beł Panem świata/ to iest tey pierwszey naszey częśći iego/ którą na Azyą/ Aphrykę y Europę rozdzieloną/ nasz ięzyk Narodycą zowie/ przeto że się w niey Narody poczęły: iako y druga Amarochę abo Amerykę Synrodycą, że się tam synowie Narodyey rozrodźili: a trzećią Zobodwicą, iże z tych obudwu iest rozkrzewiona/ to iest od Japheta z Narodyey tam przez Aphrykę abo raczey Jawrucę (iż Jaweta przerzućiła na inszą część świata) zanieśionego: y od potomków Amarocha syna iego/ przez Azyą do Synrodyey/ abo Ameryki zagnanego.

Starzy Scythowie naśi Przodkowie/ wstydząc się głośnego u Historyków zwyćięstwa Wexoresowego nad tym VII. Panem świata/ nie zwali go Magogiem/ to iest Moc y władzą maiącem/ ale tylko Lągiem: przeto iż lągł na Stolicy świata po Japhećie. z którego Ląga za czasem uczyniono Lacha.

Co znać nie tayno beło Żydom/ ponieważ Króla złożonem słowem z tych dwuch Magog y Lach zowią Melech, iakoby maiący Lechowę abo Lachowę godność: którego wykładu potwierdza ich Melchisedech, iakoby Mian za Lachowego Sędziocha lubo Sędzie.

Ztądże to słowo wykładaią Król sprawiedliwośći. Co samo iawnie także pokazuie/ iż władza świata po Japhećie/ przy tem Lachu naszem beła została/ dla którey go Żydźi Magogiem iakoby Mogącem/ lubo moc y władzą maiącem zwali; ponieważ oto wszelkie mnieysze doczesne zwierzchnośći (iaka była Melechów abo Królów Żydowskich) niem się pieczętowały.

A żeby tym iawniey beło że Magog y Gog Żydowscy/ po naszemu są Lach y Polach/ uważyć potrzeba/ że Scythy wszytkie Żydźi Magogami/ a Regios, to iest Królestwa Polskiego Gogami zowią.

Ztądże lada żydźie Slachćica zowie Goy/ a gminnego Możak/ abo z Ruska Mużyk. Bo ponieważ Scythas Regios Polakami a gminnych Lachami zowią/ oczywista rzecz iest/ że to iedni u różnych Gog y Magog co Polach y Lach/ iako Adalbertus y Woyćiech/ Felix y Sczęsny/ Bonaventura y Dobrogost/ &ć. Czego szerzey 12. Rozd. Perspektywy dowodzi.

Temu tedy Lachowi abo Magogowi gdy starszy Brat Gomer/ po odyśćiu Japheta niechćiał bydź posłusznym/ zbuntowawszy wiele potomstwa Japhetowego/ z braćią swoią Amarochiem (od którego potym iak się namieniło za morze przez Tatarską ziemię/ z Narodyce zapędzonego/ Synrodia rzeczona była Amarochą/ którą dźiś Ameryką zowią) y z Tubalem który Hiszpany rozpłodził y z wielą inszych/ poszedł na pułnocy; szukać sobie inszey fortuny.

Stądże nazwany był Komorem/ iż tak okrutnie żądłem swego nieposłuszeństwa zakłół wszytko plemię Japhetowe (co go było w Azyey zostało) że Scythowie nigdy po Potopie takiey klęski iako w ten czas nie odnieśli.

Mesraim abowiem syn Chamów/ Raynik abo Tyran Egypski/ (którego świat zowie Osyris miasto Ożerca/ y Vexores miasto wyżerca) widząc/ iż się Japhet przez Aphrykę aż do Atłańskiego morza z swoiemi oddalił/ a Komor nieposłuszny z wielką potęgą odszedł do Europy: on wypadszy do Syryey/ Panochę pierwotną Stolicę świata spalił/ y Magoga lubo po naszemu Lacha wygnawszy/ onego aż do Czarnego morza plądruiąc źiemię gonił.

Był na ten czas ieden z synów Japhetowych/ nad Czarnym morzem/ z potomstwem swym rozpłodzony/ (na tym mieyscu gdzie Ptolomeus miasto Polemniacum ukazuie) którego na ten czas Olanem abo z Łaćińska Alanem zwano.

A to dla tego iż Oleniak dziedźinę iego (potym Mogą) a naostatek Polęgniakiem lubo Polemniakiem nazwaną) z iednę stronę Czarne morze/ a z drugą uśćie rzeki Thermodonu oblewało.

Ten tedy widząc iż prawie o reszę szło na ten czas/ aby chłopstwo Chamskie/ nie wźięło było nad Scytami abo Japhetczykami Panami swemi góry: odważył na pospolitą posługę wszytko męskie plemię swoie/ a zostawiwszy doma córkę z białemigłowami (która ztąd potym Samey ramię lubo Semiramis rzeczoną/ sławnym Samem żonom lubo Amazonom początek dała) sam ze wszystkimi wypłoszonemi/ co do niego z ućiekali/ taki dał odpór Wexoresowi/ iż nie tylko zagnał go do Egyptu: ale też y on podbiwszy dał mu syna swego za Raynika/ abo porządanego Króla Scythycką władzą postanowionego: y nazwał go Waraho iakoby waruy się go y strachay/ to iest Egypćie.

Od którego potym Successory tam iego/ Warahonami lubo za czasem Pharaonami zwano. A on sam za takowe zwyćięstwo/ że zmógł Wexoresa/ otrzymał nowe przezwisko Mog, iako mamy u Józepha/ lubo to Gog iako inśi Żydźi piszą/ y Oyczyzna iego Mogą była przezwana/ iako u tegoż Józepha lib. 1. widźiemy. Odważni zaś którzy się nie oglądaią na poślednie koła/ od pierwszego imienia iego Olan/ po dźiśdźień zowią się holacy/ na pamiątkę iego odwagi/ iż iako się rzekło wszytko plemię swe męzkie/ odważył był na pomstę krzywdy Scythyckiey.

Ztądże Historycy Hellecha miasto Holaka/ Japhetowym synem zowią/ pod którego ćisną się Grekowie zowiąc go Hellenem miasto Olanem. A Trogus u Justyna lib. 2. mówi. Primus Scythis bellum induxit, Vexores Rex AEgyptius & c quos dum magna celeritate venire didicisset, in fugam veritur, & exercitu cum magno apparatu belli relicto, in Regnum trepidus se recepit. Scythas in AEgypto paludes prohibuere. Exinde reversi Asiam perdomitam vectigalem fecerunt. iako się niżey pokaże. Że zaś tego męstwa nad Wexoresem nie kto inszy z Scythów ieno ten Olan/ od niego Mog abo Gog/ a potym (iako się niżey pokaże czemu y kiedy) Baal, Tanaus, Hercules y Iovis rzeczony. rzetelnie to Sabellicus w te słowa uczy.

Vexores Rex AEgypti, qui in Pontum usq; victor arma protulit, & Tanaus Scythiae Rex qui vexorem & omnem pene Asiam subegit ante Ninum ponuntur. Gdzieby zaś beło Królestwo Tanausa po tym ugruntowane/ wszystek świat woła cum Fasciculo Temp. Regnum Scytarum, vetustissimum, est regio magna valde, quia Moetidis paludibus incipiens, inter Danubium & Occianum Septentrionalem, usq; ad Germaniam ponigitur. Et est prima pars Europae, in qua primum regnavit Tanaus stirpe Iaphet.

Piotr-246 · Gość

dalsze poprawki

CZĘŚĆ DRUGA

O Zacności Pokolenia Jafetowego, przy którym się tytuł i wszystka Polityczna chluba Scytów Panochów po Potopie została.

Pokazawszy zacność Scythów Panochów i pierwotne ich światu Panowanie przed Potopem: jawno jest iż po nim nie został było tylko cztery mężczyzny - to jest Noe z trzema synami. Wiemy też z Bibli Świetej, że Noe był z ich panującej linii: bo go rzetelnie Mojżesz pokazuje jako wnuka Mathusala, Piątego Pana świata, a ostatniego przed Potopem.

Na czym się zasadziwszy, potrzeba wspomnieć na ono w Biblii Gen. 9. Noego rosporządzenie pomienionych trzech synów swoich: tak aby był Jafet Panował, Sem Biskupował, a Cham był sługą obudwu.

Od tego abowiem czasu, wszytka świecka władza i zacność Sethowa, Enosowa, Malaleelowa i Gigasów potomków jego przy Japhećie została: jako i Duchowna Enosowa/ Henochowa i Noego/ przy Semie: A Cham w przeklęctwo Kaimowe wspąpił.

Stądże Ovidius in metam, między Pany Gigantomachij (to jest świat wojujące) kładzie Jafeta Nieba i ziemie syna, to iest z Oyca Slachćica ze krwi Scythów Panochów idącego; a Matki gminny. Bo Noema którą Noe miał żoną, ostatnia była ze krwi Kainowej, jako Żydzi w Bereschith Rabba wywodzą.

I przydawa tamże Ovidius w sens namienionych słów Neogo. Gen. 9. Niech Bóg rozszerzy Jafeta, mówiąc o nim Eleg. 1.
Leva manus sceptrum late Regale tenebat:
to iest Lewica jego szerokie Berło Królewskie trzymała.

A o jego potomkach około Libanu powiedzieli niegdyś śpiegowie Żydowscy. Num. 13. Stirpem Enach vidimus ibi: to iest/ Pokolenie Panochów widzieliśmy tam. o których potem wyśieczeniu tam około mamy. Num. 24. Wyśiekł wszystkie syny Sethowe, to iest Jafetczyki/ przy których tytuł Scythów Panochów i wszystka chluba ich została.

Sądże ich nie Jafetczykami ale Scythami zwano, jako rzetelnie potwierdza ono mieysce. 2. Machab. 12. o ich potomkach.

Stamtąd do miasta Scythów odeszli: to jest Żydzi które od Jeruzalem sześćset stay beło.

Rzecz też uważenia godna, iż lubo Jafetczyki one w Palaestynie Scythami tam (jako nas) od Setha syna Jadamowego zwano: jednakże oni sami się pospolićie także jako i my tu w Europie/ Polalami abo Polaninami zawsze tytułowali/ aż do czasów niedawnego Ziemie ś. odiskania: iako to rzetelnie świadczy o nich Iacobus vitriacus libr. de Orientali Historia cap. 68. mówiąc. Polani autem dicuntur, qui post praedictam Terrae S. eliberationem, ex ea oriundi extiterunt.

A Polanami tych zowią: to jest w Palaestynie, którzy po pomienionem Ziemie Św. odyskaniu, w niej porodzeni, tam się znaleźli. A co większa iż same ich obyczaje, które tam ganiąc ich wypisuje/ oczywiśćie potwierdzaią/ iż prawdźiwymi Polakami byli.

Ztądże Palestyna miasto Polasczyna od nich tak iest przezwana.

Po takowem tedy Noego pomienionem synów swych w Armeniey/ gdzie była Arka stanęła rosporządzeniu/ Cham widząc się bydź następcą w przeklęctwie Kaimowym/ tegoż drogą którą i on niegdy po zabićiu Abla poszedł na wschód słońca w góry Babilońskie/ wziąwszy z sobą przeklętego syna Chanaana. A Noe z Japhetem i Semem poszli ku Syrii na zachód słońca; z któremi się też beli puśćili trzey synowie Chamowi: Mesraim/ Phut/ y Chus; których przeklęctwo Noego nie tknęło.

Tam tedy Jafhet pomienioną Panochę pierwotną Sethową Stolicę świata świeckiej zwierzchnośći: a Sem Enosową Duchownej (na imię Salem z którey za czasem uczyniono Jeruzalem) odnowiwszy/ potopem zepsowane: iż podomno pomienionych trzech synów Chamowych pogardzali/ oni zebrawszy się poszli z Palaestyny/ za Oycem swym Chamem na góry Baktryańskie: a to 101. roku po Potopie.

O którem ich rozdźieleniu się od Japhetczyków y Semianów/ a nie o poślednieyszem dwiema sty lat rosproszeniu z pod Babel mamy one słowa Genes. 10.

Imię jednemu Phaleg, dla tego iż we dni iego rozdzielona iest ziemia: bo się w ten czas urodźił.

Tych wódz Nimrod/ to jest niemający rodu (bo się nic pewnego nie wie ani o końcu ani o potomstwie iego) odchodząc z Palaestyny/ ukradł Semowi księgi obrządku chwały Bożey (które sporządźił Enos) a Japhetowi odwabił wnuka/ z syna przodka naszego Polacha za czasem iako się trochę niżey pokaże Baal nazwanego/ na imię Jonicha abo Janka.

Co wszystko rzetelnie zeznawa Berosus lib. 4. mówiąc. Nemrothus assumpto filio Ioue Bello (ma bydź Iovis Belli: bo ten Polach Baalem/ abo Bellem rzeczony/ na ostatek y Jowiszem iako się niżey obaczy beł nazwany) furatus est ritualia Iouis Sagi, & cum populo venit in campum Sennaar. to iest/ Nemrod wziąwszy syna Iovisza Bella ukradł kśięgi nabożeństwa Iowisza zaka (Sema tak zowie) y zludem przyszedł na pole Sennaarr.

Stądże o tym odmówionym synu Jowisza Bella/ to iest Polachowem. Hertmannus Schedel mówi (rozumieiąc bydź czwartem synem Noego/ co sczere są plotki/ bo niemiał ieno trzech) Hic Ionichus fertur consilium Nemrotho dedisse, quomodo regnare posset; fuit enim vir ingenio eminentissimus. to iest/ Ten Jowich udaią że dał radę Nemrodowi/ iakoby mógł królować; beł abowiem mąż dowćipu wysokiego.

Gdy tedy Nemrod na góry Baktryańskie odszedł za Chamem Przodkiem swoim/ Sem zabiegaiąc woynom iakiem/ (których się dla tego spodźiewać beło) wyprawił za niem Hebera Prawnuka swego/ dla odiskania pomienionych kśiąg nabożeństwa/ y Jonicha wnuka Japhetowego.

Stądże Pismo Św. Sema zowie Rex pacis, a to słowem Salem, że żalem wzruszony zabiegał namienionem woynom/ o których niżey będźie.

Heber tedy wźiąwszy z sobą pomienione dźiećię Phalega, (albo "Walka", bo na on czas nie było litery ph.) a to dla zostawienia go w zakładźie zamiast pomienionego Ionicha: gdy zaszedł przez Raykę/ abo Rayską rzekę za czasem Tagrodź abo Tygris nazwaną/ do Baktryany: tam został z Chamianami; między któremi się rozpładzał z Phalegiem aż do wyśćia Potomka iego na imię Thare Oyca Abrahamowego de Ur Chaldaeorum, to iest z gór Baktryańskich: które na on czas beły Chamianów Chaldaeami abo Chwałdoiami przezwanych. iako się w Rozd. 1. Perspektywy pokazało.

Z tądże tego Hebera który miał oberać Nimrotha z pomienioney kradźieży iego/ Żydźi wykładaią Towarzysz, to iest Chamianów z któremi za Tygrem został/ a rzekę Tygrys od niego Herbem zowią: przeto iż ią beł przeszedł.

Rozpłodzeni Chamiani po górach Baktryańskich/ we 200. lat po Potopie/ Descendentes de montibus (iako mamy Genes. 10.) processerunt ab Oriente, & invenerunt campum Sennaar. Ruszywszy się, mówi z gór postąpili od wschodu, y znalezli pole Sennaar, to iest Zemne oranie/ iakoby maćierzyzne.

Bo Noema Noego żona (iako Żydzi uczą w Bereschith Rabba) Lamechowna beła ze krwi Kaimowey: którą tam na tych mieyscach beł zpłodził/ pierwey niż po zabićiu Kaina odszedł do Egyptu.

Dla tegoż one maćierzyznę przezwali Sennaar/ iakoby Zeńską rolą: a fortecę abo twierdzą tam na obronę swoich buntów zbudowaną Babylonem abo Babiem łonem/ bo Noego żona baba im beła. Ztądżeć ono starożytność wołą że Ziemia/ to iest/ Żona Noego (którego Niebem zwali) przyiaźnieysza beła Saturnowi/ to iest Chamowi/ a niżeli Tytanom/ to iest Japhetczykom od Tyta abo Cyca tak rzeczonym iakoby Kochankom przedpotopną chlubą Scythycką odchowanym.

Tam tedy gdy Babel poczęli Chamiani budować/ Thare Semian potomek Heberów przez Phalega/ y pomieniony Jonichus Japhetczyk (którego tam oni beli Nassur iakoby Naszeniec przezwali) odstąpili od nich z potomkami swemi. Thare Oćiec Abramów przez Raykę abo Tygrys do Palaestyny: a Jonichus tamtą stroną Tygru na to mieysce/ gdzie zbudował Miasto/ y nazwał ie Niewinne, to iest Chamskiey złośći; która ie za czasem opacznie przezwała Ninive, iakoby Nieniewine; równie iako y syna Jonichowego Niewinnusa Ninusem, iakoby Nienaszem; iż nie trzymał z niemi/ iako Jonich Oćiec iego/ którego za to (iak się rzekło) Nassurem iakoby Naszyńcem beli przezwali.

Otem tedy Jonichu a nie o synu Semowem (który na tey stronie Tygru beł rozpłodzony mamy Genes. 10. De terra illa egressus est Assur, & aedificavit Ninven. Z oney Ziemie, to iest Babilońskiey/ wyszedł Nassur, y zbudował Ninive, to iest za czasem tak rzeczone/ iako się wyżey rzekło/ y niżey pokaże.

Zaczym barzo nieostrożnie wiele ich rozumieią/ iakoby wszytko potomstwo Noego miało było Babel budować; bo to tylko samych Chamianów/ a tych Semianów co ich Heber z Phalegiem za Tygrem rozpłodźili/ sprawka beła.

Czego dobrze Torniellus y inśi nowszy Historycy postrzegaią; iako znać z Genebrardowych słów lib. 1. Który wyiąwszy od tego budynku Noego Sema y Japheta z inszemi kogo beło wyiąć/ przydawa. Sed nec qui morabantur in Syria & Chanaan (to iest Palaestynie za czasem Chananaea od zaplugawienia iey więźniami z Babilonu przezwaney) videntur interfuisse constructioni turris, aut communicasse: quoniam Genes. 11. structores descendisse dicuntur ab Oriente in Campum terrae Sennaar, illicq; consedisse ad hoc opus. Syria vero & Chananaea erant in occidente terrarum quae tunc in colebantur, to iest. Ale ani ći którzy mieszkali w Syryey y Chananeiey zda się aby mieli bydź przy budowaniu oney wieże, abo zpółkować z niemi: abowiem 11. Rozdział kśiąg Rodzaiu mówi, że budownicy iey przyśli beli od wschodu na pole ziemie Sennaar, y tam gwoli temu ośiedli: a Syrya y Chananeyska ziemia zachodnie beły (to iest/ względem Babylonu) z tych w których na on czas mieszkano. A ieżelić dla tego nie winuią ostrożnieyśi Historycy Syryiczyków/ iż beli na zachód słońca względem Babylonu im wschodnego/ tedyć toż rozumieć potrzeba/ o Ormianach y inszych na on czas Pułnocnych Obywatelach/ ze krwie Japhetowey płynących.

Po zepsowaniu Babylońskich gąb. 340. roku po Potopie (którem potym rozpruszeni wszystek niemal świat za czasem zaraźili) herstowie oney złośći/ Cham/ Mesraim/ Phut y Chus/ iego synowie/ ochwaceni ćierpliwośćią Japhetową aby beł Noego nie frasował pośli do AEgyptu (niegdy przed Potopem także Kainianów dźiedźiny póki ich beł Mathuśćiałoch V. Pan świata iako się wyżey pokazało nie wyśiekł) aby beli równie y tam/ iako w Babylonie Chamską rebellią swoię przeciwko Japhetowi utwierdzili.

Zaczym Japhet (po Jadamie/ Sczyćie/ Panoszu/ Molalelie/ y Mathuśćiałochu Szóstym Panu świata/ a pierwszy po Potopie) więcey sobie ważąc hersty złego w AEgypćie/ a niżeli go zostawiony korzeń oney złośći w Babylonie: zaraz po śmierći Noego/ to iest 351. roku po Potopie poszedł do Aphryki/ zostawiwszy w Panosze pierworodnego pierwotney Stolicy świata na swem mieyscu/ nie Gomera ale Magoga wtórego syna za namieśnika swego: iako samo imie iego Magog (od moge iakoby mogący lubo moc y władzą maiący) pokazuie: a to zaś potwierdza/ iże Żydzi wszytkie Scythy abo Japhetczyki zowią Magogami.

Jż iednak Japhet Chamiany w AEgyptćie uskromiwszy/ nie wróćił się więcey do Azyey (dla tego Ożyia rzeczoney/ że w niey stworzona wszelka rzecz żywiąca/ y po Potopie znowu Ożyła) ale wćiąż przez Aphryke poszedł/ nad morzem które Mediterraneum, to iest Między ziemnem zowią: a z tamtąd znowu nad Atlanckiem aż do Zobodwice (która trzecią część świata Historycy Terram Australem, to iest Ziemią Południową nazywaią/ tam żywota dokończył (iako Historya moia pokaże y drogę iego wywiedzie) Magog siódmem beł Panem świata/ to iest tey pierwszey naszey częśći iego/ którą na Azyą/ Aphrykę y Europę rozdzieloną/ nasz ięzyk Narodycą zowie/ przeto że się w niey Narody poczęły: iako y druga Amarochę abo Amerykę Synrodycą, że się tam synowie Narodyey rozrodźili: a trzećią Zobodwicą, iże z tych obudwu iest rozkrzewiona/ to iest od Japheta z Narodyey tam przez Aphrykę abo raczey Jawrucę (iż Jaweta przerzućiła na inszą część świata) zanieśionego: y od potomków Amarocha syna iego/ przez Azyą do Synrodyey/ abo Ameryki zagnanego.

Starzy Scythowie naśi Przodkowie/ wstydząc się głośnego u Historyków zwyćięstwa Wexoresowego nad tym VII. Panem świata/ nie zwali go Magogiem/ to iest Moc y władzą maiącem/ ale tylko Lągiem: przeto iż lągł na Stolicy świata po Japhećie. z którego Ląga za czasem uczyniono Lacha.

Co znać nie tayno beło Żydom/ ponieważ Króla złożonem słowem z tych dwuch Magog y Lach zowią Melech, iakoby maiący Lechową albo Lachową godność: którego wykładu potwierdza ich Melchisedech, iakoby Mian za Lachowego Sędziocha lubo Sędzie.

Ztądże to słowo wykładaią Król sprawiedliwośći. Co samo iawnie także pokazuie/ iż władza świata po Japhećie/ przy tem Lachu naszem beła została/ dla którey go Żydźi Magogiem iakoby Mogącem/ lubo moc y władzą maiącem zwali; ponieważ oto wszelkie mnieysze doczesne zwierzchnośći (iaka była Melechów abo Królów Żydowskich) niem się pieczętowały.

A żeby tym iawniey beło że Magog y Gog Żydowscy/ po naszemu są Lach y Polach/ uważyć potrzeba/ że Scythy wszytkie Żydźi Magogami/ a Regios, to iest Królestwa Polskiego Gogami zowią.

Ztądże lada żydźie Slachćica zowie Goy/ a gminnego Możak/ abo z Ruska Mużyk. Bo ponieważ Scythas Regios Polakami a gminnych Lachami zowią/ oczywista rzecz iest/ że to iedni u różnych Gog y Magog co Polach y Lach/ iako Adalbertus y Woyćiech/ Felix y Sczęsny/ Bonaventura y Dobrogost/ &ć. Czego szerzey 12. Rozd. Perspektywy dowodzi.

Temu tedy Lachowi abo Magogowi gdy starszy Brat Gomer/ po odyśćiu Japheta niechćiał bydź posłusznym/ zbuntowawszy wiele potomstwa Japhetowego/ z braćią swoią Amarochiem (od którego potym iak się namieniło za morze przez Tatarską ziemię/ z Narodyce zapędzonego/ Synrodia rzeczona była Amarochą/ którą dźiś Ameryką zowią) y z Tubalem który Hiszpany rozpłodził y z wielą inszych/ poszedł na pułnocy; szukać sobie inszey fortuny.

Stądże nazwany był Komorem/ iż tak okrutnie żądłem swego nieposłuszeństwa zakłół wszytko plemię Japhetowe (co go było w Azyey zostało) że Scythowie nigdy po Potopie takiey klęski iako w ten czas nie odnieśli.

Mesraim abowiem syn Chamów/ Raynik abo Tyran Egypski/ (którego świat zowie Osyris miasto Ożerca/ y Vexores miasto wyżerca) widząc/ iż się Japhet przez Aphrykę aż do Atłańskiego morza z swoiemi oddalił/ a Komor nieposłuszny z wielką potęgą odszedł do Europy: on wypadszy do Syryey/ Panochę pierwotną Stolicę świata spalił/ y Magoga lubo po naszemu Lacha wygnawszy/ onego aż do Czarnego morza plądruiąc źiemię gonił.

Był na ten czas jeden z synów Jafetowych/ nad Czarnym morzem/ z potomstwem swym rozpłodzony/ (na tym miejscu gdzie Ptolomeus miasto Polemniacum ukazuje) którego na ten czas Olanem abo z Łacińska Alanem zwano.

A to dla tego iż Oleniak dziedźinę iego (potym Mogą) a naostatek Polęgniakiem lubo Polemniakiem nazwaną) z iednę stronę Czarne morze/ a z drugą ujście rzeki Thermodonu oblewało.

Ten tedy widząc iż prawie o reszę szło na ten czas/ aby chłopstwo Chamskie/ nie wźięło było nad Scytami abo Japhetczykami Panami swemi góry: odważył na pospolitą posługę wszytko męskie plemię swoie/ a zostawiwszy doma córkę z białemigłowami (która ztąd potym Samey ramię lubo Semiramis rzeczoną/ sławnym Samem żonom lubo Amazonom początek dała) sam ze wszystkimi wypłoszonemi/ co do niego z ućiekali/ taki dał odpór Wexoresowi/ iż nie tylko zagnał go do Egyptu: ale też y on podbiwszy dał mu syna swego za Raynika/ abo porządanego Króla Scythycką władzą postanowionego: y nazwał go Waraho iakoby waruy się go y strachay/ to iest Egypćie.

Od którego potym Successory tam iego/ Warahonami lubo za czasem Pharaonami zwano. A on sam za takowe zwyćięstwo/ że zmógł Wexoresa/ otrzymał nowe przezwisko Mog, iako mamy u Józepha/ lubo to Gog iako inśi Żydźi piszą/ y Oyczyzna iego Mogą była przezwana/ iako u tegoż Józepha lib. 1. widźiemy.

Odważni zaś którzy się nie oglądaią na poślednie koła/ od pierwszego imienia iego Olan/ po dźiś dzień zowią się holacy/ na pamiątkę iego odwagi/ iż iako się rzekło wszytko plemię swe męzkie/ odważył był na pomstę krzywdy Scythyckiey.

Stądże Historycy Hellecha (zamiast Holaka) Japhetowym synem zowią/ pod którego ćisną się Grekowie zowiąc go Hellenem (zamiast Olanem). A Trogus u Justyna lib. 2. mówi:

"Primus Scythis bellum induxit, Vexores Rex AEgyptius & c quos dum magna celeritate venire didicisset, in fugam veritur, & exercitu cum magno apparatu belli relicto, in Regnum trepidus se recepit. Scythas in AEgypto paludes prohibuere. Exinde reversi Asiam perdomitam vectigalem fecerunt."

iako się niżey pokaże. Że zaś tego męstwa nad Wexoresem nie kto inszy z Scythów ieno ten Olan/ od niego Mog abo Gog/ a potym (iako się niżey pokaże czemu y kiedy) Baal, Tanaus, Hercules y Iovis rzeczony. rzetelnie to Sabellicus w te słowa uczy.

Vexores Rex AEgypti, qui in Pontum usq; victor arma protulit, & Tanaus Scythiae Rex qui vexorem & omnem pene Asiam subegit ante Ninum ponuntur.

Gdzieby zaś beło Królestwo Tanausa po tym ugruntowane/ wszystek świat woła:

cum Fasciculo Temp. Regnum Scytarum, vetustissimum, est regio magna valde, quia Moetidis paludibus incipiens, inter Danubium & Occianum Septentrionalem, usq; ad Germaniam ponigitur. Et est prima pars Europae, in qua primum regnavit Tanaus stirpe Iaphet.

Piotr-246 · Gość

dalsze poprawki

CZĘŚĆ DRUGA

O Zacności Pokolenia Jafetowego, przy którym się tytuł i wszystka Polityczna chluba Scytów Panochów po Potopie została.

Pokazawszy zacność Scythów Panochów i pierwotne ich światu Panowanie przed Potopem: jawno jest iż po nim nie został było tylko cztery mężczyzny - to jest Noe z trzema synami. Wiemy też z Bibli Świetej, że Noe był z ich panującej linii: bo go rzetelnie Mojżesz pokazuje jako wnuka Mathusala, Piątego Pana świata, a ostatniego przed Potopem.

Na czym się zasadziwszy, potrzeba wspomnieć na ono w Biblii Gen. 9. Noego rosporządzenie pomienionych trzech synów swoich: tak aby był Jafet Panował, Sem Biskupował, a Cham był sługą obudwu.

Od tego abowiem czasu, wszytka świecka władza i zacność Sethowa, Enosowa, Malaleelowa i Gigasów potomków jego przy Japhećie została: jako i Duchowna Enosowa/ Henochowa i Noego/ przy Semie: A Cham w przeklęctwo Kaimowe wspąpił.

Stądże Ovidius in metam, między Pany Gigantomachij (to jest świat wojujące) kładzie Jafeta Nieba i ziemie syna, to iest z Oyca Slachćica ze krwi Scythów Panochów idącego; a Matki gminny. Bo Noema którą Noe miał żoną, ostatnia była ze krwi Kainowej, jako Żydzi w Bereschith Rabba wywodzą.

I przydawa tamże Ovidius w sens namienionych słów Neogo. Gen. 9. Niech Bóg rozszerzy Jafeta, mówiąc o nim Eleg. 1.
Leva manus sceptrum late Regale tenebat:
to iest Lewica jego szerokie Berło Królewskie trzymała.

A o jego potomkach około Libanu powiedzieli niegdyś śpiegowie Żydowscy. Num. 13. Stirpem Enach vidimus ibi: to iest/ Pokolenie Panochów widzieliśmy tam. o których potem wyśieczeniu tam około mamy. Num. 24. Wyśiekł wszystkie syny Sethowe, to iest Jafetczyki/ przy których tytuł Scythów Panochów i wszystka chluba ich została.

Sądże ich nie Jafetczykami ale Scythami zwano, jako rzetelnie potwierdza ono mieysce. 2. Machab. 12. o ich potomkach.

Stamtąd do miasta Scythów odeszli: to jest Żydzi które od Jeruzalem sześćset stay beło.

Rzecz też uważenia godna, iż lubo Jafetczyki one w Palestynie Scytami tam zwano (jak nas) od Setha syna Jadamowego: jednakże oni sami się pospolićie także jako i my tu w Europie/ Polalami albo Polaninami zawsze tytułowali/ aż do czasów niedawnego Ziemi Świętej odzyskania. Jako to rzetelnie świadczy o nich Iacobus vitriacus libr. de Orientali Historia cap. 68. mówiąc: "Polani autem dicuntur, qui post praedictam Terrae S. eliberationem, ex ea oriundi extiterunt."

A Polanami tych zowią: to jest w Palaestynie, którzy po pomienionem Ziemie Św. odyskaniu, w niej porodzeni, tam się znaleźli. A co większa iż same ich obyczaje, które tam ganiąc ich wypisuje/ oczywiśćie potwierdzaią/ iż prawdźiwymi Polakami byli.

Ztądże Palestyna miasto Polasczyna od nich tak iest przezwana.

Po takowem tedy Noego pomienionem synów swych w Armenii, gdzie była Arka stanęła rosporządzeniu/ Cham widząc się bydź następcą w przeklęctwie Kaimowym/ tegoż drogą którą i on niegdy po zabićiu Abla poszedł na wschód słońca w góry Babilońskie/ wziąwszy z sobą przeklętego syna Chanaana.

A Noe z Japhetem i Semem poszli ku Syrii na zachód słońca; z któremi się też byli puśćili trzey synowie Chamowi: Mesraim/ Phut/ y Chus; których przeklęctwo Noego nie tknęło.

Tam tedy Jafhet pomienioną Panochę pierwotną Sethową Stolicę świata świeckiej zwierzchnośći: a Sem Enosową Duchownej (na imię Salem z którey za czasem uczyniono Jeruzalem) odnowiwszy/ potopem zepsowane: iż podomno pomienionych trzech synów Chamowych pogardzali/ oni zebrawszy się poszli z Palaestyny/ za Ojcem swym Chamem na góry Baktryańskie: a to 101. roku po Potopie.

O którem ich rozdźieleniu się od Japhetczyków y Semianów/ a nie o poślednieyszem dwiema sty lat rosproszeniu z pod Babel mamy one słowa Genes. 10.

Imię jednemu Phaleg, dla tego iż we dni jego rozdzielona jest ziemia: bo się w ten czas urodził.

Tych wódz Nimrod/ to jest niemający rodu (bo się nic pewnego nie wie ani o końcu ani o potomstwie iego) odchodząc z Palaestyny/ ukradł Semowi księgi obrządku chwały Bożey (które sporządźił Enos) a Japhetowi odwabił wnuka/ z syna przodka naszego Polacha za czasem iako się trochę niżey pokaże Baal nazwanego/ na imię Jonicha abo Janka.

Co wszystko rzetelnie zeznawa Berosus lib. 4. mówiąc:

Nemrothus assumpto filio Ioue Bello (ma bydź Iovis Belli: bo ten Polach Baalem/ abo Bellem rzeczony/ na ostatek y Jowiszem iako się niżey obaczy beł nazwany) furatus est ritualia Iouis Sagi, & cum populo venit in campum Sennaar.

to iest/ Nemrod wziąwszy syna Iovisza Bella ukradł kśięgi nabożeństwa Iowisza zaka (Sema tak zowie) y zludem przyszedł na pole Sennaarr.

Stądże o tym odmówionym synu Jowisza Bella/ to iest Polachowem. Hertmannus Schedel mówi (rozumieiąc bydź czwartem synem Noego/ co sczere są plotki/ bo niemiał ieno trzech) Hic Ionichus fertur consilium Nemrotho dedisse, quomodo regnare posset; fuit enim vir ingenio eminentissimus. to iest/ Ten Jowich udaią że dał radę Nemrodowi/ iakoby mógł królować; beł abowiem mąż dowćipu wysokiego.

Gdy tedy Nemrod na góry Baktryańskie odszedł za Chamem Przodkiem swoim/ Sem zabiegaiąc woynom iakiem/ (których się dla tego spodźiewać beło) wyprawił za niem Hebera Prawnuka swego/ dla odiskania pomienionych kśiąg nabożeństwa/ y Jonicha wnuka Japhetowego.

Stądże Pismo Św. Sema zowie Rex pacis, a to słowem Salem, że żalem wzruszony zabiegał namienionem woynom/ o których niżey będźie.

Heber tedy wźiąwszy z sobą pomienione dźiećię Phalega, (albo "Walka", bo na on czas nie było litery ph.) a to dla zostawienia go w zakładźie zamiast pomienionego Ionicha: gdy zaszedł przez Raykę/ abo Rayską rzekę za czasem Tagrodź abo Tygris nazwaną/ do Baktryany: tam został z Chamianami; między któremi się rozpładzał z Phalegiem aż do wyśćia Potomka iego na imię Thare Oyca Abrahamowego de Ur Chaldaeorum, to iest z gór Baktryańskich: które na on czas beły Chamianów Chaldaeami abo Chwałdoiami przezwanych. iako się w Rozd. 1. Perspektywy pokazało.

Z tądże tego Hebera który miał oberać Nimrotha z pomienioney kradźieży iego/ Żydźi wykładaią Towarzysz, to iest Chamianów z któremi za Tygrem został/ a rzekę Tygrys od niego Herbem zowią: przeto iż ią beł przeszedł.

Rozpłodzeni Chamiani po górach Baktryańskich/ we 200. lat po Potopie/ Descendentes de montibus (iako mamy Genes. 10.) processerunt ab Oriente, & invenerunt campum Sennaar. Ruszywszy się, mówi z gór postąpili od wschodu, y znalezli pole Sennaar, to iest Zemne oranie/ iakoby maćierzyzne.

Bo Noema Noego żona (iako Żydzi uczą w Bereschith Rabba) Lamechowna beła ze krwi Kaimowey: którą tam na tych mieyscach beł zpłodził/ pierwey niż po zabićiu Kaina odszedł do Egyptu.

Dla tegoż one maćierzyznę przezwali Sennaar/ iakoby Zeńską rolą: a fortecę abo twierdzą tam na obronę swoich buntów zbudowaną Babylonem abo Babiem łonem/ bo Noego żona baba im beła. Ztądżeć ono starożytność wołą że Ziemia/ to iest/ Żona Noego (którego Niebem zwali) przyiaźnieysza beła Saturnowi/ to iest Chamowi/ a niżeli Tytanom/ to iest Japhetczykom od Tyta abo Cyca tak rzeczonym iakoby Kochankom przedpotopną chlubą Scythycką odchowanym.

Tam tedy gdy Babel poczęli Chamiani budować/ Thare Semian potomek Heberów przez Phalega/ y pomieniony Jonichus Japhetczyk (którego tam oni beli Nassur iakoby Naszeniec przezwali) odstąpili od nich z potomkami swemi. Thare Oćiec Abramów przez Raykę abo Tygrys do Palaestyny: a Jonichus tamtą stroną Tygru na to mieysce/ gdzie zbudował Miasto/ y nazwał ie Niewinne, to iest Chamskiey złośći; która ie za czasem opacznie przezwała Ninive, iakoby Nieniewine; równie iako y syna Jonichowego Niewinnusa Ninusem, iakoby Nienaszem; iż nie trzymał z niemi/ iako Jonich Oćiec iego/ którego za to (iak się rzekło) Nassurem iakoby Naszyńcem beli przezwali.

Otem tedy Jonichu a nie o synu Semowem (który na tey stronie Tygru beł rozpłodzony mamy Genes. 10. De terra illa egressus est Assur, & aedificavit Ninven. Z oney Ziemie, to iest Babilońskiey/ wyszedł Nassur, y zbudował Ninive, to iest za czasem tak rzeczone/ iako się wyżey rzekło/ y niżey pokaże.

Zaczym barzo nieostrożnie wiele ich rozumieią/ iakoby wszytko potomstwo Noego miało było Babel budować; bo to tylko samych Chamianów/ a tych Semianów co ich Heber z Phalegiem za Tygrem rozpłodźili/ sprawka beła.

Czego dobrze Torniellus y inśi nowszy Historycy postrzegaią; iako znać z Genebrardowych słów lib. 1. Który wyiąwszy od tego budynku Noego Sema y Japheta z inszemi kogo beło wyiąć/ przydawa.

Sed nec qui morabantur in Syria & Chanaan (to iest Palaestynie za czasem Chananaea od zaplugawienia iey więźniami z Babilonu przezwaney) videntur interfuisse constructioni turris, aut communicasse: quoniam Genes. 11. structores descendisse dicuntur ab Oriente in Campum terrae Sennaar, illicq; consedisse ad hoc opus. Syria vero & Chananaea erant in occidente terrarum quae tunc in colebantur,

to iest. Ale ani ći którzy mieszkali w Syryey y Chananeiey zda się aby mieli bydź przy budowaniu oney wieże, abo zpółkować z niemi: abowiem 11. Rozdział kśiąg Rodzaiu mówi, że budownicy iey przyśli beli od wschodu na pole ziemie Sennaar, y tam gwoli temu ośiedli: a Syrya y Chananeyska ziemia zachodnie beły (to iest/ względem Babylonu) z tych w których na on czas mieszkano.

A ieżelić dla tego nie winuią ostrożnieyśi Historycy Syryiczyków/ iż beli na zachód słońca względem Babylonu im wschodnego/ tedyć toż rozumieć potrzeba/ o Ormianach y inszych na on czas Pułnocnych Obywatelach/ ze krwie Japhetowey płynących.

Po zepsowaniu Babylońskich gąb. 340. roku po Potopie (którem potym rozproszeni wszystek niemal świat za czasem zaraźili) herstowie oney złośći/ Cham/ Mesraim/ Phut y Chus/ iego synowie/ ochwaceni ćierpliwośćią Japhetową aby beł Noego nie frasował pośli do AEgyptu (niegdy przed Potopem także Kainianów dźiedźiny póki ich beł Mathuśćiałoch V. Pan świata iako się wyżey pokazało nie wyśiekł) aby beli równie y tam/ iako w Babylonie Chamską rebellią swoię przeciwko Japhetowi utwierdzili.

Zaczym Japhet (po Jadamie/ Sczyćie/ Panoszu/ Molalelie/ y Mathuśćiałochu Szóstym Panu świata/ a pierwszy po Potopie) więcey sobie ważąc hersty złego w AEgypćie/ a niżeli go zostawiony korzeń oney złośći w Babylonie: zaraz po śmierći Noego/ to iest 351. roku po Potopie poszedł do Aphryki/ zostawiwszy w Panosze pierworodnego pierwotney Stolicy świata na swem mieyscu/ nie Gomera ale Magoga wtórego syna za namieśnika swego: iako samo imie iego Magog (od moge iakoby mogący lubo moc y władzą maiący) pokazuie: a to zaś potwierdza/ iże Żydzi wszytkie Scythy abo Japhetczyki zowią Magogami.

Jż iednak Japhet Chamiany w AEgyptćie uskromiwszy/ nie wróćił się więcey do Azyey (dla tego Ożyia rzeczoney/ że w niey stworzona wszelka rzecz żywiąca/ y po Potopie znowu Ożyła) ale wćiąż przez Aphryke poszedł/ nad morzem które Mediterraneum, to iest Między ziemnem zowią: a z tamtąd znowu nad Atlanckiem aż do Zobodwice (która trzecią część świata Historycy Terram Australem, to iest Ziemią Południową nazywaią/ tam żywota dokończył (iako Historya moia pokaże y drogę iego wywiedzie) Magog siódmem beł Panem świata/ to iest tey pierwszey naszey częśći iego/ którą na Azyą/ Aphrykę y Europę rozdzieloną/ nasz ięzyk Narodycą zowie/ przeto że się w niey Narody poczęły: iako y druga Amarochę abo Amerykę Synrodycą, że się tam synowie Narodyey rozrodźili: a trzećią Zobodwicą, iże z tych obudwu iest rozkrzewiona/ to iest od Japheta z Narodyey tam przez Aphrykę abo raczey Jawrucę (iż Jaweta przerzućiła na inszą część świata) zanieśionego: y od potomków Amarocha syna iego/ przez Azyą do Synrodyey/ abo Ameryki zagnanego.

Starzy Scythowie naśi Przodkowie/ wstydząc się głośnego u Historyków zwyćięstwa Wexoresowego nad tym VII. Panem świata/ nie zwali go Magogiem/ to iest Moc y władzą maiącem/ ale tylko Lągiem: przeto iż lągł na Stolicy świata po Japhećie. z którego Ląga za czasem uczyniono Lacha.

Co znać nie tayno beło Żydom/ ponieważ Króla złożonem słowem z tych dwuch Magog y Lach zowią Melech, iakoby maiący Lechową albo Lachową godność: którego wykładu potwierdza ich Melchisedech, iakoby Mian za Lachowego Sędziocha lubo Sędzie.

Ztądże to słowo wykładaią Król sprawiedliwośći. Co samo iawnie także pokazuie/ iż władza świata po Japhećie/ przy tem Lachu naszem beła została/ dla którey go Żydźi Magogiem iakoby Mogącem/ lubo moc y władzą maiącem zwali; ponieważ oto wszelkie mnieysze doczesne zwierzchnośći (iaka była Melechów abo Królów Żydowskich) niem się pieczętowały.

A żeby tym iawniey beło że Magog y Gog Żydowscy/ po naszemu są Lach y Polach/ uważyć potrzeba/ że Scythy wszytkie Żydźi Magogami/ a Regios, to iest Królestwa Polskiego Gogami zowią.

Ztądże lada żydźie Slachćica zowie Goy/ a gminnego Możak/ abo z Ruska Mużyk. Bo ponieważ Scythas Regios Polakami a gminnych Lachami zowią/ oczywista rzecz iest/ że to iedni u różnych Gog y Magog co Polach y Lach/ iako Adalbertus y Woyćiech/ Felix y Sczęsny/ Bonaventura y Dobrogost/ &ć. Czego szerzey 12. Rozd. Perspektywy dowodzi.

Temu tedy Lachowi abo Magogowi gdy starszy Brat Gomer/ po odyśćiu Japheta niechćiał bydź posłusznym/ zbuntowawszy wiele potomstwa Japhetowego/ z braćią swoią Amarochiem (od którego potym iak się namieniło za morze przez Tatarską ziemię/ z Narodyce zapędzonego/ Synrodia rzeczona była Amarochą/ którą dźiś Ameryką zowią) y z Tubalem który Hiszpany rozpłodził y z wielą inszych/ poszedł na pułnocy; szukać sobie inszey fortuny.

Stądże nazwany był Komorem/ iż tak okrutnie żądłem swego nieposłuszeństwa zakłół wszytko plemię Japhetowe (co go było w Azyey zostało) że Scythowie nigdy po Potopie takiey klęski iako w ten czas nie odnieśli.

Mesraim abowiem syn Chamów/ Raynik abo Tyran Egypski/ (którego świat zowie Osyris miasto Ożerca/ y Vexores miasto wyżerca) widząc/ iż się Japhet przez Aphrykę aż do Atłańskiego morza z swoiemi oddalił/ a Komor nieposłuszny z wielką potęgą odszedł do Europy: on wypadszy do Syryey/ Panochę pierwotną Stolicę świata spalił/ y Magoga lubo po naszemu Lacha wygnawszy/ onego aż do Czarnego morza plądruiąc źiemię gonił.

Był na ten czas jeden z synów Jafetowych/ nad Czarnym morzem/ z potomstwem swym rozpłodzony/ (na tym miejscu gdzie Ptolomeus miasto Polemniacum ukazuje) którego na ten czas Olanem abo z Łacińska Alanem zwano.

A to dla tego iż Oleniak dziedźinę iego (potym Mogą) a naostatek Polęgniakiem lubo Polemniakiem nazwaną) z iednę stronę Czarne morze/ a z drugą ujście rzeki Thermodonu oblewało.

Ten tedy widząc iż prawie o reszę szło na ten czas/ aby chłopstwo Chamskie/ nie wźięło było nad Scytami abo Japhetczykami Panami swemi góry: odważył na pospolitą posługę wszytko męskie plemię swoie/ a zostawiwszy doma córkę z białemigłowami (która ztąd potym Samey ramię lubo Semiramis rzeczoną/ sławnym Samem żonom lubo Amazonom początek dała) sam ze wszystkimi wypłoszonemi/ co do niego z ućiekali/ taki dał odpór Wexoresowi/ iż nie tylko zagnał go do Egyptu: ale też y on podbiwszy dał mu syna swego za Raynika/ abo porządanego Króla Scythycką władzą postanowionego: y nazwał go Waraho iakoby waruy się go y strachay/ to iest Egypćie.

Od którego potym Successory tam jego Warahonami (lub z czasem Faraonami) zwano. A on sam za takowe zwyćięstwo/ że zmógł Wexoresa/ otrzymał nowe przezwisko Mog, iako mamy u Józepha/ lubo to Gog iako inśi Żydźi piszą/ y Oyczyzna iego Mogą była przezwana/ iako u tegoż Józepha lib. 1. widźiemy.

Odważni zaś którzy się nie oglądaią na poślednie koła/ od pierwszego imienia iego Olan/ po dźiś dzień zowią się holacy/ na pamiątkę iego odwagi/ iż iako się rzekło wszytko plemię swe męzkie/ odważył był na pomstę krzywdy Scythyckiey.

Stądże Historycy Hellecha (zamiast Holaka) Japhetowym synem zowią/ pod którego ćisną się Grekowie zowiąc go Hellenem (zamiast Olanem). A Trogus u Justyna lib. 2. mówi:

"Primus Scythis bellum induxit, Vexores Rex AEgyptius & c quos dum magna celeritate venire didicisset, in fugam veritur, & exercitu cum magno apparatu belli relicto, in Regnum trepidus se recepit. Scythas in AEgypto paludes prohibuere. Exinde reversi Asiam perdomitam vectigalem fecerunt."

iako się niżey pokaże. Że zaś tego męstwa nad Wexoresem nie kto inszy z Scythów ieno ten Olan/ od niego Mog abo Gog/ a potym (iako się niżey pokaże czemu y kiedy) Baal, Tanaus, Hercules y Iovis rzeczony. rzetelnie to Sabellicus w te słowa uczy.

Vexores Rex AEgypti, qui in Pontum usq; victor arma protulit, & Tanaus Scythiae Rex qui vexorem & omnem pene Asiam subegit ante Ninum ponuntur.

Gdzieby zaś beło Królestwo Tanausa po tym ugruntowane/ wszystek świat woła:

cum Fasciculo Temp. Regnum Scytarum, vetustissimum, est regio magna valde, quia Moetidis paludibus incipiens, inter Danubium & Occianum Septentrionalem, usq; ad Germaniam ponigitur. Et est prima pars Europae, in qua primum regnavit Tanaus stirpe Iaphet.

Piotr-246 · Gość

dalsze poprawki

CZĘŚĆ DRUGA

O Zacności Pokolenia Jafetowego, przy którym się tytuł i wszystka Polityczna chluba Scytów Panochów po Potopie została.

Pokazawszy zacność Scythów Panochów i pierwotne ich światu Panowanie przed Potopem: jawno jest, iż po nim nie został było tylko cztery mężczyzny - to jest Noe z trzema synami. Wiemy też z Biblii Świętej, że Noe był z ich panującej linii: bo go rzetelnie Mojżesz pokazuje jako wnuka Mathusala, Piątego Pana świata, a ostatniego przed Potopem.

Na czym się zasadziwszy, potrzeba wspomnieć na ono w Biblii Gen. 9. Noego rosporządzenie pomienionych trzech synów swoich: tak aby był Jafet Panował, Sem Biskupował, a Cham był sługą obudwu.

Od tego albowiem czasu, wszystka świecka władza i zacność Setowa, Enosowa, Malaleelowa i Gigasów, potomków jego, przy Jafecie została: jako i Duchowna Enosowa/ Henochowa i Noego/ przy Semie: A Cham w przeklęctwo Kaimowe wspąpił.

Stądże Ovidius in metam, między Pany Gigantomachij (to jest świat wojujące) kładzie Jafeta Nieba i ziemie syna, to iest z Oyca Slachćica ze krwi Scythów Panochów idącego; a Matki gminny. Bo Noema którą Noe miał żoną, ostatnia była ze krwi Kainowej, jako Żydzi w Bereschith Rabba wywodzą.

I przydawa tamże Ovidius w sens namienionych słów Neogo. Gen. 9. Niech Bóg rozszerzy Jafeta, mówiąc o nim Eleg. 1.
Leva manus sceptrum late Regale tenebat:
to iest Lewica jego szerokie Berło Królewskie trzymała.

A o jego potomkach około Libanu powiedzieli niegdyś śpiegowie Żydowscy. Num. 13. Stirpem Enach vidimus ibi: to iest/ Pokolenie Panochów widzieliśmy tam. o których potem wyśieczeniu tam około mamy. Num. 24. Wyśiekł wszystkie syny Sethowe, to iest Jafetczyki/ przy których tytuł Scythów Panochów i wszystka chluba ich została.

Sądże ich nie Jafetczykami ale Scythami zwano, jako rzetelnie potwierdza ono mieysce. 2. Machab. 12. o ich potomkach.

Stamtąd do miasta Scythów odeszli: to jest Żydzi które od Jeruzalem sześćset stay beło.

Rzecz też uważenia godna, iż lubo Jafetczyki one w Palestynie Scytami tam zwano (jak nas) od Seta syna Jadamowego: jednakże oni sami się pospolićie także, jako i my tu w Europie, Polalami albo Polaninami zawsze tytułowali, aż do czasów niedawnego Ziemi Świętej odzyskania.

Jak to rzetelnie świadczy o nich Iacobus vitriacus libr. de Orientali Historia cap. 68. mówiąc: "Polani autem dicuntur, qui post praedictam Terrae S. eliberationem, ex ea oriundi extiterunt."

A Polanami tych zowią: to jest w Palaestynie, którzy po pomienionem Ziemi Świętej odyskaniu, w niej porodzeni, tam się znaleźli. A co większa, iż same ich obyczaje, które tam ganiąc ich wypisuje, oczywiście potwierdzaią, iż prawdźiwymi Polakami byli.

Stądże Palestyna, zamiast Polasczyna, od nich tak iest przezwana.

Po takowem tedy Noego pomienionem synów swych w Armenii, gdzie była Arka stanęła rosporządzeniu/ Cham widząc się bydź następcą w przeklęctwie Kaimowym/ tegoż drogą którą i on niegdy po zabićiu Abla poszedł na wschód słońca w góry Babilońskie/ wziąwszy z sobą przeklętego syna Chanaana.

A Noe z Japhetem i Semem poszli ku Syrii na zachód słońca; z któremi się też byli puśćili trzey synowie Chamowi: Mesraim/ Phut/ y Chus; których przeklęctwo Noego nie tknęło.

Tam tedy Jafet pomienioną Panochę pierwotną Sethową Stolicę świata świeckiej zwierzchnośći: a Sem Enosową Duchownej (na imię Salem z którey za czasem uczyniono Jeruzalem) odnowiwszy, potopem zepsowane: iż podobno pomienionych trzech synów Chamowych pogardzali/ oni zebrawszy się poszli z Palaestyny/ za Ojcem swym Chamem na góry Baktryańskie: a to 101 roku po Potopie.

O którem ich rozdźieleniu się od Japhetczyków y Semianów/ a nie o poślednieyszem dwiema sty lat rosproszeniu z pod Babel mamy one słowa Genes. 10.

Imię jednemu Phaleg, dla tego iż we dni jego rozdzielona jest ziemia: bo się w ten czas urodził.

Tych wódz Nimrod, to jest niemający rodu (bo się nic pewnego nie wie, ani o końcu, ani o potomstwie iego), odchodząc z Palaestyny, ukradł Semowi księgi obrządku chwały Bożej (które sporządźił Enos) a Japhetowi odwabił wnuka, z syna przodka naszego Polacha za czasem iako się trochę niżey pokaże Baal nazwanego/ na imię Jonicha abo Janka.

Co wszystko rzetelnie zeznawa Berosus lib. 4. mówiąc:

Nemrothus assumpto filio Ioue Bello (ma bydź Iovis Belli: bo ten Polach Baalem/ abo Bellem rzeczony/ na ostatek y Jowiszem iako się niżey obaczy beł nazwany) furatus est ritualia Iouis Sagi, & cum populo venit in campum Sennaar.

to iest/ Nemrod wziąwszy syna Iovisza Bella ukradł kśięgi nabożeństwa Iowisza zaka (Sema tak zowie) y zludem przyszedł na pole Sennaarr.

Stądże o tym odmówionym synu Jowisza Bella/ to iest Polachowem. Hertmannus Schedel mówi (rozumieiąc bydź czwartem synem Noego/ co sczere są plotki/ bo niemiał ieno trzech) Hic Ionichus fertur consilium Nemrotho dedisse, quomodo regnare posset; fuit enim vir ingenio eminentissimus. to iest/ Ten Jowich udaią że dał radę Nemrodowi/ iakoby mógł królować; beł abowiem mąż dowćipu wysokiego.

Gdy tedy Nemrod na góry Baktryańskie odszedł za Chamem Przodkiem swoim/ Sem zabiegaiąc woynom iakiem/ (których się dla tego spodźiewać beło) wyprawił za niem Hebera Prawnuka swego/ dla odiskania pomienionych kśiąg nabożeństwa/ y Jonicha wnuka Japhetowego.

Stądże Pismo Św. Sema zowie Rex pacis, a to słowem Salem, że żalem wzruszony zabiegał namienionem woynom/ o których niżey będźie.

Heber tedy wźiąwszy z sobą pomienione dziecię Phalega, (albo "Walka", bo na on czas nie było litery ph) a to dla zostawienia go w zakładzie zamiast pomienionego Ionicha: gdy zaszedł przez Rajkę (albo Rayską rzekę za czasem Tagrodź abo Tygris nazwaną) do Baktryany: tam został z Chamianami; między któremi się rozpładzał z Phalegiem aż do wyjśćia Potomka jego na imię Thare, Oyca Abrahamowego de Ur Chaldaeorum, to iest z gór Baktryańskich: które na on czas beły Chamianów Chaldaeami abo Chwałdoiami przezwanych. iako się w Rozd. 1. Perspektywy pokazało.

Stądże tego Hebera który miał oberać Nimrotha z pomienioney kradzieży iego/ Żydźi wykładają Towarzysz, to iest Chamianów z któremi za Tygrem został/ a rzekę Tygrys od niego Herbem zowią: przeto iż ią był przeszedł.

Rozpłodzeni Chamiani po górach Baktryańskich/ we 200. lat po Potopie/ Descendentes de montibus (iako mamy Genes. 10.) processerunt ab Oriente, & invenerunt campum Sennaar. Ruszywszy się, mówi z gór postąpili od wschodu, y znalezli pole Sennaar, to iest Zemne oranie/ iakoby maćierzyzne.

Bo Noema Noego żona (iako Żydzi uczą w Bereschith Rabba) Lamechowna beła ze krwi Kaimowey: którą tam na tych mieyscach beł zpłodził/ pierwey niż po zabićiu Kaina odszedł do Egyptu.

Dla tegoż one maćierzyznę przezwali Sennaar/ iakoby Zeńską rolą: a fortecę abo twierdzą tam na obronę swoich buntów zbudowaną Babylonem abo Babiem łonem/ bo Noego żona baba im beła. Ztądżeć ono starożytność wołą że Ziemia/ to iest/ Żona Noego (którego Niebem zwali) przyiaźnieysza beła Saturnowi/ to iest Chamowi/ a niżeli Tytanom/ to iest Japhetczykom od Tyta abo Cyca tak rzeczonym iakoby Kochankom przedpotopną chlubą Scythycką odchowanym.

Tam tedy gdy Babel poczęli Chamiani budować/ Thare Semian potomek Heberów przez Phalega/ y pomieniony Jonichus Japhetczyk (którego tam oni beli Nassur iakoby Naszeniec przezwali) odstąpili od nich z potomkami swemi. Thare Oćiec Abramów przez Raykę abo Tygrys do Palaestyny: a Jonichus tamtą stroną Tygru na to mieysce/ gdzie zbudował Miasto/ y nazwał ie Niewinne, to iest Chamskiey złośći; która ie za czasem opacznie przezwała Ninive, iakoby Nieniewine; równie iako y syna Jonichowego Niewinnusa Ninusem, iakoby Nienaszem; iż nie trzymał z niemi/ iako Jonich Oćiec iego/ którego za to (iak się rzekło) Nassurem iakoby Naszyńcem beli przezwali.

Otem tedy Jonichu a nie o synu Semowem (który na tey stronie Tygru beł rozpłodzony mamy Genes. 10. De terra illa egressus est Assur, & aedificavit Ninven. Z oney Ziemie, to iest Babilońskiey/ wyszedł Nassur, y zbudował Ninive, to iest za czasem tak rzeczone/ iako się wyżey rzekło/ y niżey pokaże.

Zaczym barzo nieostrożnie wiele ich rozumieią/ iakoby wszytko potomstwo Noego miało było Babel budować; bo to tylko samych Chamianów/ a tych Semianów co ich Heber z Phalegiem za Tygrem rozpłodźili/ sprawka beła.

Czego dobrze Torniellus y inśi nowszy Historycy postrzegaią; iako znać z Genebrardowych słów lib. 1. Który wyiąwszy od tego budynku Noego Sema y Japheta z inszemi kogo beło wyiąć/ przydawa.

Sed nec qui morabantur in Syria & Chanaan (to iest Palaestynie za czasem Chananaea od zaplugawienia iey więźniami z Babilonu przezwaney) videntur interfuisse constructioni turris, aut communicasse: quoniam Genes. 11. structores descendisse dicuntur ab Oriente in Campum terrae Sennaar, illicq; consedisse ad hoc opus. Syria vero & Chananaea erant in occidente terrarum quae tunc in colebantur,

to iest. Ale ani ći którzy mieszkali w Syryey y Chananeiey zda się aby mieli bydź przy budowaniu oney wieże, abo zpółkować z niemi: abowiem 11. Rozdział kśiąg Rodzaiu mówi, że budownicy iey przyśli beli od wschodu na pole ziemie Sennaar, y tam gwoli temu ośiedli: a Syrya y Chananeyska ziemia zachodnie beły (to iest/ względem Babylonu) z tych w których na on czas mieszkano.

A ieżelić dla tego nie winuią ostrożnieyśi Historycy Syryiczyków/ iż beli na zachód słońca względem Babylonu im wschodnego/ tedyć toż rozumieć potrzeba/ o Ormianach y inszych na on czas Pułnocnych Obywatelach/ ze krwie Japhetowey płynących.

Po zepsowaniu Babylońskich gąb, 340 roku po Potopie (którem potym rozproszeni wszystek niemal świat za czasem zarazili) herstowie onej złośći/ Cham/ Mesraim/ Phut i Chus, jego synowie/ ochwaceni ćierpliwośćią Japhetową aby był Noego nie frasował, pośli do Egyptu (niegdy przed Potopem także Kainianów dźiedźiny, póki ich beł Mathuśćiałoch Piąty Pan świata iako się wyżey pokazało nie wyśiekł) aby byli równie y tam/ iako w Babylonie Chamską rebellią swoię przeciwko Japhetowi utwierdzili.

Zaczym Japhet (po Jadamie/ Sczyćie/ Panoszu/ Molalelie/ y Mathuśćiałochu Szóstym Panu świata/ a pierwszy po Potopie) więcey sobie ważąc hersty złego w AEgypćie/ a niżeli go zostawiony korzeń oney złośći w Babylonie: zaraz po śmierći Noego/ to iest 351. roku po Potopie poszedł do Aphryki/ zostawiwszy w Panosze pierworodnego pierwotney Stolicy świata na swem mieyscu/ nie Gomera ale Magoga wtórego syna za namieśnika swego: iako samo imie iego Magog (od moge iakoby mogący lubo moc y władzą maiący) pokazuie: a to zaś potwierdza/ iże Żydzi wszytkie Scythy abo Japhetczyki zowią Magogami.

Jż iednak Japhet Chamiany w AEgyptćie uskromiwszy/ nie wróćił się więcey do Azyey (dla tego Ożyia rzeczoney/ że w niey stworzona wszelka rzecz żywiąca/ y po Potopie znowu Ożyła) ale wćiąż przez Aphryke poszedł/ nad morzem które Mediterraneum, to iest Między ziemnem zowią: a z tamtąd znowu nad Atlanckiem aż do Zobodwice (która trzecią część świata Historycy Terram Australem, to iest Ziemią Południową nazywaią/ tam żywota dokończył (iako Historya moia pokaże y drogę iego wywiedzie) Magog siódmem beł Panem świata/ to iest tey pierwszey naszey częśći iego/ którą na Azyą/ Aphrykę y Europę rozdzieloną/ nasz ięzyk Narodycą zowie/ przeto że się w niey Narody poczęły: iako y druga Amarochę abo Amerykę Synrodycą, że się tam synowie Narodyey rozrodźili: a trzećią Zobodwicą, iże z tych obudwu iest rozkrzewiona/ to iest od Japheta z Narodyey tam przez Aphrykę abo raczey Jawrucę (iż Jaweta przerzućiła na inszą część świata) zanieśionego: y od potomków Amarocha syna iego/ przez Azyą do Synrodyey/ abo Ameryki zagnanego.

Starzy Scytowie, nasi Przodkowie, wstydząc się głośnego u Historyków zwycięstwa Wexoresowego nad tym Siódmym Panem świata, nie zwali go Magogiem (to iest Moc i władzę mającym) ale tylko Lągiem: przeto iż lągł na Stolicy świata po Japhećie, z którego Ląga za czasem uczyniono Lacha.

Co znać nie tajno beło Żydom/ ponieważ Króla złożonem słowem z tych dwóch Magog i Lach zowią Melech, jakoby maiący Lechową albo Lachową godność: którego wykładu potwierdza ich Melchisedech, jakoby Mian za Lachowego Sędziocha lubo Sędzie.

Stądże to słowo wykładają Król sprawiedliwośći. Co samo iawnie także pokazuie/ iż władza świata po Japhećie/ przy tem Lachu naszem była została/ dla której go Żydźi Magogiem jakoby Mogącem (lub moc i władzą maiącem) zwali; ponieważ oto wszelkie mnieysze doczesne zwierzchności (iaka była Melechów abo Królów Żydowskich) niem się pieczętowały.

A żeby tym jawniey było że Magog i Gog Żydowscy/ po naszemu są Lach y Polach/ uważyć potrzeba/ że Scyty wszytkie Żydźi Magogami/ a Regios, to iest Królestwa Polskiego Gogami zowią.

Stądże lada żydźie Slachćica zowie Goy/ a gminnego Możak/ abo z Ruska Mużyk. Bo ponieważ Scythas Regios Polakami a gminnych Lachami zowią/ oczywista rzecz iest/ że to iedni u różnych Gog y Magog co Polach y Lach/ iako Adalbertus y Woyćiech/ Felix y Sczęsny/ Bonaventura y Dobrogost/ &ć. Czego szerzey 12. Rozd. Perspektywy dowodzi.

Temu tedy Lachowi abo Magogowi gdy starszy Brat Gomer/ po odejściu Japheta nie chćiał bydź posłusznym/ zbuntowawszy wiele potomstwa Japhetowego/ z braćią swoią Amarochiem (od którego potym iak się namieniło za morze przez Tatarską ziemię/ z Narodyce zapędzonego/ Synrodia rzeczona była Amarochą/ którą dźiś Ameryką zowią) i z Tubalem który Hiszpany rozpłodził y z wielą inszych/ poszedł na pułnocy; szukać sobie inszey fortuny.

Stądże nazwany był Komorem/ iż tak okrutnie żądłem swego nieposłuszeństwa zakłół wszytko plemię Japhetowe (co go było w Azyey zostało) że Scythowie nigdy po Potopie takiey klęski iako w ten czas nie odnieśli.

Mesraim abowiem syn Chamów/ Raynik abo Tyran Egypski/ (którego świat zowie Osyris miasto Ożerca/ y Vexores miasto wyżerca) widząc/ iż się Japhet przez Aphrykę aż do Atłańskiego morza z swoiemi oddalił/ a Komor nieposłuszny z wielką potęgą odszedł do Europy: on wypadszy do Syryey/ Panochę pierwotną Stolicę świata spalił/ y Magoga lubo po naszemu Lacha wygnawszy/ onego aż do Czarnego morza plądruiąc źiemię gonił.

Był na ten czas jeden z synów Jafetowych/ nad Czarnym morzem/ z potomstwem swym rozpłodzony/ (na tym miejscu gdzie Ptolomeus miasto Polemniacum ukazuje) którego na ten czas Olanem abo z Łacińska Alanem zwano.

A to dla tego iż Oleniak dziedźinę iego (potym Mogą) a naostatek Polęgniakiem lubo Polemniakiem nazwaną) z iednę stronę Czarne morze/ a z drugą ujście rzeki Thermodonu oblewało.

Ten tedy widząc iż prawie o reszę szło na ten czas/ aby chłopstwo Chamskie/ nie wźięło było nad Scytami abo Japhetczykami Panami swemi góry: odważył na pospolitą posługę wszytko męskie plemię swoie/ a zostawiwszy doma córkę z białemigłowami (która ztąd potym Samey ramię lubo Semiramis rzeczoną/ sławnym Samem żonom lubo Amazonom początek dała) sam ze wszystkimi wypłoszonemi/ co do niego z ućiekali/ taki dał odpór Wexoresowi/ iż nie tylko zagnał go do Egyptu: ale też y on podbiwszy dał mu syna swego za Raynika/ abo porządanego Króla Scythycką władzą postanowionego: y nazwał go Waraho iakoby waruy się go y strachay/ to iest Egypćie.

Od którego potym Successory tam jego Warahonami (lub z czasem Faraonami) zwano. A on sam za takowe zwyćięstwo/ że zmógł Wexoresa/ otrzymał nowe przezwisko Mog, iako mamy u Józepha/ lubo to Gog iako inśi Żydźi piszą/ y Oyczyzna iego Mogą była przezwana/ iako u tegoż Józepha lib. 1. widźiemy.

Odważni zaś którzy się nie oglądaią na poślednie koła/ od pierwszego imienia iego Olan/ po dźiś dzień zowią się holacy/ na pamiątkę iego odwagi/ iż iako się rzekło wszytko plemię swe męzkie/ odważył był na pomstę krzywdy Scythyckiey.

Stądże Historycy Hellecha (zamiast Holaka) Japhetowym synem zowią/ pod którego ćisną się Grekowie zowiąc go Hellenem (zamiast Olanem). A Trogus u Justyna lib. 2. mówi:

"Primus Scythis bellum induxit, Vexores Rex AEgyptius & c quos dum magna celeritate venire didicisset, in fugam veritur, & exercitu cum magno apparatu belli relicto, in Regnum trepidus se recepit. Scythas in AEgypto paludes prohibuere. Exinde reversi Asiam perdomitam vectigalem fecerunt."

iako się niżey pokaże. Że zaś tego męstwa nad Wexoresem nie kto inszy z Scythów ieno ten Olan/ od niego Mog abo Gog/ a potym (iako się niżey pokaże czemu y kiedy) Baal, Tanaus, Hercules y Iovis rzeczony. rzetelnie to Sabellicus w te słowa uczy.

Vexores Rex AEgypti, qui in Pontum usq; victor arma protulit, & Tanaus Scythiae Rex qui vexorem & omnem pene Asiam subegit ante Ninum ponuntur.

Gdzieby zaś beło Królestwo Tanausa po tym ugruntowane/ wszystek świat woła:

cum Fasciculo Temp. Regnum Scytarum, vetustissimum, est regio magna valde, quia Moetidis paludibus incipiens, inter Danubium & Occianum Septentrionalem, usq; ad Germaniam ponigitur. Et est prima pars Europae, in qua primum regnavit Tanaus stirpe Iaphet.

Piotr-246 · Gość

dalsze poprawki

CZĘŚĆ DRUGA

O Zacności Pokolenia Jafetowego, przy którym się tytuł i wszystka Polityczna chluba Scytów Panochów po Potopie została.

Pokazawszy zacność Scythów Panochów i pierwotne ich światu Panowanie przed Potopem: jawno jest, iż po nim nie został było tylko cztery mężczyzny - to jest Noe z trzema synami. Wiemy też z Biblii Świętej, że Noe był z ich panującej linii: bo go rzetelnie Mojżesz pokazuje jako wnuka Mathusala, Piątego Pana świata, a ostatniego przed Potopem.

Na czym się zasadziwszy, potrzeba wspomnieć na ono w Biblii Gen. 9. Noego rosporządzenie pomienionych trzech synów swoich: tak aby był Jafet Panował, Sem Biskupował, a Cham był sługą obudwu.

Od tego albowiem czasu, wszystka świecka władza i zacność Setowa, Enosowa, Malaleelowa i Gigasów, potomków jego, przy Jafecie została: jako i Duchowna Enosowa/ Henochowa i Noego/ przy Semie: A Cham w przeklęctwo Kaimowe wspąpił.

Stądże Ovidius in metam, między Pany Gigantomachij (to jest świat wojujące) kładzie Jafeta Nieba i ziemie syna, to iest z Oyca Slachćica ze krwi Scythów Panochów idącego; a Matki gminny. Bo Noema którą Noe miał żoną, ostatnia była ze krwi Kainowej, jako Żydzi w Bereschith Rabba wywodzą.

I przydawa tamże Ovidius w sens namienionych słów Neogo. Gen. 9. Niech Bóg rozszerzy Jafeta, mówiąc o nim Eleg. 1.
Leva manus sceptrum late Regale tenebat:
to iest Lewica jego szerokie Berło Królewskie trzymała.

A o jego potomkach około Libanu powiedzieli niegdyś śpiegowie Żydowscy. Num. 13. Stirpem Enach vidimus ibi: to iest/ Pokolenie Panochów widzieliśmy tam. o których potem wyśieczeniu tam około mamy. Num. 24. Wyśiekł wszystkie syny Sethowe, to iest Jafetczyki/ przy których tytuł Scythów Panochów i wszystka chluba ich została.

Sądże ich nie Jafetczykami ale Scythami zwano, jako rzetelnie potwierdza ono mieysce. 2. Machab. 12. o ich potomkach.

Stamtąd do miasta Scythów odeszli: to jest Żydzi które od Jeruzalem sześćset stay beło.

Rzecz też uważenia godna, iż lubo Jafetczyki one w Palestynie Scytami tam zwano (jak nas) od Seta syna Jadamowego: jednakże oni sami się pospolićie także, jako i my tu w Europie, Polalami albo Polaninami zawsze tytułowali, aż do czasów niedawnego Ziemi Świętej odzyskania.

Jak to rzetelnie świadczy o nich Iacobus vitriacus libr. de Orientali Historia cap. 68. mówiąc: "Polani autem dicuntur, qui post praedictam Terrae S. eliberationem, ex ea oriundi extiterunt."

A Polanami tych zowią: to jest w Palaestynie, którzy po pomienionem Ziemi Świętej odyskaniu, w niej porodzeni, tam się znaleźli. A co większa, iż same ich obyczaje, które tam ganiąc ich wypisuje, oczywiście potwierdzaią, iż prawdźiwymi Polakami byli.

Stądże Palestyna, zamiast Polasczyna, od nich tak iest przezwana.

Po takowem tedy Noego pomienionem synów swych w Armenii, gdzie była Arka stanęła rosporządzeniu/ Cham widząc się bydź następcą w przeklęctwie Kaimowym/ tegoż drogą którą i on niegdy po zabićiu Abla poszedł na wschód słońca w góry Babilońskie/ wziąwszy z sobą przeklętego syna Chanaana.

A Noe z Japhetem i Semem poszli ku Syrii na zachód słońca; z któremi się też byli puśćili trzey synowie Chamowi: Mesraim/ Phut/ y Chus; których przeklęctwo Noego nie tknęło.

Tam tedy Jafet pomienioną Panochę pierwotną Sethową Stolicę świata świeckiej zwierzchnośći: a Sem Enosową Duchownej (na imię Salem z którey za czasem uczyniono Jeruzalem) odnowiwszy, potopem zepsowane: iż podobno pomienionych trzech synów Chamowych pogardzali/ oni zebrawszy się poszli z Palaestyny/ za Ojcem swym Chamem na góry Baktryańskie: a to 101 roku po Potopie.

O którem ich rozdźieleniu się od Japhetczyków y Semianów/ a nie o poślednieyszem dwiema sty lat rosproszeniu z pod Babel mamy one słowa Genes. 10.

Imię jednemu Phaleg, dla tego iż we dni jego rozdzielona jest ziemia: bo się w ten czas urodził.

Tych wódz Nimrod, to jest niemający rodu (bo się nic pewnego nie wie, ani o końcu, ani o potomstwie iego), odchodząc z Palaestyny, ukradł Semowi księgi obrządku chwały Bożej (które sporządźił Enos) a Japhetowi odwabił wnuka, z syna przodka naszego Polacha za czasem iako się trochę niżey pokaże Baal nazwanego/ na imię Jonicha abo Janka.

Co wszystko rzetelnie zeznawa Berosus lib. 4. mówiąc:

Nemrothus assumpto filio Ioue Bello (ma bydź Iovis Belli: bo ten Polach Baalem/ abo Bellem rzeczony/ na ostatek y Jowiszem iako się niżey obaczy beł nazwany) furatus est ritualia Iouis Sagi, & cum populo venit in campum Sennaar.

to iest/ Nemrod wziąwszy syna Iovisza Bella ukradł kśięgi nabożeństwa Iowisza zaka (Sema tak zowie) y zludem przyszedł na pole Sennaarr.

Stądże o tym odmówionym synu Jowisza Bella/ to iest Polachowem. Hertmannus Schedel mówi (rozumieiąc bydź czwartem synem Noego/ co sczere są plotki/ bo niemiał ieno trzech) Hic Ionichus fertur consilium Nemrotho dedisse, quomodo regnare posset; fuit enim vir ingenio eminentissimus. to iest/ Ten Jowich udaią że dał radę Nemrodowi/ iakoby mógł królować; beł abowiem mąż dowćipu wysokiego.

Gdy tedy Nemrod na góry Baktryańskie odszedł za Chamem Przodkiem swoim/ Sem zabiegaiąc woynom iakiem/ (których się dla tego spodźiewać beło) wyprawił za niem Hebera Prawnuka swego/ dla odiskania pomienionych kśiąg nabożeństwa/ y Jonicha wnuka Japhetowego.

Stądże Pismo Św. Sema zowie Rex pacis, a to słowem Salem, że żalem wzruszony zabiegał namienionem woynom/ o których niżey będźie.

Heber tedy wźiąwszy z sobą pomienione dziecię Phalega, (albo "Walka", bo na on czas nie było litery ph) a to dla zostawienia go w zakładzie zamiast pomienionego Ionicha: gdy zaszedł przez Rajkę (albo Rajską rzekę za czasem Tagrodź, albo Tygris nazwaną) do Baktryany: tam został z Chamianami; między którymi się rozpładzał z Phalegiem aż do wyjśćia Potomka jego na imię Thare, Oyca Abrahamowego de Ur Chaldaeorum, to iest z gór Baktryańskich: które na on czas beły Chamianów Chaldaeami abo Chwałdoiami przezwanych. iako się w Rozd. 1. Perspektywy pokazało.

Stądże tego Hebera który miał oberać Nimrotha z pomienioney kradzieży iego/ Żydźi wykładają Towarzysz, to iest Chamianów z któremi za Tygrem został/ a rzekę Tygrys od niego Herbem zowią: przeto iż ią był przeszedł.

Rozpłodzeni Chamiani po górach Baktryańskich/ we 200. lat po Potopie/ Descendentes de montibus (iako mamy Genes. 10.) processerunt ab Oriente, & invenerunt campum Sennaar. Ruszywszy się, mówi z gór postąpili od wschodu, y znalezli pole Sennaar, to iest Zemne oranie/ iakoby maćierzyzne.

Bo Noema Noego żona (iako Żydzi uczą w Bereschith Rabba) Lamechowna beła ze krwi Kaimowey: którą tam na tych mieyscach beł zpłodził/ pierwey niż po zabićiu Kaina odszedł do Egyptu.

Dlategoż oną macierzyznę przezwali Sennaar/ iakoby Zeńską rolą: a fortecę albo twierdzą tam na obronę swoich buntów zbudowaną Babylonem abo Babiem łonem/ bo Noego żona baba im beła.

Stądżeć ono starożytność wołą że Ziemia/ to iest/ Żona Noego (którego Niebem zwali) przyjaźnieysza była Saturnowi/ to iest Chamowi/ a niżeli Tytanom/ to iest Jafetczykom od Tyta albo Cyca tak rzeczonym iakoby Kochankom przedpotopną chlubą Scythycką odchowanym.

Tam tedy, gdy Babel poczęli Chamiani budować/ Thare Semian potomek Heberów przez Phalega/ y pomieniony Jonichus Japhetczyk (którego tam oni beli Nassur, iakoby Naszeniec, przezwali) odstąpili od nich z potomkami swemi.

Thare, Ojćiec Abramów przez Rajkę abo Tygrys do Palaestyny: a Jonichus tamtą stroną Tygru na to mieysce/ gdzie zbudował Miasto/ y nazwał je Niewinne, to jest Chamskiey złośći; która ie za czasem opacznie przezwała Ninive, iakoby Nieniewine; równie iako y syna Jonichowego Niewinnusa Ninusem, iakoby Nienaszem; iż nie trzymał z niemi/ iako Jonich Oćiec iego/ którego za to (iak się rzekło) Nassurem iakoby Naszyńcem beli przezwali.

O tem tedy Jonichu, a nie o synu Semowem (który na tey stronie Tygru beł rozpłodzony mamy Genes. 10. De terra illa egressus est Assur, & aedificavit Ninven.

Z oney Ziemi, to iest Babilońskiej, wyszedł Nassur, i zbudował Ninive, to iest za czasem tak rzeczone/ iako się wyżey rzekło/ y niżey pokaże.

Zaczym barzo nieostrożnie wiele ich rozumieią/ iakoby wszytko potomstwo Noego miało było Babel budować; bo to tylko samych Chamianów/ a tych Semianów co ich Heber z Phalegiem za Tygrem rozpłodźili/ sprawka beła.

Czego dobrze Torniellus y inśi nowszy Historycy postrzegaią; iako znać z Genebrardowych słów lib. 1. Który wyiąwszy od tego budynku Noego Sema y Japheta z inszemi kogo beło wyiąć/ przydawa.

Sed nec qui morabantur in Syria & Chanaan (to iest Palaestynie za czasem Chananaea od zaplugawienia iey więźniami z Babilonu przezwaney) videntur interfuisse constructioni turris, aut communicasse: quoniam Genes. 11. structores descendisse dicuntur ab Oriente in Campum terrae Sennaar, illicq; consedisse ad hoc opus. Syria vero & Chananaea erant in occidente terrarum quae tunc in colebantur,

To iest: Ale ani ci, którzy mieszkali w Syrii i Chananeiey zda się aby mieli bydź przy budowaniu onej wieży, abo zpółkować z niemi: abowiem 11. Rozdział kśiąg Rodzaju mówi, że budownicy jey przyśli byli od wschodu na pole ziemi Sennaar, i tam gwoli temu osiedli: a Syrya i Chananeyska ziemia zachodnie były (to iest - względem Babylonu) z tych, w których na on czas mieszkano.

A jeżelić dlatego nie winuią ostrożnieyśi Historycy Syryiczyków/ iż beli na zachód słońca względem Babylonu im wschodnego/ tedyć toż rozumieć potrzeba/ o Ormianach i inszych na on czas Północnych Obywatelach/ z krwie Japhetowej płynących.

Po zepsowaniu Babylońskich gąb, 340 roku po Potopie (którym potym rozproszeniu wszystek niemal świat za czasem zarazili) herstowie onej złośći/ Cham, Mesraim, Phut i Chus, jego synowie/ ochwaceni ćierpliwośćią Japhetową aby był Noego nie frasował, pośli do Egyptu (niegdy przed Potopem także Kainianów dźiedźiny, póki ich beł Mathuśćiałoch Piąty Pan świata jako się wyżey pokazało nie wyśiekł) aby byli równie i tam, jako w Babylonie Chamską rebellią swoię przeciwko Japhetowi utwierdzili.

Zaczym Japhet (po Jadamie, Sczycie, Panoszu/ Molalelie/ y Mathuśćiałochu Szóstym Panu świata/ a pierwszy po Potopie) więcey sobie ważąc hersty złego w Egypćie/ a niżeli go zostawiony korzeń oney złośći w Babylonie: zaraz po śmierći Noego/ to iest 351. roku po Potopie poszedł do Afryki/ zostawiwszy w Panosze pierworodnego pierwotney Stolicy świata na swem mieyscu/ nie Gomera ale Magoga wtórego syna za namieśnika swego: jako samo imie jego Magog (od "mogę" iakoby mogący lubo moc y władzą maiący) pokazuje: a to zaś potwierdza/ iże Żydzi wszytkie Scythy abo Japhetczyki zowią Magogami.

Jż jednak Japhet Chamiany w Egyptćie uskromiwszy/ nie wróćił się więcey do Azji (dla tego Ożyia rzeczoney/ że w niey stworzona wszelka rzecz żywiąca/ i po Potopie znowu Ożyła) ale wćiąż przez Afryke poszedł/ nad morzem które Mediterraneum, to iest Między ziemnem zowią: a stamtąd znowu nad Atlanckiem aż do Zobodwice (która trzecią część świata Historycy Terram Australem, to iest Ziemią Południową nazywaią, tam żywota dokończył (iako Historya moia pokaże i drogę jego wywiedzie)

Magog siódmem był Panem świata/ to jest tej pierwszey naszej częśći jego/ którą na Azją/ Aphrykę y Europę rozdzieloną/ nasz ięzyk Narodycą zowie/ przeto, że się w niey Narody poczęły: iako i druga Amarochę albo Amerykę Synrodycą, że się tam synowie Narodycy rozrodźili: a trzećią Zobodwicą, iże z tych obudwu iest rozkrzewiona/ to iest od Japheta z Narodycy tam przez Aphrykę abo raczey Jawrucę (iż Jaweta przerzućiła na inszą część świata) zanieśionego: y od potomków Amarocha syna iego/ przez Azyą do Synrodyey/ abo Ameryki zagnanego.

Starzy Scytowie, nasi Przodkowie, wstydząc się głośnego u Historyków zwycięstwa Wexoresowego nad tym Siódmym Panem świata, nie zwali go Magogiem (to iest Moc i władzę mającym) ale tylko Lągiem: przeto iż lągł na Stolicy świata po Japhećie, z którego Ląga za czasem uczyniono Lacha.

Co znać nie tajno beło Żydom/ ponieważ Króla złożonem słowem z tych dwóch Magog i Lach zowią Melech, jakoby maiący Lechową albo Lachową godność: którego wykładu potwierdza ich Melchisedech, jakoby Mian za Lachowego Sędziocha lubo Sędzie.

Stądże to słowo wykładają "Król sprawiedliwości". Co samo jawnie także pokazuje, iż władza świata po Jafećie/ przy tem Lachu naszem była została/ dla której go Żydźi Magogiem jakoby Mogącem (lub moc i władzą maiącem) zwali; ponieważ oto wszelkie mniejsze doczesne zwierzchności (iaka była Melechów abo Królów Żydowskich) niem się pieczętowały.

A żeby tym jawniey było, że Magog i Gog Żydowscy po naszemu są Lach i Polach, uważyć potrzeba, że Scyty wszytkie Żydzi Magogami, a Regios, to jest Królestwa Polskiego Gogami zowią.

Stądże lada żydzie Slachcica zowie Goy/ a gminnego Możak, albo z Ruska Mużyk.

Bo ponieważ Scythas Regios Polakami, a gminnych Lachami, zowią, oczywista rzecz jest, że to iedni u różnych Gog i Magog co Polach i Lach/ iako Adalbertus y Woyćiech/ Felix y Sczęsny/ Bonaventura y Dobrogost/ &ć. Czego szerzey 12. Rozd. Perspektywy dowodzi.

Temu tedy Lachowi albo Magogowi, gdy starszy Brat Gomer, po odejściu Japheta nie chciał bydź posłusznym, zbuntowawszy wiele potomstwa Jafetowego, z braćią swoją Amarochiem (od którego potym iak się namieniło za morze przez Tatarską ziemię/ z Narodyce zapędzonego/ Synrodia rzeczona była Amarochą/ którą dźiś Ameryką zowią) i z Tubalem, który Hiszpany rozpłodził i z wielą inszych/ poszedł na pułnocy; szukać sobie inszey fortuny.

Stądże nazwany był Komorem/ iż tak okrutnie żądłem swego nieposłuszeństwa zakłół wszytko plemię Japhetowe (co go było w Azyey zostało) że Scythowie nigdy po Potopie takiey klęski iako w ten czas nie odnieśli.

Mesraim albowiem, syn Chamów, Rajnik albo Tyran Egypski/ (którego świat zowie Osyris zamiast Ożerca i Vexores zamiast wyżerca) widząc, iż się Jafet przez Aphrykę aż do Atłańskiego morza z swoiemi oddalił, a Komor nieposłuszny z wielką potęgą odszedł do Europy: on wypadszy do Syrii, Panochę, pierwotną Stolicę świata spalił i Magoga, lub po naszemu Lacha, wygnawszy, onego aż do Czarnego morza plądrując źiemię gonił.

Był na ten czas jeden z synów Jafetowych/ nad Czarnym morzem/ z potomstwem swym rozpłodzony/ (na tym miejscu gdzie Ptolomeus miasto Polemniacum ukazuje) którego na ten czas Olanem abo z Łacińska Alanem zwano.

A to dla tego iż Oleniak dziedźinę iego (potym Mogą) a naostatek Polęgniakiem lubo Polemniakiem nazwaną) z iednę stronę Czarne morze/ a z drugą ujście rzeki Thermodonu oblewało.

Ten tedy widząc iż prawie o reszę szło na ten czas/ aby chłopstwo Chamskie/ nie wźięło było nad Scytami abo Japhetczykami Panami swemi góry: odważył na pospolitą posługę wszytko męskie plemię swoie/ a zostawiwszy doma córkę z białemigłowami (która ztąd potym Samey ramię lubo Semiramis rzeczoną/ sławnym Samem żonom lubo Amazonom początek dała) sam ze wszystkimi wypłoszonemi/ co do niego z ućiekali/ taki dał odpór Wexoresowi/ iż nie tylko zagnał go do Egyptu: ale też y on podbiwszy dał mu syna swego za Raynika/ abo porządanego Króla Scythycką władzą postanowionego: y nazwał go Waraho iakoby waruy się go y strachay/ to iest Egypćie.

Od którego potym Successory tam jego Warahonami (lub z czasem Faraonami) zwano. A on sam za takowe zwycięstwo, że zmógł Wexoresa, otrzymał nowe przezwisko Mog, jako mamy u Józepha/ lubo to Gog iako inśi Żydźi piszą/ y Oyczyzna iego Mogą była przezwana/ iako u tegoż Józepha lib. 1. widźiemy.

Odważni zaś którzy się nie oglądaią na poślednie koła/ od pierwszego imienia iego Olan/ po dźiś dzień zowią się holacy/ na pamiątkę iego odwagi/ iż iako się rzekło wszytko plemię swe męzkie/ odważył był na pomstę krzywdy Scythyckiey.

Stądże Historycy Hellecha (zamiast Holaka) Japhetowym synem zowią/ pod którego ćisną się Grekowie zowiąc go Hellenem (zamiast Olanem). A Trogus u Justyna lib. 2. mówi:

"Primus Scythis bellum induxit, Vexores Rex AEgyptius & c quos dum magna celeritate venire didicisset, in fugam veritur, & exercitu cum magno apparatu belli relicto, in Regnum trepidus se recepit. Scythas in AEgypto paludes prohibuere. Exinde reversi Asiam perdomitam vectigalem fecerunt."

iako się niżey pokaże. Że zaś tego męstwa nad Wexoresem nie kto inszy z Scythów ieno ten Olan/ od niego Mog abo Gog/ a potym (iako się niżey pokaże czemu y kiedy) Baal, Tanaus, Hercules y Iovis rzeczony. rzetelnie to Sabellicus w te słowa uczy.

Vexores Rex AEgypti, qui in Pontum usq; victor arma protulit, & Tanaus Scythiae Rex qui vexorem & omnem pene Asiam subegit ante Ninum ponuntur.

Gdzieby zaś beło Królestwo Tanausa po tym ugruntowane, wszystek świat woła:

cum Fasciculo Temp. Regnum Scytarum, vetustissimum, est regio magna valde, quia Moetidis paludibus incipiens, inter Danubium & Occianum Septentrionalem, usq; ad Germaniam ponigitur. Et est prima pars Europae, in qua primum regnavit Tanaus stirpe Iaphet.

Piotr-246 · Gość

dalsze poprawki

CZĘŚĆ DRUGA

O Zacności Pokolenia Jafetowego, przy którym się tytuł i wszystka Polityczna chluba Scytów Panochów po Potopie została.

Pokazawszy zacność Scytów Panochów i pierwotne ich światu Panowanie przed Potopem: jawno jest, iż po nim nie został było tylko cztery mężczyzny - to jest Noe z trzema synami. Wiemy też z Biblii Świętej, że Noe był z ich panującej linii: bo go rzetelnie Mojżesz pokazuje jako wnuka Mathusala, Piątego Pana świata, a ostatniego przed Potopem.

Na czym się zasadziwszy, potrzeba wspomnieć na ono w Biblii Gen. 9 Noego rosporządzenie pomienionych trzech synów swoich: tak aby był Jafet Panował, Sem Biskupował, a Cham był sługą obydwu.

Od tego albowiem czasu, wszystka świecka władza i zacność Setowa, Enosowa, Malaleelowa i Gigasów, potomków jego, przy Jafecie została: jako i Duchowna Enosowa/ Henochowa i Noego/ przy Semie: A Cham w przeklęctwo Kaimowe wspąpił.

Stądże Ovidius in metam, między Pany Gigantomachij (to jest świat wojujące) kładzie Jafeta Nieba i ziemie syna, to iest z Ojca Slachćica ze krwi Scytów Panochów idącego; a Matki gminny.

Bo Noema, którą Noe miał żoną, ostatnia była ze krwi Kainowej, jako Żydzi w Bereschith Rabba wywodzą.

I przydawa tamże Ovidius w sens namienionych słów Neogo. Gen. 9. Niech Bóg rozszerzy Jafeta, mówiąc o nim Eleg. 1.
Leva manus sceptrum late Regale tenebat:
to iest Lewica jego szerokie Berło Królewskie trzymała.

A o jego potomkach około Libanu powiedzieli niegdyś śpiegowie Żydowscy. Num. 13:

Stirpem Enach vidimus ibi:
to jest/ Pokolenie Panochów widzieliśmy tam.

o których potem wysieczeniu tam około mamy. Num. 24. Wyśiekł wszystkie syny Sethowe, to iest Jafetczyki/ przy których tytuł Scythów Panochów i wszystka chluba ich została.

Stądże ich nie Jafetczykami ale Scythami zwano, jako rzetelnie potwierdza ono miejsce. 2. Machab. 12. o ich potomkach.

Stamtąd do miasta Scythów odeszli: to jest Żydzi które od Jeruzalem sześćset stay beło.

Rzecz też uważenia godna, iż lubo Jafetczyki one w Palestynie Scytami tam zwano (jak nas) od Seta syna Jadamowego: jednakże oni sami się pospolićie także, jako i my tu w Europie, Polalami albo Polaninami zawsze tytułowali, aż do czasów niedawnego Ziemi Świętej odzyskania.

Jak to rzetelnie świadczy o nich Iacobus vitriacus libr. de Orientali Historia cap. 68. mówiąc:

"Polani autem dicuntur, qui post praedictam Terrae S. eliberationem, ex ea oriundi extiterunt."

A Polanami tych zowią: to jest w Palaestynie, którzy po pomienionem Ziemi Świętej odyskaniu, w niej porodzeni, tam się znaleźli. A co większa, iż same ich obyczaje, które tam ganiąc ich wypisuje, oczywiście potwierdzaią, iż prawdźiwymi Polakami byli.

Stądże Palestyna, zamiast Polasczyna, od nich tak iest przezwana.

Po takowem tedy Noego pomienionem synów swych w Armenii, gdzie była Arka stanęła rosporządzeniu, Cham widząc się być następcą w przeklęctwie Kainowym, tegoż drogą, którą i on niegdyś po zabićiu Abla poszedł na wschód słońca w góry Babilońskie/ wziąwszy z sobą przeklętego syna Chanaana.

A Noe z Japhetem i Semem poszli ku Syrii na zachód słońca; z któremi się też byli puśćili trzey synowie Chamowi: Mesraim/ Phut/ y Chus; których przeklęctwo Noego nie tknęło.

Tam tedy Jafet pomienioną Panochę pierwotną Sethową Stolicę świata świeckiej zwierzchnośći: a Sem Enosową Duchownej (na imię Salem z którey za czasem uczyniono Jeruzalem) odnowiwszy, potopem zepsowane: iż podobno pomienionych trzech synów Chamowych pogardzali/ oni zebrawszy się poszli z Palaestyny/ za Ojcem swym Chamem na góry Baktryańskie: a to 101 roku po Potopie.

O którem ich rozdźieleniu się od Japhetczyków y Semianów/ a nie o poślednieyszem dwiema sty lat rosproszeniu z pod Babel mamy one słowa Genes. 10.

Imię jednemu Phaleg, dla tego iż we dni jego rozdzielona jest ziemia: bo się w ten czas urodził.

Tych wódz Nimrod, to jest niemający rodu (bo się nic pewnego nie wie, ani o końcu, ani o potomstwie iego), odchodząc z Palaestyny, ukradł Semowi księgi obrządku chwały Bożej (które sporządźił Enos) a Japhetowi odwabił wnuka, z syna przodka naszego Polacha za czasem iako się trochę niżey pokaże Baal nazwanego/ na imię Jonicha abo Janka.

Co wszystko rzetelnie zeznawa Berosus lib. 4. mówiąc:

Nemrothus assumpto filio Ioue Bello (ma bydź Iovis Belli: bo ten Polach Baalem/ abo Bellem rzeczony/ na ostatek y Jowiszem iako się niżey obaczy beł nazwany) furatus est ritualia Iouis Sagi, & cum populo venit in campum Sennaar.

to jest: Nemrod wziąwszy syna Iovisza Bella ukradł księgi nabożeństwa Iowisza zaka (Sema tak zowie) i z ludem przyszedł na pole Sennaarr.

Stądże o tym odmówionym synu Jowisza Bella/ to iest Polachowem. Hertmannus Schedel mówi (rozumieiąc bydź czwartem synem Noego/ co sczere są plotki/ bo niemiał ieno trzech) :

Hic Ionichus fertur consilium Nemrotho dedisse, quomodo regnare posset; fuit enim vir ingenio eminentissimus.

to iest/ Ten Jowich udaią że dał radę Nemrodowi/ iakoby mógł królować; beł abowiem mąż dowćipu wysokiego.

Gdy tedy Nemrod na góry Baktryańskie odszedł za Chamem Przodkiem swoim/ Sem zabiegaiąc woynom iakiem/ (których się dla tego spodźiewać beło) wyprawił za niem Hebera Prawnuka swego/ dla odiskania pomienionych kśiąg nabożeństwa/ y Jonicha wnuka Japhetowego.

Stądże Pismo Św. Sema zowie Rex pacis, a to słowem Salem, że żalem wzruszony zabiegał namienionem woynom/ o których niżey będźie.

Heber tedy wziąwszy z sobą pomienione dziecię Phalega, (albo "Walka", bo na on czas nie było litery ph) a to dla zostawienia go w zakładzie zamiast pomienionego Ionicha: gdy zaszedł przez Rajkę (albo Rajską rzekę za czasem Tagrodź, albo Tygris nazwaną) do Baktryany: tam został z Chamianami; między którymi się rozpładzał z Phalegiem aż do wyjśćia Potomka jego na imię Thare, Oyca Abrahamowego de Ur Chaldaeorum, to iest z gór Baktryańskich: które na on czas beły Chamianów Chaldaeami abo Chwałdoiami przezwanych. iako się w Rozd. 1. Perspektywy pokazało.

Stądże tego Hebera który miał oberać Nimrotha z pomienioney kradzieży iego/ Żydźi wykładają Towarzysz, to iest Chamianów z któremi za Tygrem został/ a rzekę Tygrys od niego Herbem zowią: przeto iż ią był przeszedł.

Rozpłodzeni Chamiani po górach Baktryańskich/ we 200. lat po Potopie/ Descendentes de montibus (iako mamy Genes. 10.) processerunt ab Oriente, & invenerunt campum Sennaar. Ruszywszy się, mówi z gór postąpili od wschodu, y znalezli pole Sennaar, to iest Zemne oranie/ iakoby maćierzyzne.

Bo Noema Noego żona (iako Żydzi uczą w Bereschith Rabba) Lamechowna beła ze krwi Kaimowey: którą tam na tych mieyscach beł zpłodził/ pierwey niż po zabićiu Kaina odszedł do Egyptu.

Dlategoż oną macierzyznę przezwali Sennaar/ iakoby Zeńską rolą: a fortecę albo twierdzą tam na obronę swoich buntów zbudowaną Babylonem abo Babiem łonem/ bo Noego żona baba im beła.

Stądżeć ono starożytność wołą że Ziemia/ to iest/ Żona Noego (którego Niebem zwali) przyjaźnieysza była Saturnowi/ to iest Chamowi/ a niżeli Tytanom/ to iest Jafetczykom od Tyta albo Cyca tak rzeczonym iakoby Kochankom przedpotopną chlubą Scythycką odchowanym.

Tam tedy, gdy Babel poczęli Chamiani budować/ Thare Semian potomek Heberów przez Phalega/ y pomieniony Jonichus Japhetczyk (którego tam oni beli Nassur, iakoby Naszeniec, przezwali) odstąpili od nich z potomkami swemi.

Thare, Ojciec Abramów przez Rajkę albo Tygrys do Palaestyny: a Jonichus tamtą stroną Tygru na to mieysce/ gdzie zbudował Miasto/ i nazwał je Niewinne, to jest Chamskiey złośći; która ie za czasem opacznie przezwała Ninive, iakoby Nieniewine; równie iako y syna Jonichowego Niewinnusa Ninusem, iakoby Nienaszem; iż nie trzymał z niemi/ iako Jonich Oćiec iego/ którego za to (iak się rzekło) Nassurem iakoby Naszyńcem beli przezwali.

O tem tedy Jonichu, a nie o synu Semowem (który na tey stronie Tygru beł rozpłodzony mamy Genes. 10. De terra illa egressus est Assur, & aedificavit Ninven.

Z oney Ziemi, to iest Babilońskiej, wyszedł Nassur, i zbudował Ninive, to iest za czasem tak rzeczone/ iako się wyżey rzekło/ y niżey pokaże.

Zaczym barzo nieostrożnie wiele ich rozumieią/ iakoby wszytko potomstwo Noego miało było Babel budować; bo to tylko samych Chamianów/ a tych Semianów co ich Heber z Phalegiem za Tygrem rozpłodźili/ sprawka beła.

Czego dobrze Torniellus y inśi nowszy Historycy postrzegaią; iako znać z Genebrardowych słów lib. 1. Który wyiąwszy od tego budynku Noego Sema y Japheta z inszemi kogo beło wyiąć/ przydawa.

Sed nec qui morabantur in Syria & Chanaan (to iest Palaestynie za czasem Chananaea od zaplugawienia iey więźniami z Babilonu przezwaney) videntur interfuisse constructioni turris, aut communicasse: quoniam Genes. 11. structores descendisse dicuntur ab Oriente in Campum terrae Sennaar, illicq; consedisse ad hoc opus. Syria vero & Chananaea erant in occidente terrarum quae tunc in colebantur,

To jest: Ale ani ci, którzy mieszkali w Syrii i Chananei zda się, aby mieli być przy budowaniu onej wieży, albo spółkować z nimi: abowiem 11 Rozdział kśiąg Rodzaju mówi, że budownicy jej przyśli byli od wschodu na pole ziemi Sennaar, i tam gwoli temu osiedli: a Syrya i Chananeyska ziemia zachodnie były (to iest - względem Babylonu) z tych, w których na on czas mieszkano.

A jeżelić dlatego nie winuią ostrożnieyśi Historycy Syryiczyków/ iż beli na zachód słońca względem Babylonu im wschodnego/ tedyć toż rozumieć potrzeba/ o Ormianach i inszych na on czas Północnych Obywatelach/ z krwie Japhetowej płynących.

Po zepsowaniu Babylońskich gąb, 340 roku po Potopie (którym potym rozproszeniu wszystek niemal świat za czasem zarazili) herstowie onej złośći/ Cham, Mesraim, Phut i Chus, jego synowie/ ochwaceni ćierpliwośćią Japhetową aby był Noego nie frasował, pośli do Egyptu (niegdy przed Potopem także Kainianów dźiedźiny, póki ich beł Mathuśćiałoch Piąty Pan świata jako się wyżey pokazało nie wyśiekł) aby byli równie i tam, jako w Babylonie Chamską rebellią swoię przeciwko Japhetowi utwierdzili.

Zaczym Japhet (po Jadamie, Sczycie, Panoszu, Molalelie i Mathuśćiałochu Szóstym Panu świata, a pierwszy po Potopie) więcej sobie ważąc hersty złego w Egypcie/ a niżeli go zostawiony korzeń onej złośći w Babylonie: zaraz po śmierći Noego/ to iest 351. roku po Potopie poszedł do Afryki, zostawiwszy w Panosze pierworodnego pierwotnej Stolicy świata na swem mieyscu, nie Gomera ale Magoga wtórego syna za namieśnika swego: jako samo imie jego Magog (od "mogę" jakoby mogący lub moc i władzę maiący) pokazuje: a to zaś potwierdza/ iże Żydzi wszytkie Scythy abo Japhetczyki zowią Magogami.

Jż jednak Japhet Chamiany w Egyptćie uskromiwszy/ nie wróćił się więcey do Azji (dla tego Ożyia rzeczoney/ że w niey stworzona wszelka rzecz żywiąca/ i po Potopie znowu Ożyła) ale wćiąż przez Afryke poszedł/ nad morzem które Mediterraneum, to iest Między ziemnem zowią: a stamtąd znowu nad Atlanckiem aż do Zobodwice (która trzecią część świata Historycy Terram Australem, to iest Ziemią Południową nazywaią, tam żywota dokończył (iako Historya moia pokaże i drogę jego wywiedzie)

Magog siódmym był Panem świata/ to jest tej pierwszej naszej części jego/ którą na Azją, Afrykę y Europę rozdzieloną/ nasz ięzyk Narodycą zowie, przeto, że się w niey Narody poczęły: jako i druga Amarochę albo Amerykę Synrodycą, że się tam synowie Narodycy rozrodźili: a trzećią Zobodwicą, iże z tych obudwu iest rozkrzewiona/ to iest od Japheta z Narodycy tam przez Aphrykę abo raczey Jawrucę (iż Jaweta przerzućiła na inszą część świata) zanieśionego: y od potomków Amarocha syna iego/ przez Azyą do Synrodyey/ abo Ameryki zagnanego.

Starzy Scytowie, nasi Przodkowie, wstydząc się głośnego u Historyków zwycięstwa Wexoresowego nad tym Siódmym Panem świata, nie zwali go Magogiem (to iest Moc i władzę mającym) ale tylko Lągiem: przeto iż lągł na Stolicy świata po Japhećie, z którego Ląga za czasem uczyniono Lacha.

Co znać nie tajno było Żydom/ ponieważ Króla złożonym słowem z tych dwóch Magog i Lach zowią Melech, jakoby mający Lechową albo Lachową godność: którego wykładu potwierdza ich Melchisedech, jakoby Mian za Lachowego Sędziocha lubo Sędzie.

Stądże to słowo wykładają "Król sprawiedliwości".

Co samo jawnie także pokazuje, iż władza świata po Jafecie/ przy tem Lachu naszem była została/ dla której go Żydźi Magogiem jakoby Mogącem (lub moc i władzą maiącem) zwali; ponieważ oto wszelkie mniejsze doczesne zwierzchności (iaka była Melechów abo Królów Żydowskich) niem się pieczętowały.

A żeby tym jawniey było, że Magog i Gog Żydowscy po naszemu są Lach i Polach, uważyć potrzeba, że Scyty wszytkie Żydzi Magogami, a Regios, to jest Królestwa Polskiego Gogami zowią.

Stądże lada żydzie Slachcica zowie Goy/ a gminnego Możak, albo z Ruska Mużyk.

Bo ponieważ Scythas Regios Polakami, a gminnych Lachami, zowią, oczywista rzecz jest, że to iedni u różnych Gog i Magog co Polach i Lach/ iako Adalbertus y Woyćiech/ Felix y Sczęsny/ Bonaventura y Dobrogost/ &ć. Czego szerzey 12. Rozd. Perspektywy dowodzi.

Temu tedy Lachowi albo Magogowi, gdy starszy Brat Gomer, po odejściu Japheta nie chciał bydź posłusznym, zbuntowawszy wiele potomstwa Jafetowego, z bracią swoją Amarochiem (od którego potym iak się namieniło za morze przez Tatarską ziemię/ z Narodyce zapędzonego/ Synrodia rzeczona była Amarochą, którą dźiś Ameryką zowią) i z Tubalem, który Hiszpany rozpłodził i z wielą inszych/ poszedł na pułnocy; szukać sobie innej fortuny.

Stądże nazwany był Komorem/ iż tak okrutnie żądłem swego nieposłuszeństwa zakłół wszytko plemię Japhetowe (co go było w Azyey zostało) że Scythowie nigdy po Potopie takiey klęski iako w ten czas nie odnieśli.

Mesraim albowiem, syn Chamów, Rajnik albo Tyran Egypski/ (którego świat zowie Osyris zamiast Ożerca i Vexores zamiast wyżerca) widząc, iż się Jafet przez Aphrykę aż do Atłańskiego morza z swoiemi oddalił, a Komor nieposłuszny z wielką potęgą odszedł do Europy: on wypadszy do Syrii, Panochę, pierwotną Stolicę świata spalił i Magoga, lub po naszemu Lacha, wygnawszy, onego aż do Czarnego morza plądrując źiemię gonił.

Był na ten czas jeden z synów Jafetowych/ nad Czarnym morzem/ z potomstwem swym rozpłodzony/ (na tym miejscu gdzie Ptolomeus miasto Polemniacum ukazuje) którego na ten czas Olanem abo z Łacińska Alanem zwano.

A to dla tego iż Oleniak dziedźinę iego (potym Mogą) a naostatek Polęgniakiem lubo Polemniakiem nazwaną) z iednę stronę Czarne morze/ a z drugą ujście rzeki Thermodonu oblewało.

Ten tedy widząc, iż prawie o reszę szło na ten czas, aby chłopstwo Chamskie/ nie wźięło było nad Scytami abo Japhetczykami Panami swymi góry: odważył na pospolitą posługę wszytko męskie plemię swoie, a zostawiwszy doma córkę z białemigłowami (która stąd potym Samey ramię lubo Semiramis rzeczoną, sławnym Samem żonom lub Amazonom początek dała) sam ze wszystkimi wypłoszonymi/ co do niego z ućiekali/ taki dał odpór Wexoresowi/ iż nie tylko zagnał go do Egyptu: ale też y on podbiwszy dał mu syna swego za Raynika/ abo porządanego Króla Scythycką władzą postanowionego: y nazwał go Waraho iakoby waruy się go y strachay/ to iest Egypćie.

Od którego potym Successory tam jego Warahonami (lub z czasem Faraonami) zwano. A on sam za takowe zwycięstwo, że zmógł Wexoresa, otrzymał nowe przezwisko Mog, jako mamy u Józepha/ lubo to Gog iako inśi Żydźi piszą/ y Oyczyzna iego Mogą była przezwana/ iako u tegoż Józepha lib. 1. widźiemy.

Odważni zaś, którzy się nie oglądaią na poślednie koła/ od pierwszego imienia jego Olan/ po dziś dzień zowią się holacy/ na pamiątkę iego odwagi/ iż iako się rzekło wszytko plemię swe męzkie/ odważył był na pomstę krzywdy Scythyckiey.

Stądże Historycy Hellecha (zamiast Holaka) Japhetowym synem zowią, pod którego cisną się Grekowie zowiąc go Hellenem (zamiast Olanem).

A Trogus u Justyna lib. 2. mówi:

"Primus Scythis bellum induxit, Vexores Rex AEgyptius & c quos dum magna celeritate venire didicisset, in fugam veritur, & exercitu cum magno apparatu belli relicto, in Regnum trepidus se recepit. Scythas in AEgypto paludes prohibuere. Exinde reversi Asiam perdomitam vectigalem fecerunt."

iako się niżej pokaże. Że zaś tego męstwa nad Wexoresem nie kto inny z Scytów, jeno ten Olan, od niego Mog albo Gog/ a potym (iako się niżey pokaże czemu y kiedy) Baal, Tanaus, Hercules i Iovis rzeczony. rzetelnie to Sabellicus w te słowa uczy.

Vexores Rex AEgypti, qui in Pontum usq; victor arma protulit, & Tanaus Scythiae Rex qui vexorem & omnem pene Asiam subegit ante Ninum ponuntur.

Gdzieby zaś beło Królestwo Tanausa po tym ugruntowane, wszystek świat woła:

cum Fasciculo Temp. Regnum Scytarum, vetustissimum, est regio magna valde, quia Moetidis paludibus incipiens, inter Danubium & Occianum Septentrionalem, usq; ad Germaniam ponigitur. Et est prima pars Europae, in qua primum regnavit Tanaus stirpe Iaphet.

Piotr-246 · Gość

dalsze poprawki

CZĘŚĆ DRUGA

O Zacności Pokolenia Jafetowego, przy którym się tytuł i wszystka Polityczna chluba Scytów Panochów po Potopie została.

Pokazawszy zacność Scytów Panochów i pierwotne ich światu Panowanie przed Potopem: jawno jest, iż po nim nie został było tylko cztery mężczyzny - to jest Noe z trzema synami. Wiemy też z Biblii Świętej, że Noe był z ich panującej linii: bo go rzetelnie Mojżesz pokazuje jako wnuka Mathusala, Piątego Pana świata, a ostatniego przed Potopem.

Na czym się zasadziwszy, potrzeba wspomnieć na ono w Biblii Gen. 9 Noego rosporządzenie pomienionych trzech synów swoich: tak aby był Jafet Panował, Sem Biskupował, a Cham był sługą obydwu.

Od tego albowiem czasu, wszystka świecka władza i zacność Setowa, Enosowa, Malaleelowa i Gigasów, potomków jego, przy Jafecie została: jako i Duchowna Enosowa/ Henochowa i Noego/ przy Semie: A Cham w przeklęctwo Kaimowe wspąpił.

Stądże Ovidius in metam, między Pany Gigantomachij (to jest świat wojujące) kładzie Jafeta Nieba i ziemie syna, to iest z Ojca Slachćica ze krwi Scytów Panochów idącego; a Matki gminny.

Bo Noema, którą Noe miał żoną, ostatnia była ze krwi Kainowej, jako Żydzi w Bereschith Rabba wywodzą.

I przydawa tamże Ovidius w sens namienionych słów Neogo. Gen. 9. Niech Bóg rozszerzy Jafeta, mówiąc o nim Eleg. 1.
Leva manus sceptrum late Regale tenebat:
to iest Lewica jego szerokie Berło Królewskie trzymała.

A o jego potomkach około Libanu powiedzieli niegdyś śpiegowie Żydowscy. Num. 13:

Stirpem Enach vidimus ibi:
to jest/ Pokolenie Panochów widzieliśmy tam.

o których potem wysieczeniu tam około mamy. Num. 24. Wyśiekł wszystkie syny Sethowe, to iest Jafetczyki/ przy których tytuł Scythów Panochów i wszystka chluba ich została.

Stądże ich nie Jafetczykami ale Scythami zwano, jako rzetelnie potwierdza ono miejsce. 2. Machab. 12. o ich potomkach.

Stamtąd do miasta Scythów odeszli: to jest Żydzi które od Jeruzalem sześćset stay beło.

Rzecz też uważenia godna, iż lubo Jafetczyki one w Palestynie Scytami tam zwano (jak nas) od Seta syna Jadamowego: jednakże oni sami się pospolićie także, jako i my tu w Europie, Polalami albo Polaninami zawsze tytułowali, aż do czasów niedawnego Ziemi Świętej odzyskania.

Jak to rzetelnie świadczy o nich Iacobus vitriacus libr. de Orientali Historia cap. 68. mówiąc:

"Polani autem dicuntur, qui post praedictam Terrae S. eliberationem, ex ea oriundi extiterunt."

A Polanami tych zowią: to jest w Palaestynie, którzy po pomienionem Ziemi Świętej odyskaniu, w niej porodzeni, tam się znaleźli. A co większa, iż same ich obyczaje, które tam ganiąc ich wypisuje, oczywiście potwierdzaią, iż prawdźiwymi Polakami byli.

Stądże Palestyna, zamiast Polasczyna, od nich tak iest przezwana.

Po takowem tedy Noego pomienionem synów swych w Armenii, gdzie była Arka stanęła rosporządzeniu, Cham widząc się być następcą w przeklęctwie Kainowym, tegoż drogą, którą i on niegdyś po zabićiu Abla poszedł na wschód słońca w góry Babilońskie/ wziąwszy z sobą przeklętego syna Chanaana.

A Noe z Japhetem i Semem poszli ku Syrii na zachód słońca; z któremi się też byli puśćili trzey synowie Chamowi: Mesraim/ Phut/ y Chus; których przeklęctwo Noego nie tknęło.

Tam tedy Jafet pomienioną Panochę, pierwotną Setową Stolicę świata świeckiej zwierzchności: a Sem Enosową Duchownej (na imię Salem, z której za czasem uczyniono Jeruzalem) odnowiwszy, potopem zepsowane: iż podobno pomienionych trzech synów Chamowych pogardzali, oni zebrawszy się poszli z Palaestyny, za Ojcem swym Chamem na góry Baktryańskie: a to 101 roku po Potopie.

O którem ich rozdźieleniu się od Japhetczyków y Semianów/ a nie o poślednieyszem dwiema sty lat rosproszeniu z pod Babel mamy one słowa Genes. 10.

Imię jednemu Phaleg, dla tego iż we dni jego rozdzielona jest ziemia: bo się w ten czas urodził.

Tych wódz Nimrod, to jest niemający rodu (bo się nic pewnego nie wie, ani o końcu, ani o potomstwie iego), odchodząc z Palaestyny, ukradł Semowi księgi obrządku chwały Bożej (które sporządźił Enos) a Japhetowi odwabił wnuka, z syna przodka naszego Polacha za czasem iako się trochę niżey pokaże Baal nazwanego/ na imię Jonicha abo Janka.

Co wszystko rzetelnie zeznawa Berosus lib. 4. mówiąc:

Nemrothus assumpto filio Ioue Bello (ma bydź Iovis Belli: bo ten Polach Baalem/ abo Bellem rzeczony/ na ostatek y Jowiszem iako się niżey obaczy beł nazwany) furatus est ritualia Iouis Sagi, & cum populo venit in campum Sennaar.

to jest: Nemrod wziąwszy syna Iovisza Bella ukradł księgi nabożeństwa Iowisza zaka (Sema tak zowie) i z ludem przyszedł na pole Sennaarr.

Stądże o tym odmówionym synu Jowisza Bella/ to iest Polachowem. Hertmannus Schedel mówi (rozumieiąc bydź czwartem synem Noego/ co sczere są plotki/ bo niemiał ieno trzech) :

Hic Ionichus fertur consilium Nemrotho dedisse, quomodo regnare posset; fuit enim vir ingenio eminentissimus.

to iest/ Ten Jowich udaią że dał radę Nemrodowi/ iakoby mógł królować; beł abowiem mąż dowćipu wysokiego.

Gdy tedy Nemrod na góry Baktryańskie odszedł za Chamem Przodkiem swoim/ Sem zabiegaiąc woynom iakiem/ (których się dla tego spodźiewać beło) wyprawił za niem Hebera Prawnuka swego/ dla odiskania pomienionych kśiąg nabożeństwa/ y Jonicha wnuka Japhetowego.

Stądże Pismo Św. Sema zowie Rex pacis, a to słowem Salem, że żalem wzruszony zabiegał namienionem woynom/ o których niżey będźie.

Heber tedy wziąwszy z sobą pomienione dziecię Phalega, (albo "Walka", bo na on czas nie było litery ph) a to dla zostawienia go w zakładzie zamiast pomienionego Ionicha: gdy zaszedł przez Rajkę (albo Rajską rzekę za czasem Tagrodź, albo Tygris nazwaną) do Baktryany: tam został z Chamianami; między którymi się rozpładzał z Phalegiem, aż do wyjśćia Potomka jego na imię Thare, Ojca Abrahamowego de Ur Chaldaeorum, to jest z gór Baktryańskich: które na on czas były Chamianów Chaldaeami abo Chwałdoiami przezwanych. iako się w Rozd. 1. Perspektywy pokazało.

Stądże tego Hebera który miał oberać Nimrotha z pomienioney kradzieży iego/ Żydźi wykładają Towarzysz, to iest Chamianów z któremi za Tygrem został/ a rzekę Tygrys od niego Herbem zowią: przeto iż ią był przeszedł.

Rozpłodzeni Chamiani po górach Baktryańskich/ we 200. lat po Potopie/ Descendentes de montibus (iako mamy Genes. 10.) processerunt ab Oriente, & invenerunt campum Sennaar. Ruszywszy się, mówi z gór postąpili od wschodu, y znalezli pole Sennaar, to iest Zemne oranie/ iakoby maćierzyzne.

Bo Noema Noego żona (iako Żydzi uczą w Bereschith Rabba) Lamechowna beła ze krwi Kaimowey: którą tam na tych mieyscach beł zpłodził/ pierwey niż po zabićiu Kaina odszedł do Egyptu.

Dlategoż oną macierzyznę przezwali Sennaar/ iakoby Zeńską rolą: a fortecę albo twierdzą tam na obronę swoich buntów zbudowaną Babylonem abo Babiem łonem/ bo Noego żona baba im beła.

Stądżeć ono starożytność wołą że Ziemia/ to iest/ Żona Noego (którego Niebem zwali) przyjaźnieysza była Saturnowi/ to iest Chamowi/ a niżeli Tytanom/ to iest Jafetczykom od Tyta albo Cyca tak rzeczonym iakoby Kochankom przedpotopną chlubą Scythycką odchowanym.

Tam tedy, gdy Babel poczęli Chamiani budować/ Thare Semian potomek Heberów przez Phalega/ y pomieniony Jonichus Japhetczyk (którego tam oni beli Nassur, iakoby Naszeniec, przezwali) odstąpili od nich z potomkami swemi.

Thare, Ojciec Abramów przez Rajkę albo Tygrys do Palaestyny: a Jonichus tamtą stroną Tygru na to miejsce, gdzie zbudował Miasto/ i nazwał je Niewinne, to jest Chamskiey złośći; która ie za czasem opacznie przezwała Ninive, iakoby Nieniewine; równie iako y syna Jonichowego Niewinnusa Ninusem, iakoby Nienaszem; iż nie trzymał z niemi/ iako Jonich Oćiec iego/ którego za to (iak się rzekło) Nassurem iakoby Naszyńcem beli przezwali.

O tem tedy Jonichu, a nie o synu Semowem (który na tey stronie Tygru beł rozpłodzony mamy Genes. 10. De terra illa egressus est Assur, & aedificavit Ninven.

Z oney Ziemi, to iest Babilońskiej, wyszedł Nassur, i zbudował Ninive, to iest za czasem tak rzeczone/ iako się wyżey rzekło/ y niżey pokaże.

Zaczym barzo nieostrożnie wiele ich rozumieią/ iakoby wszytko potomstwo Noego miało było Babel budować; bo to tylko samych Chamianów/ a tych Semianów co ich Heber z Phalegiem za Tygrem rozpłodźili/ sprawka beła.

Czego dobrze Torniellus y inśi nowszy Historycy postrzegaią; iako znać z Genebrardowych słów lib. 1. Który wyiąwszy od tego budynku Noego Sema y Japheta z inszemi kogo beło wyiąć/ przydawa.

Sed nec qui morabantur in Syria & Chanaan (to iest Palaestynie za czasem Chananaea od zaplugawienia iey więźniami z Babilonu przezwaney) videntur interfuisse constructioni turris, aut communicasse: quoniam Genes. 11. structores descendisse dicuntur ab Oriente in Campum terrae Sennaar, illicq; consedisse ad hoc opus. Syria vero & Chananaea erant in occidente terrarum quae tunc in colebantur,

To jest: Ale ani ci, którzy mieszkali w Syrii i Chananei zda się, aby mieli być przy budowaniu onej wieży, albo spółkować z nimi: abowiem 11 Rozdział kśiąg Rodzaju mówi, że budownicy jej przyśli byli od wschodu na pole ziemi Sennaar, i tam gwoli temu osiedli: a Syrya i Chananeyska ziemia zachodnie były (to iest - względem Babylonu) z tych, w których na on czas mieszkano.

A jeżelić dlatego nie winuią ostrożnieyśi Historycy Syryiczyków/ iż beli na zachód słońca względem Babylonu im wschodnego/ tedyć toż rozumieć potrzeba/ o Ormianach i inszych na on czas Północnych Obywatelach/ z krwie Japhetowej płynących.

Po zepsowaniu Babylońskich gąb, 340 roku po Potopie (którym potym rozproszeniu wszystek niemal świat za czasem zarazili) herstowie onej złości, Cham, Mesraim, Phut i Chus, jego synowie/ ochwaceni ćierpliwośćią Japhetową, aby był Noego nie frasował, pośli do Egyptu (niegdy przed Potopem także Kainianów dźiedźiny, póki ich był Mathuśćiałoch, Piąty Pan świata jako się wyżey pokazało nie wyśiekł) aby byli równie i tam, jako w Babylonie Chamską rebellią swoię przeciwko Japhetowi utwierdzili.

Zaczym Japhet (po Jadamie, Sczycie, Panoszu, Molalelie i Mathuśćiałochu Szóstym Panu świata, a pierwszy po Potopie) więcej sobie ważąc hersty złego w Egypcie, a niżeli go zostawiony korzeń onej złości w Babylonie: zaraz po śmierći Noego, to iest 351 roku po Potopie poszedł do Afryki, zostawiwszy w Panosze pierworodnego pierwotnej Stolicy świata na swym mieyscu, nie Gomera ale Magoga, wtórego syna za namieśnika swego: jako samo imie jego Magog (od "mogę" jakoby mogący lub moc i władzę maiący) pokazuje: a to zaś potwierdza/ iże Żydzi wszytkie Scythy abo Japhetczyki zowią Magogami.

Jż jednak Japhet Chamiany w Egyptćie uskromiwszy/ nie wróćił się więcey do Azji (dla tego Ożyia rzeczoney/ że w niey stworzona wszelka rzecz żywiąca/ i po Potopie znowu Ożyła) ale wćiąż przez Afryke poszedł/ nad morzem które Mediterraneum, to iest Między ziemnem zowią: a stamtąd znowu nad Atlanckiem aż do Zobodwice (która trzecią część świata Historycy Terram Australem, to iest Ziemią Południową nazywaią, tam żywota dokończył (iako Historya moia pokaże i drogę jego wywiedzie)

Magog siódmym był Panem świata/ to jest tej pierwszej naszej części jego, którą na Azję, Afrykę i Europę rozdzieloną/ nasz ięzyk Narodycą zowie, przeto, że się w niey Narody poczęły: jako i druga Amarochę albo Amerykę Synrodycą, że się tam synowie Narodycy rozrodźili: a trzećią Zobodwicą, iże z tych obudwu iest rozkrzewiona/ to iest od Japheta z Narodycy tam przez Aphrykę abo raczey Jawrucę (iż Jaweta przerzućiła na inszą część świata) zanieśionego: y od potomków Amarocha syna iego/ przez Azyą do Synrodyey/ abo Ameryki zagnanego.

Starzy Scytowie, nasi Przodkowie, wstydząc się głośnego u Historyków zwycięstwa Wexoresowego nad tym Siódmym Panem świata, nie zwali go Magogiem (to iest Moc i władzę mającym) ale tylko Lągiem: przeto iż lągł na Stolicy świata po Japhećie, z którego Ląga za czasem uczyniono Lacha.

Co znać nie tajno było Żydom/ ponieważ Króla złożonym słowem z tych dwóch Magog i Lach zowią Melech, jakoby mający Lechową albo Lachową godność: którego wykładu potwierdza ich Melchisedech, jakoby Mian za Lachowego Sędziocha lubo Sędzie.

Stądże to słowo wykładają "Król sprawiedliwości".

Co samo jawnie także pokazuje, iż władza świata po Jafecie/ przy tem Lachu naszem była została/ dla której go Żydźi Magogiem jakoby Mogącem (lub moc i władzą maiącem) zwali; ponieważ oto wszelkie mniejsze doczesne zwierzchności (iaka była Melechów abo Królów Żydowskich) niem się pieczętowały.

A żeby tym jawniey było, że Magog i Gog Żydowscy po naszemu są Lach i Polach, uważyć potrzeba, że Scyty wszytkie Żydzi Magogami, a Regios, to jest Królestwa Polskiego Gogami zowią.

Stądże lada żydzie Slachcica zowie Goy/ a gminnego Możak, albo z Ruska Mużyk.

Bo ponieważ Scythas Regios Polakami, a gminnych Lachami, zowią, oczywista rzecz jest, że to iedni u różnych Gog i Magog co Polach i Lach/ iako Adalbertus y Woyćiech/ Felix y Sczęsny/ Bonaventura y Dobrogost/ &ć. Czego szerzey 12. Rozd. Perspektywy dowodzi.

Temu tedy Lachowi albo Magogowi, gdy starszy Brat Gomer, po odejściu Japheta nie chciał bydź posłusznym, zbuntowawszy wiele potomstwa Jafetowego, z bracią swoją Amarochiem (od którego potym iak się namieniło za morze przez Tatarską ziemię/ z Narodyce zapędzonego/ Synrodia rzeczona była Amarochą, którą dźiś Ameryką zowią) i z Tubalem, który Hiszpany rozpłodził i z wielą inszych/ poszedł na pułnocy; szukać sobie innej fortuny.

Stądże nazwany był Komorem/ iż tak okrutnie żądłem swego nieposłuszeństwa zakłół wszytko plemię Japhetowe (co go było w Azyey zostało) że Scythowie nigdy po Potopie takiey klęski iako w ten czas nie odnieśli.

Mesraim albowiem, syn Chamów, Rajnik albo Tyran Egypski/ (którego świat zowie Osyris zamiast Ożerca i Vexores zamiast wyżerca) widząc, iż się Jafet przez Aphrykę aż do Atłańskiego morza z swoiemi oddalił, a Komor nieposłuszny z wielką potęgą odszedł do Europy: on wypadszy do Syrii, Panochę, pierwotną Stolicę świata spalił i Magoga, lub po naszemu Lacha, wygnawszy, onego aż do Czarnego morza plądrując źiemię gonił.

Był na ten czas jeden z synów Jafetowych/ nad Czarnym morzem/ z potomstwem swym rozpłodzony/ (na tym miejscu gdzie Ptolomeus miasto Polemniacum ukazuje) którego na ten czas Olanem abo z Łacińska Alanem zwano.

A to dla tego iż Oleniak dziedźinę iego (potym Mogą) a naostatek Polęgniakiem lubo Polemniakiem nazwaną) z iednę stronę Czarne morze/ a z drugą ujście rzeki Thermodonu oblewało.

Ten tedy widząc, iż prawie o reszę szło na ten czas, aby chłopstwo Chamskie/ nie wźięło było nad Scytami albo Japhetczykami Panami swymi góry: odważył na pospolitą posługę wszystko męskie plemię swoie, a zostawiwszy doma córkę z białemigłowami (która stąd potym Samey ramię lubo Semiramis rzeczoną, sławnym "Samem żonom" lub "Amazonom" początek dała) sam ze wszystkimi wypłoszonymi, co do niego z ućiekali/ taki dał odpór Wexoresowi/ iż nie tylko zagnał go do Egyptu: ale też y on podbiwszy dał mu syna swego za Raynika/ abo porządanego Króla Scythycką władzą postanowionego: y nazwał go Waraho iakoby waruy się go y strachay/ to iest Egypćie.

Od którego potym Successory tam jego Warahonami (lub z czasem Faraonami) zwano. A on sam za takowe zwycięstwo, że zmógł Wexoresa, otrzymał nowe przezwisko Mog, jako mamy u Józepha/ lubo to Gog iako inśi Żydźi piszą/ y Oyczyzna iego Mogą była przezwana/ iako u tegoż Józepha lib. 1. widźiemy.

Odważni zaś, którzy się nie oglądaią na poślednie koła/ od pierwszego imienia jego Olan/ po dziś dzień zowią się holacy/ na pamiątkę iego odwagi/ iż iako się rzekło wszytko plemię swe męzkie/ odważył był na pomstę krzywdy Scythyckiey.

Stądże Historycy Hellecha (zamiast Holaka) Japhetowym synem zowią, pod którego cisną się Grekowie zowiąc go Hellenem (zamiast Olanem).

A Trogus u Justyna lib. 2. mówi:

"Primus Scythis bellum induxit, Vexores Rex AEgyptius & c quos dum magna celeritate venire didicisset, in fugam veritur, & exercitu cum magno apparatu belli relicto, in Regnum trepidus se recepit. Scythas in AEgypto paludes prohibuere. Exinde reversi Asiam perdomitam vectigalem fecerunt."

iako się niżej pokaże. Że zaś tego męstwa nad Wexoresem nie kto inny z Scytów, jeno ten Olan, od niego Mog albo Gog/ a potym (iako się niżey pokaże czemu y kiedy) Baal, Tanaus, Hercules i Iovis rzeczony. rzetelnie to Sabellicus w te słowa uczy.

Vexores Rex AEgypti, qui in Pontum usq; victor arma protulit, & Tanaus Scythiae Rex qui vexorem & omnem pene Asiam subegit ante Ninum ponuntur.

Gdzieby zaś beło Królestwo Tanausa po tym ugruntowane, wszystek świat woła:

cum Fasciculo Temp. Regnum Scytarum, vetustissimum, est regio magna valde, quia Moetidis paludibus incipiens, inter Danubium & Occianum Septentrionalem, usq; ad Germaniam ponigitur. Et est prima pars Europae, in qua primum regnavit Tanaus stirpe Iaphet.

Piotr-246 · Gość

dalsze poprawki

CZĘŚĆ DRUGA

O Zacności Pokolenia Jafetowego, przy którym się tytuł i wszystka Polityczna chluba Scytów Panochów po Potopie została.

Pokazawszy zacność Scytów Panochów i pierwotne ich światu Panowanie przed Potopem: jawno jest, iż po nim nie został było tylko czterech mężczyzn - to jest Noe z trzema synami.

Wiemy też z Biblii Świętej, że Noe był z ich panującej linii: bo go rzetelnie Mojżesz pokazuje jako wnuka Mathusala, Piątego Pana świata, a ostatniego przed Potopem.

Na czym się zasadziwszy, potrzeba wspomnieć na ono w Biblii Gen. 9 Noego rosporządzenie pomienionych trzech synów swoich: tak aby Jafet Panował, Sem Biskupował, a Cham był sługą obydwu.

Od tego albowiem czasu, wszystka świecka władza i zacność Setowa, Enosowa, Malaleelowa i Gigasów, potomków jego, przy Jafecie została: jako i Duchowna Enosowa, Henochowa i Noego, przy Semie: A Cham w przeklęctwo Kaimowe wstąpił.

Stądże Ovidius in metam, między Pany Gigantomachij (to jest świat wojujące) kładzie Jafeta Nieba i ziemie syna, to jest z Ojca Szlachcica ze krwi Scytów Panochów idącego; a Matki gminny.

Bo Noema, którą Noe miał żoną, ostatnia była ze krwi Kainowej, jako Żydzi w Bereschith Rabba wywodzą.

I przydawa tamże Ovidius w sens namienionych słów Neogo. Gen. 9. Niech Bóg rozszerzy Jafeta, mówiąc o nim Eleg. 1.
Leva manus sceptrum late Regale tenebat:
to iest Lewica jego szerokie Berło Królewskie trzymała.

A o jego potomkach około Libanu powiedzieli niegdyś śpiegowie Żydowscy. Num. 13:

Stirpem Enach vidimus ibi:
to jest/ Pokolenie Panochów widzieliśmy tam.

o których potem wysieczeniu tam około mamy. Num. 24. Wysiekł wszystkie syny Sethowe, to jest Jafetczyki, przy których tytuł Scythów Panochów i wszystka chluba ich została.

Stądże ich nie Jafetczykami ale Scytami zwano, jako rzetelnie potwierdza ono miejsce. 2. Machab. 12. o ich potomkach.

Stamtąd do miasta Scytów odeszli: to jest Żydzi, które od Jeruzalem sześćset staj było.

Rzecz też uważenia godna, iż lubo Jafetczyki one w Palestynie Scytami tam zwano (jak nas) od Seta syna Jadamowego: jednakże oni sami się pospolićie także, jako i my tu w Europie, Polalami albo Polaninami zawsze tytułowali, aż do czasów niedawnego Ziemi Świętej odzyskania.

Jak to rzetelnie świadczy o nich Iacobus vitriacus libr. de Orientali Historia cap. 68. mówiąc:

"Polani autem dicuntur, qui post praedictam Terrae S. eliberationem, ex ea oriundi extiterunt."

A Polanami tych zowią: to jest w Palaestynie, którzy po pomienionym Ziemi Świętej odyskaniu, w niej porodzeni, tam się znaleźli. A co większa, iż same ich obyczaje, które tam, ganiąc ich, wypisuje, oczywiście potwierdzaią, iż prawdziwymi Polakami byli.

Stądże Palestyna, zamiast Polasczyna, od nich tak jest przezwana.

Po takowym tedy Noego pomienionym synów swych w Armenii, gdzie była Arka stanęła rosporządzeniu, Cham widząc się być następcą w przeklęctwie Kainowym, tegoż drogą, którą i on niegdyś po zabićiu Abla poszedł na wschód słońca w góry Babilońskie, wziąwszy z sobą przeklętego syna Chanaana.

A Noe z Japhetem i Semem poszli ku Syrii na zachód słońca; z którymi się też byli puśćili trzej synowie Chamowi: Mesraim, Phut i Chus; których przeklęctwo Noego nie tknęło.

Tam tedy Jafet pomienioną Panochę, pierwotną Setową Stolicę świata świeckiej zwierzchności: a Sem Enosową Duchownej (na imię Salem, z której za czasem uczyniono Jeruzalem) odnowiwszy, potopem zepsowane: iż podobno pomienionych trzech synów Chamowych pogardzali, oni zebrawszy się, poszli z Palaestyny, za Ojcem swym Chamem na góry Baktryańskie: a to 101 roku po Potopie.

O którym ich rozdźieleniu się od Japhetczyków i Semianów, a nie o pośledniejszym dwiema sty lat rosproszeniu z pod Babel mamy one słowa Genes. 10.

Imię jednemu Phaleg, dlatego iż we dni jego rozdzielona jest ziemia: bo się w ten czas urodził.

Tych wódz Nimrod, to jest niemający rodu (bo się nic pewnego nie wie, ani o końcu, ani o potomstwie jego), odchodząc z Palaestyny, ukradł Semowi księgi obrządku chwały Bożej (które sporządźił Enos) a Japhetowi odwabił wnuka, z syna przodka naszego Polacha za czasem jako się trochę niżej pokaże Baal nazwanego, na imię Jonicha albo Janka.

Co wszystko rzetelnie zeznawa Berosus lib. 4. mówiąc:

Nemrothus assumpto filio Ioue Bello (ma być Iovis Belli: bo ten Polach Baalem, abo Bellem rzeczony, na ostatek i Jowiszem jako się niżej obaczy był nazwany) furatus est ritualia Iouis Sagi, & cum populo venit in campum Sennaar.

to jest: Nemrod wziąwszy syna Iovisza Bella ukradł księgi nabożeństwa Jowisza zaka (Sema tak zowie) i z ludem przyszedł na pole Sennaarr.

Stądże o tym odmówionym synu Jowisza Bella, to iest Polachowem, Hertmannus Schedel mówi (rozumiejąc być czwartem synem Noego, co szczere są plotki, bo nie miał jeno trzech) :

Hic Ionichus fertur consilium Nemrotho dedisse, quomodo regnare posset; fuit enim vir ingenio eminentissimus.

to jest/ Ten Jowich udają, że dał radę Nemrodowi, jakoby mógł królować; był abowiem mąż dowćipu wysokiego.

Gdy tedy Nemrod na góry Baktryańskie odszedł za Chamem Przodkiem swoim/ Sem zabiegaiąc woynom iakiem/ (których się dla tego spodźiewać beło) wyprawił za niem Hebera Prawnuka swego/ dla odiskania pomienionych kśiąg nabożeństwa/ y Jonicha wnuka Japhetowego.

Stądże Pismo Św. Sema zowie Rex pacis, a to słowem Salem, że żalem wzruszony zabiegał namienionem woynom/ o których niżey będźie.

Heber tedy wziąwszy z sobą pomienione dziecię Phalega, (albo "Walka", bo na on czas nie było litery ph) a to dla zostawienia go w zakładzie zamiast pomienionego Ionicha: gdy zaszedł przez Rajkę (albo Rajską rzekę za czasem Tagrodź, albo Tygris nazwaną) do Baktryany: tam został z Chamianami; między którymi się rozpładzał z Phalegiem, aż do wyjśćia Potomka jego na imię Thare, Ojca Abrahamowego de Ur Chaldaeorum, to jest z gór Baktryańskich: które na on czas były Chamianów Chaldaeami abo Chwałdoiami przezwanych. iako się w Rozd. 1. Perspektywy pokazało.

Stądże tego Hebera który miał oberać Nimrotha z pomienioney kradzieży iego/ Żydźi wykładają Towarzysz, to iest Chamianów z któremi za Tygrem został/ a rzekę Tygrys od niego Herbem zowią: przeto iż ią był przeszedł.

Rozpłodzeni Chamiani po górach Baktriańskich we 200. lat po Potopie/

Descendentes de montibus (iako mamy Genes. 10.) processerunt ab Oriente, & invenerunt campum Sennaar.

Ruszywszy się, mówi, z gór postąpili od wschodu, i znalezli pole Sennaar, to jest Zemne oranie/ jakoby maćierzyzne.

Bo Noema Noego żona (iako Żydzi uczą w Bereschith Rabba) Lamechowna beła ze krwi Kaimowey: którą tam na tych mieyscach beł zpłodził/ pierwey niż po zabićiu Kaina odszedł do Egyptu.

Dlategoż oną macierzyznę przezwali Sennaar/ iakoby Zeńską rolą: a fortecę albo twierdzą tam na obronę swoich buntów zbudowaną Babylonem abo Babiem łonem/ bo Noego żona baba im beła.

Stądżeć ono starożytność wołą że Ziemia/ to iest/ Żona Noego (którego Niebem zwali) przyjaźnieysza była Saturnowi/ to iest Chamowi/ a niżeli Tytanom/ to iest Jafetczykom od Tyta albo Cyca tak rzeczonym iakoby Kochankom przedpotopną chlubą Scythycką odchowanym.

Tam tedy, gdy Babel poczęli Chamiani budować/ Thare Semian potomek Heberów przez Phalega/ y pomieniony Jonichus Japhetczyk (którego tam oni beli Nassur, iakoby Naszeniec, przezwali) odstąpili od nich z potomkami swemi.

Thare, Ojciec Abramów przez Rajkę albo Tygrys do Palestyny: a Jonichus tamtą stroną Tygru na to miejsce, gdzie zbudował Miasto i nazwał je Niewinne, to jest Chamskiej złośći; która je za czasem opacznie przezwała Ninive, jakoby Nieniewine; równie jako y syna Jonichowego Niewinnusa Ninusem, jakoby Nienaszem; iż nie trzymał z niemi, jako Jonich, Oćiec jego/ którego za to (iak się rzekło) Nassurem iakoby Naszyńcem beli przezwali.

O tem tedy Jonichu, a nie o synu Semowem (który na tey stronie Tygru beł rozpłodzony mamy Genes. 10. De terra illa egressus est Assur, & aedificavit Ninven.

Z oney Ziemi, to iest Babilońskiej, wyszedł Nassur, i zbudował Ninive, to iest za czasem tak rzeczone/ iako się wyżey rzekło/ y niżey pokaże.

Zaczym barzo nieostrożnie wiele ich rozumieią/ iakoby wszytko potomstwo Noego miało było Babel budować; bo to tylko samych Chamianów/ a tych Semianów co ich Heber z Phalegiem za Tygrem rozpłodźili/ sprawka beła.

Czego dobrze Torniellus y inśi nowszy Historycy postrzegaią; iako znać z Genebrardowych słów lib. 1. Który wyiąwszy od tego budynku Noego Sema y Japheta z inszemi kogo beło wyiąć/ przydawa.

Sed nec qui morabantur in Syria & Chanaan (to iest Palaestynie za czasem Chananaea od zaplugawienia iey więźniami z Babilonu przezwaney) videntur interfuisse constructioni turris, aut communicasse: quoniam Genes. 11. structores descendisse dicuntur ab Oriente in Campum terrae Sennaar, illicq; consedisse ad hoc opus. Syria vero & Chananaea erant in occidente terrarum quae tunc in colebantur,

To jest: Ale ani ci, którzy mieszkali w Syrii i Chananei zda się, aby mieli być przy budowaniu onej wieży, albo spółkować z nimi: abowiem 11 Rozdział ksiąg Rodzaju mówi, że budownicy jej przyszli byli od wschodu na pole ziemi Sennaar, i tam gwoli temu osiedli: a Syria i Chananejska ziemia zachodnie były (to jest - względem Babylonu) z tych, w których na on czas mieszkano.

A jeżelić dlatego nie winują ostrożniejśi Historycy Syryjczyków, iż byli na zachód słońca względem Babylonu, im wschodnego, tedyć toż rozumieć potrzeba, o Ormianach i innych na on czas Północnych Obywatelach, z krwi Jafetowej płynących.

Po zepsowaniu Babylońskich gąb, 340 roku po Potopie (którym potym rozproszeniu wszystek niemal świat za czasem zarazili) herstowie onej złości, Cham, Mesraim, Phut i Chus, jego synowie/ ochwaceni ćierpliwośćią Japhetową, aby był Noego nie frasował, pośli do Egyptu (niegdy przed Potopem także Kainianów dźiedźiny, póki ich był Mathuśćiałoch, Piąty Pan świata jako się wyżey pokazało nie wyśiekł) aby byli równie i tam, jako w Babylonie Chamską rebellią swoię przeciwko Japhetowi utwierdzili.

Zaczym Japhet (po Jadamie, Sczycie, Panoszu, Molalelie i Mathuśćiałochu, Szóstym Panu świata, a pierwszym po Potopie) więcej sobie ważąc hersty złego w Egypcie, a niżeli go zostawiony korzeń onej złości w Babylonie: zaraz po śmierći Noego, to jest 351 roku po Potopie poszedł do Afryki, zostawiwszy w Panosze, pierworodnego pierwotnej Stolicy świata na swym miejscu, nie Gomera ale Magoga, wtórego syna za namieśnika swego: jako samo imie jego Magog (od "mogę" jakoby mogący lub moc i władzę maiący) pokazuje: a to zaś potwierdza, iże Żydzi wszytkie Scyty abo Jafetczyki zowią Magogami.

Jż jednak Japhet Chamiany w Egyptćie uskromiwszy/ nie wróćił się więcey do Azji (dla tego Ożyia rzeczoney/ że w niey stworzona wszelka rzecz żywiąca/ i po Potopie znowu Ożyła) ale wćiąż przez Afryke poszedł/ nad morzem które Mediterraneum, to iest Między ziemnem zowią: a stamtąd znowu nad Atlanckiem aż do Zobodwice (która trzecią część świata Historycy Terram Australem, to iest Ziemią Południową nazywaią, tam żywota dokończył (iako Historya moia pokaże i drogę jego wywiedzie)

Magog siódmym był Panem świata/ to jest tej pierwszej naszej części jego, którą na Azję, Afrykę i Europę rozdzieloną/ nasz ięzyk Narodycą zowie, przeto, że się w niey Narody poczęły: jako i druga Amarochę albo Amerykę Synrodycą, że się tam synowie Narodycy rozrodźili: a trzećią Zobodwicą, iże z tych obudwu iest rozkrzewiona/ to iest od Japheta z Narodycy tam przez Aphrykę abo raczey Jawrucę (iż Jaweta przerzućiła na inszą część świata) zanieśionego: y od potomków Amarocha syna iego/ przez Azyą do Synrodyey/ abo Ameryki zagnanego.

Starzy Scytowie, nasi Przodkowie, wstydząc się głośnego u Historyków zwycięstwa Wexoresowego nad tym Siódmym Panem świata, nie zwali go Magogiem (to iest Moc i władzę mającym) ale tylko Lągiem: przeto iż lągł na Stolicy świata po Japhećie, z którego Ląga za czasem uczyniono Lacha.

Co znać nie tajno było Żydom/ ponieważ Króla złożonym słowem z tych dwóch Magog i Lach zowią Melech, jakoby mający Lechową albo Lachową godność: którego wykładu potwierdza ich Melchisedech, jakoby Mian za Lachowego Sędziocha lubo Sędzie.

Stądże to słowo wykładają "Król sprawiedliwości".

Co samo jawnie także pokazuje, iż władza świata po Jafecie/ przy tem Lachu naszem była została/ dla której go Żydźi Magogiem jakoby Mogącem (lub moc i władzą maiącem) zwali; ponieważ oto wszelkie mniejsze doczesne zwierzchności (iaka była Melechów abo Królów Żydowskich) niem się pieczętowały.

A żeby tym jawniej było, że Magog i Gog Żydowscy po naszemu są Lach i Polach, uważyć potrzeba, że Scyty, wszytkie Żydzi Magogami, a Regios, to jest Królestwa Polskiego Gogami zowią.

Stądże lada żydzie Slachcica zowie Goy, a gminnego Możak, albo z Ruska Mużyk.

Bo ponieważ Scythas Regios Polakami, a gminnych Lachami, zowią, oczywista rzecz jest, że to iedni u różnych Gog i Magog co Polach i Lach/ iako Adalbertus y Woyćiech/ Felix y Sczęsny/ Bonaventura y Dobrogost/ &ć. Czego szerzey 12. Rozd. Perspektywy dowodzi.

Temu tedy Lachowi albo Magogowi, gdy starszy Brat Gomer, po odejściu Japheta nie chciał bydź posłusznym, zbuntowawszy wiele potomstwa Jafetowego, z bracią swoją Amarochiem (od którego potym iak się namieniło za morze przez Tatarską ziemię/ z Narodyce zapędzonego/ Synrodia rzeczona była Amarochą, którą dźiś Ameryką zowią) i z Tubalem, który Hiszpany rozpłodził i z wielą inszych/ poszedł na pułnocy; szukać sobie innej fortuny.

Stądże nazwany był Komorem/ iż tak okrutnie żądłem swego nieposłuszeństwa zakłół wszytko plemię Japhetowe (co go było w Azyey zostało) że Scythowie nigdy po Potopie takiey klęski iako w ten czas nie odnieśli.

Mesraim albowiem, syn Chamów, Rajnik albo Tyran Egypski/ (którego świat zowie Osyris zamiast Ożerca i Vexores zamiast wyżerca) widząc, iż się Jafet przez Aphrykę aż do Atłańskiego morza z swoiemi oddalił, a Komor nieposłuszny z wielką potęgą odszedł do Europy: on wypadszy do Syrii, Panochę, pierwotną Stolicę świata spalił i Magoga, lub po naszemu Lacha, wygnawszy, onego aż do Czarnego morza plądrując źiemię gonił.

Był na ten czas jeden z synów Jafetowych/ nad Czarnym morzem/ z potomstwem swym rozpłodzony/ (na tym miejscu gdzie Ptolomeus miasto Polemniacum ukazuje) którego na ten czas Olanem abo z Łacińska Alanem zwano.

A to dla tego iż Oleniak dziedźinę iego (potym Mogą) a naostatek Polęgniakiem lubo Polemniakiem nazwaną) z iednę stronę Czarne morze/ a z drugą ujście rzeki Thermodonu oblewało.

Ten tedy widząc, iż prawie o reszę szło na ten czas, aby chłopstwo Chamskie nie wźięło było nad Scytami albo Jafetczykami Panami swymi góry: odważył na pospolitą posługę wszystko męskie plemię swoie, a zostawiwszy doma córkę z białemigłowami (która stąd potym "Samey ramię" lub Semiramis rzeczoną, sławnym "Samem żonom" lub "Amazonom" początek dała) sam ze wszystkimi wypłoszonymi, co do niego z uciekali, taki dał odpór Wexoresowi, iż nie tylko zagnał go do Egiptu: ale też i on podbiwszy dał mu syna swego za Rajnika, albo porządanego Króla, Scytycką władzą postanowionego: i nazwał go Waraho, jakoby waruy się go i strachaj, to iest Egypćie.

Od którego potym Successory tam jego Warahonami (lub z czasem Faraonami) zwano. A on sam za takowe zwycięstwo, że zmógł Wexoresa, otrzymał nowe przezwisko Mog, jako mamy u Józepha/ lubo to Gog iako inśi Żydźi piszą/ y Oyczyzna iego Mogą była przezwana/ iako u tegoż Józepha lib. 1. widźiemy.

Odważni zaś, którzy się nie oglądaią na poślednie koła/ od pierwszego imienia jego Olan/ po dziś dzień zowią się holacy/ na pamiątkę iego odwagi/ iż iako się rzekło wszytko plemię swe męzkie/ odważył był na pomstę krzywdy Scythyckiey.

Stądże Historycy Hellecha (zamiast Holaka) Japhetowym synem zowią, pod którego cisną się Grekowie zowiąc go Hellenem (zamiast Olanem).

A Trogus u Justyna lib. 2. mówi:

"Primus Scythis bellum induxit, Vexores Rex AEgyptius & c quos dum magna celeritate venire didicisset, in fugam veritur, & exercitu cum magno apparatu belli relicto, in Regnum trepidus se recepit. Scythas in AEgypto paludes prohibuere. Exinde reversi Asiam perdomitam vectigalem fecerunt."

iako się niżej pokaże. Że zaś tego męstwa nad Wexoresem nie kto inny z Scytów, jeno ten Olan, od niego Mog albo Gog/ a potym (iako się niżey pokaże czemu y kiedy) Baal, Tanaus, Hercules i Iovis rzeczony. rzetelnie to Sabellicus w te słowa uczy.

Vexores Rex AEgypti, qui in Pontum usq; victor arma protulit, & Tanaus Scythiae Rex qui vexorem & omnem pene Asiam subegit ante Ninum ponuntur.

Gdzieby zaś beło Królestwo Tanausa po tym ugruntowane, wszystek świat woła:

cum Fasciculo Temp. Regnum Scytarum, vetustissimum, est regio magna valde, quia Moetidis paludibus incipiens, inter Danubium & Occianum Septentrionalem, usq; ad Germaniam ponigitur. Et est prima pars Europae, in qua primum regnavit Tanaus stirpe Iaphet.

Piotr-246 · Gość

dalsze poprawki

CZĘŚĆ DRUGA

O Zacności Pokolenia Jafetowego, przy którym się tytuł i wszystka Polityczna chluba Scytów Panochów po Potopie została.

Pokazawszy zacność Scytów Panochów i pierwotne ich światu Panowanie przed Potopem: jawno jest, iż po nim nie został było tylko czterech mężczyzn - to jest Noe z trzema synami.

Wiemy też z Biblii Świętej, że Noe był z ich panującej linii: bo go rzetelnie Mojżesz pokazuje jako wnuka Mathusala, Piątego Pana świata, a ostatniego przed Potopem.

Na czym się zasadziwszy, potrzeba wspomnieć na ono w Biblii Gen. 9 Noego rosporządzenie pomienionych trzech synów swoich: tak aby Jafet Panował, Sem Biskupował, a Cham był sługą obydwu.

Od tego albowiem czasu, wszystka świecka władza i zacność Setowa, Enosowa, Malaleelowa i Gigasów, potomków jego, przy Jafecie została: jako i Duchowna Enosowa, Henochowa i Noego, przy Semie: A Cham w przeklęctwo Kaimowe wstąpił.

Stądże Ovidius in metam, między Pany Gigantomachij (to jest świat wojujące) kładzie Jafeta Nieba i ziemie syna, to jest z Ojca Szlachcica ze krwi Scytów Panochów idącego; a Matki gminny.

Bo Noema, którą Noe miał żoną, ostatnia była ze krwi Kainowej, jako Żydzi w Bereschith Rabba wywodzą.

I przydawa tamże Ovidius w sens namienionych słów Neogo. Gen. 9. Niech Bóg rozszerzy Jafeta, mówiąc o nim Eleg. 1.
Leva manus sceptrum late Regale tenebat:
to iest Lewica jego szerokie Berło Królewskie trzymała.

A o jego potomkach około Libanu powiedzieli niegdyś śpiegowie Żydowscy. Num. 13:

Stirpem Enach vidimus ibi:
to jest/ Pokolenie Panochów widzieliśmy tam.

o których potem wysieczeniu tam około mamy. Num. 24. Wysiekł wszystkie syny Sethowe, to jest Jafetczyki, przy których tytuł Scythów Panochów i wszystka chluba ich została.

Stądże ich nie Jafetczykami ale Scytami zwano, jako rzetelnie potwierdza ono miejsce. 2. Machab. 12. o ich potomkach.

Stamtąd do miasta Scytów odeszli: to jest Żydzi, które od Jeruzalem sześćset staj było.

Rzecz też uważenia godna, iż lubo Jafetczyki one w Palestynie Scytami tam zwano (jak nas) od Seta syna Jadamowego: jednakże oni sami się pospolićie także, jako i my tu w Europie, Polalami albo Polaninami zawsze tytułowali, aż do czasów niedawnego Ziemi Świętej odzyskania.

Jak to rzetelnie świadczy o nich Iacobus vitriacus libr. de Orientali Historia cap. 68. mówiąc:

"Polani autem dicuntur, qui post praedictam Terrae S. eliberationem, ex ea oriundi extiterunt."

A Polanami tych zowią: to jest w Palaestynie, którzy po pomienionym Ziemi Świętej odyskaniu, w niej porodzeni, tam się znaleźli. A co większa, iż same ich obyczaje, które tam, ganiąc ich, wypisuje, oczywiście potwierdzaią, iż prawdziwymi Polakami byli.

Stądże Palestyna, zamiast Polasczyna, od nich tak jest przezwana.

Po takowym tedy Noego pomienionym synów swych w Armenii, gdzie była Arka stanęła rosporządzeniu, Cham widząc się być następcą w przeklęctwie Kainowym, tegoż drogą, którą i on niegdyś po zabićiu Abla poszedł na wschód słońca w góry Babilońskie, wziąwszy z sobą przeklętego syna Chanaana.

A Noe z Japhetem i Semem poszli ku Syrii na zachód słońca; z którymi się też byli puśćili trzej synowie Chamowi: Mesraim, Phut i Chus; których przeklęctwo Noego nie tknęło.

Tam tedy Jafet pomienioną Panochę, pierwotną Setową Stolicę świata świeckiej zwierzchności: a Sem Enosową Duchownej (na imię Salem, z której za czasem uczyniono Jeruzalem) odnowiwszy, potopem zepsowane: iż podobno pomienionych trzech synów Chamowych pogardzali, oni zebrawszy się, poszli z Palaestyny, za Ojcem swym Chamem na góry Baktryańskie: a to 101 roku po Potopie.

O którym ich rozdźieleniu się od Japhetczyków i Semianów, a nie o pośledniejszym dwiema sty lat rosproszeniu z pod Babel mamy one słowa Genes. 10.

Imię jednemu Phaleg, dlatego iż we dni jego rozdzielona jest ziemia: bo się w ten czas urodził.

Tych wódz Nimrod, to jest niemający rodu (bo się nic pewnego nie wie, ani o końcu, ani o potomstwie jego), odchodząc z Palaestyny, ukradł Semowi księgi obrządku chwały Bożej (które sporządźił Enos) a Japhetowi odwabił wnuka, z syna przodka naszego Polacha za czasem jako się trochę niżej pokaże Baal nazwanego, na imię Jonicha albo Janka.

Co wszystko rzetelnie zeznawa Berosus lib. 4. mówiąc:

Nemrothus assumpto filio Ioue Bello (ma być Iovis Belli: bo ten Polach Baalem, abo Bellem rzeczony, na ostatek i Jowiszem jako się niżej obaczy był nazwany) furatus est ritualia Iouis Sagi, & cum populo venit in campum Sennaar.

to jest: Nemrod wziąwszy syna Iovisza Bella ukradł księgi nabożeństwa Jowisza zaka (Sema tak zowie) i z ludem przyszedł na pole Sennaarr.

Stądże o tym odmówionym synu Jowisza Bella, to iest Polachowem, Hertmannus Schedel mówi (rozumiejąc być czwartem synem Noego, co szczere są plotki, bo nie miał jeno trzech) :

Hic Ionichus fertur consilium Nemrotho dedisse, quomodo regnare posset; fuit enim vir ingenio eminentissimus.

to jest/ Ten Jowich udają, że dał radę Nemrodowi, jakoby mógł królować; był abowiem mąż dowćipu wysokiego.

Gdy tedy Nemrod na góry Baktryańskie odszedł za Chamem Przodkiem swoim/ Sem zabiegaiąc woynom iakiem/ (których się dla tego spodźiewać beło) wyprawił za niem Hebera Prawnuka swego/ dla odiskania pomienionych kśiąg nabożeństwa/ y Jonicha wnuka Japhetowego.

Stądże Pismo Św. Sema zowie Rex pacis, a to słowem Salem, że żalem wzruszony zabiegał namienionem woynom/ o których niżey będźie.

Heber tedy wziąwszy z sobą pomienione dziecię Phalega, (albo "Walka", bo na on czas nie było litery ph) a to dla zostawienia go w zakładzie zamiast pomienionego Ionicha: gdy zaszedł przez Rajkę (albo Rajską rzekę za czasem Tagrodź, albo Tygris nazwaną) do Baktryany: tam został z Chamianami; między którymi się rozpładzał z Phalegiem, aż do wyjśćia Potomka jego na imię Thare, Ojca Abrahamowego de Ur Chaldaeorum, to jest z gór Baktryańskich: które na on czas były Chamianów Chaldaeami abo Chwałdoiami przezwanych. iako się w Rozd. 1. Perspektywy pokazało.

Stądże tego Hebera który miał oberać Nimrotha z pomienioney kradzieży iego/ Żydźi wykładają Towarzysz, to iest Chamianów z któremi za Tygrem został/ a rzekę Tygrys od niego Herbem zowią: przeto iż ią był przeszedł.

Rozpłodzeni Chamiani po górach Baktriańskich we 200. lat po Potopie/

Descendentes de montibus (iako mamy Genes. 10.) processerunt ab Oriente, & invenerunt campum Sennaar.

Ruszywszy się, mówi, z gór postąpili od wschodu, i znalezli pole Sennaar, to jest Zemne oranie/ jakoby maćierzyzne.

Bo Noema Noego żona (iako Żydzi uczą w Bereschith Rabba) Lamechowna beła ze krwi Kaimowey: którą tam na tych mieyscach beł zpłodził/ pierwey niż po zabićiu Kaina odszedł do Egyptu.

Dlategoż oną macierzyznę przezwali Sennaar/ iakoby Zeńską rolą: a fortecę albo twierdzą tam na obronę swoich buntów zbudowaną Babylonem abo Babiem łonem/ bo Noego żona baba im beła.

Stądżeć ono starożytność wołą że Ziemia/ to iest/ Żona Noego (którego Niebem zwali) przyjaźnieysza była Saturnowi/ to iest Chamowi/ a niżeli Tytanom/ to iest Jafetczykom od Tyta albo Cyca tak rzeczonym iakoby Kochankom przedpotopną chlubą Scythycką odchowanym.

Tam tedy, gdy Babel poczęli Chamiani budować/ Thare Semian potomek Heberów przez Phalega/ y pomieniony Jonichus Japhetczyk (którego tam oni beli Nassur, iakoby Naszeniec, przezwali) odstąpili od nich z potomkami swemi.

Thare, Ojciec Abramów przez Rajkę albo Tygrys do Palestyny: a Jonichus tamtą stroną Tygru na to miejsce, gdzie zbudował Miasto i nazwał je Niewinne, to jest Chamskiej złośći; która je za czasem opacznie przezwała Ninive, jakoby Nieniewine; równie jako y syna Jonichowego Niewinnusa Ninusem, jakoby Nienaszem; iż nie trzymał z niemi, jako Jonich, Oćiec jego/ którego za to (iak się rzekło) Nassurem iakoby Naszyńcem beli przezwali.

O tem tedy Jonichu, a nie o synu Semowem (który na tey stronie Tygru beł rozpłodzony mamy Genes. 10. De terra illa egressus est Assur, & aedificavit Ninven.

Z oney Ziemi, to iest Babilońskiej, wyszedł Nassur, i zbudował Ninive, to iest za czasem tak rzeczone/ iako się wyżey rzekło/ y niżey pokaże.

Zaczym barzo nieostrożnie wiele ich rozumieią/ iakoby wszytko potomstwo Noego miało było Babel budować; bo to tylko samych Chamianów/ a tych Semianów co ich Heber z Phalegiem za Tygrem rozpłodźili/ sprawka beła.

Czego dobrze Torniellus y inśi nowszy Historycy postrzegaią; iako znać z Genebrardowych słów lib. 1. Który wyiąwszy od tego budynku Noego Sema y Japheta z inszemi kogo beło wyiąć/ przydawa.

Sed nec qui morabantur in Syria & Chanaan (to iest Palaestynie za czasem Chananaea od zaplugawienia iey więźniami z Babilonu przezwaney) videntur interfuisse constructioni turris, aut communicasse: quoniam Genes. 11. structores descendisse dicuntur ab Oriente in Campum terrae Sennaar, illicq; consedisse ad hoc opus. Syria vero & Chananaea erant in occidente terrarum quae tunc in colebantur,

To jest: Ale ani ci, którzy mieszkali w Syrii i Chananei zda się, aby mieli być przy budowaniu onej wieży, albo spółkować z nimi: abowiem 11 Rozdział ksiąg Rodzaju mówi, że budownicy jej przyszli byli od wschodu na pole ziemi Sennaar, i tam gwoli temu osiedli: a Syria i Chananejska ziemia zachodnie były (to jest - względem Babylonu) z tych, w których na on czas mieszkano.

A jeżelić dlatego nie winują ostrożniejśi Historycy Syryjczyków, iż byli na zachód słońca względem Babylonu, im wschodnego, tedyć toż rozumieć potrzeba, o Ormianach i innych na on czas Północnych Obywatelach, z krwi Jafetowej płynących.

Po zepsowaniu Babylońskich gąb, 340 roku po Potopie (którym potym rozproszeniu wszystek niemal świat za czasem zarazili) herstowie onej złości, Cham, Mesraim, Phut i Chus, jego synowie/ ochwaceni ćierpliwośćią Japhetową, aby był Noego nie frasował, pośli do Egyptu (niegdy przed Potopem także Kainianów dźiedźiny, póki ich był Mathuśćiałoch, Piąty Pan świata jako się wyżey pokazało nie wyśiekł) aby byli równie i tam, jako w Babylonie Chamską rebellią swoię przeciwko Japhetowi utwierdzili.

Zaczym Japhet (po Jadamie, Scycie, Panoszu, Molaleliu i Mathuśćiałochu, Szóstym Panu świata, a pierwszym po Potopie) więcej sobie ważąc hersty złego w Egypcie, a niżeli go zostawiony korzeń onej złości w Babylonie: zaraz po śmierci Noego, to jest 351 roku po Potopie poszedł do Afryki, zostawiwszy w Panosze, pierworodnego pierwotnej Stolicy świata na swym miejscu, nie Gomera ale Magoga, wtórego syna za namiestnika swego: jako samo imię jego Magog (od "mogę", jakoby mogący lub moc i władzę mający) pokazuje: a to zaś potwierdza, iże Żydzi wszytkie Scyty albo Jafetczyki zowią Magogami.

Iż jednak Jafet Chamiany w Egipcie uskromiwszy, nie wrócił się więcej do Azji (dlatego Ożyja nazwanej, że w niej stworzona wszelka rzecz żywiąca i po Potopie znowu Ożyła) ale wciąż przez Afrykę poszedł, nad morzem, które Mediterraneum, to jest Między ziemnym zowią: a stamtąd znowu nad Atlanckiem aż do Zobodwice (która trzecią część świata Historycy Terram Australem, to jest Ziemią Południową nazywają, tam żywota dokończył (jako Historia moja pokaże i drogę jego wywiedzie)

Magog siódmym był Panem świata, to jest tej pierwszej naszej części jego, którą na Azję, Afrykę i Europę rozdzieloną, nasz język Narodycą zowie, przeto, że się w niej Narody poczęły: jako i druga Amarochę albo Amerykę, Synrodycą, że się tam synowie Narodycy rozrodzili: a trzecią Zobodwicą, iże z tych obudwu jest rozkrzewiona, to jest od Japheta z Narodycy, tam przez Afrykę albo raczej Jawrucę (iż Jaweta przerzuciła na inną część świata) zaniesionego: i od potomków Amarocha syna jego, przez Azyę do Synrodycy, albo Ameryki zagnanego.

Starzy Scytowie, nasi Przodkowie, wstydząc się głośnego u Historyków zwycięstwa Wexoresowego nad tym Siódmym Panem świata, nie zwali go Magogiem (to jest Moc i władzę mającym) ale tylko Lągiem: przeto iż lągł na Stolicy świata po Jafecie, z którego Ląga za czasem uczyniono Lacha.

Co znać nie tajno było Żydom, ponieważ Króla złożonym słowem z tych dwóch Magog i Lach zowią Melech, jakoby mający Lechową albo Lachową godność: którego wykładu potwierdza ich Melchisedech, jakoby Mian za Lachowego Sędziocha lub Sędzie.

Stądże to słowo wykładają "Król sprawiedliwości".

Co samo jawnie także pokazuje, iż władza świata po Jafecie, przy tem Lachu naszym była została, dla której go Żydźi Magogiem jakoby Mogącem (lub moc i władzą mającem) zwali; ponieważ oto wszelkie mniejsze doczesne zwierzchności (jaka była Melechów albo Królów Żydowskich) nim się pieczętowały.

A żeby tym jawniej było, że Magog i Gog Żydowscy po naszemu są Lach i Polach, uważyć potrzeba, że Scytów, wszyscy Żydzi Magogami, a Regios, to jest Królestwa Polskiego, Gogami zowią.

Stądże lada żydzie Szlachcica zowie Goy, a gminnego Możak, albo z Ruska Mużyk.

Bo ponieważ Scythas Regios, Polakami, a gminnych Lachami, zowią, oczywista rzecz jest, że to jedni u różnych Gog i Magog co Polach i Lach, jak Adalbertus i Wojciech, Felix i Sczęsny/ Bonaventura y Dobrogost/ &ć. Czego szerzey 12. Rozd. Perspektywy dowodzi.

Temu tedy Lachowi albo Magogowi, gdy starszy Brat Gomer, po odejściu Japheta nie chciał bydź posłusznym, zbuntowawszy wiele potomstwa Jafetowego, z bracią swoją Amarochiem (od którego potym jak się namieniło za morze przez Tatarską ziemię, z Narodycy zapędzonego, Synrodia rzeczona była Amarochą, którą dziś Ameryką zowią) i z Tubalem, który Hiszpany rozpłodził i z wielą innych poszedł na północy; szukać sobie innej fortuny.

Stądże nazwany był Komorem, iż tak okrutnie żądłem swego nieposłuszeństwa zakłół wszytko plemię Japhetowe (co go było w Azji zostało) że Scythowie nigdy po Potopie takiej klęski jako w ten czas nie odnieśli.

Mesraim albowiem, syn Chamów, Rajnik albo Tyran Egipski/ (którego świat zowie Osyris zamiast Ożerca i Vexores zamiast wyżerca) widząc, iż się Jafet przez Afrykę aż do Atłańskiego morza z swoimi oddalił, a Komor nieposłuszny z wielką potęgą odszedł do Europy: on wypadszy do Syrii, Panochę, pierwotną Stolicę świata spalił i Magoga, lub po naszemu Lacha, wygnawszy, onego aż do Czarnego morza plądrując ziemię gonił.

Był na ten czas jeden z synów Jafetowych, nad Czarnym morzem, z potomstwem swym rozpłodzony (na tym miejscu gdzie Ptolomeus miasto Polemniacum ukazuje), którego na ten czas Olanem, albo z Łacińska Alanem, zwano.

A to dlatego iż Oleniak dziedzinę jego (potym Mogą) a naostatek Polęgniakiem lubo Polemniakiem nazwaną) z jednej strony Czarne morze, a z drugej ujście rzeki Thermodonu oblewało.

Ten tedy widząc, iż prawie o reszę szło na ten czas, aby chłopstwo Chamskie nie wzięło było nad Scytami albo Jafetczykami Panami swymi góry: odważył na pospolitą posługę wszystko męskie plemię swoje, a zostawiwszy w domu córkę z białemigłowami (która stąd potym "Samey ramię" lub Semiramis rzeczoną, sławnym "Samem żonom" lub "Amazonom" początek dała) sam ze wszystkimi wypłoszonymi, co do niego z uciekali, taki dał odpór Wexoresowi, iż nie tylko zagnał go do Egiptu: ale też i on podbiwszy dał mu syna swego za Rajnika, albo porządanego Króla, Scytycką władzą postanowionego: i nazwał go Waraho, jakoby waruj się go i strachaj, to jest Egipcie.

Od którego potym Successory tam jego Warahonami (lub z czasem Faraonami) zwano. A on sam za takowe zwycięstwo, że zmógł Wexoresa, otrzymał nowe przezwisko Mog, jako mamy u Józepha, lub to Gog jako inni Żydzi piszą i Ojczyzna jego Mogą była przezwana, jako u tegoż Józepha lib. 1. widzimy.

Odważni zaś, którzy się nie oglądaią na poślednie koła, od pierwszego imienia jego Olan, po dziś dzień zowią się Holacy, na pamiątkę jego odwagi, iż jako się rzekło, wszytko plemię swe męskie, odważył był na pomstę krzywdy Scytyckiej.

Stądże Historycy Hellecha (zamiast Holaka) Jafetowym synem zowią, pod którego cisną się Grekowie zowiąc go Hellenem (zamiast Olanem).

A Trogus u Justyna lib. 2. mówi:

"Primus Scythis bellum induxit, Vexores Rex AEgyptius & c quos dum magna celeritate venire didicisset, in fugam veritur, & exercitu cum magno apparatu belli relicto, in Regnum trepidus se recepit. Scythas in AEgypto paludes prohibuere. Exinde reversi Asiam perdomitam vectigalem fecerunt."

jako się niżej pokaże. Że zaś tego męstwa nad Wexoresem nie kto inny z Scytów, jeno ten Olan, od niego Mog albo Gog, a potym (jako się niżej pokaże czemu i kiedy) Baal, Tanaus, Hercules i Iovis rzeczony, rzetelnie to Sabellicus w te słowa uczy:

Vexores Rex AEgypti, qui in Pontum usq; victor arma protulit, & Tanaus Scythiae Rex qui vexorem & omnem pene Asiam subegit ante Ninum ponuntur.

Gdzieby zaś było Królestwo Tanausa po tym ugruntowane, wszystek świat woła:

cum Fasciculo Temp. Regnum Scytarum, vetustissimum, est regio magna valde, quia Moetidis paludibus incipiens, inter Danubium & Occianum Septentrionalem, usq; ad Germaniam ponigitur. Et est prima pars Europae, in qua primum regnavit Tanaus stirpe Iaphet.

Piotr-246 · Gość

dalsze poprawki

CZĘŚĆ DRUGA

O Zacności Pokolenia Jafetowego, przy którym się tytuł i wszystka Polityczna chluba Scytów Panochów po Potopie została.

Pokazawszy zacność Scytów Panochów i pierwotne ich światu Panowanie przed Potopem: jawno jest, iż po nim nie zostało tylko czterech mężczyzn - to jest Noe z trzema synami.

Wiemy też z Biblii Świętej, że Noe był z ich panującej linii: bo go rzetelnie Mojżesz pokazuje jako wnuka Mathusala, Piątego Pana świata, a ostatniego przed Potopem.

Na czym się zasadziwszy, potrzeba wspomnieć na ono w Biblii ( Gen. 9 ) Noego rozporządzenie wspomnianych trzech synów swoich: tak, aby Jafet Panował, Sem Biskupował, a Cham był sługą obydwu.

Od tego albowiem czasu, wszystka świecka władza i zacność Setowa, Enosowa, Malaleelowa i Gigasów, potomków jego, przy Jafecie została: jako i Duchowna Enosowa, Henochowa i Noego, przy Semie: A Cham w przeklęctwo Kaimowe wstąpił.

Stądże Ovidius in metam, między Pany Gigantomachij (to jest świat pokonujących) kładzie Jafeta Nieba i ziemi syna, to jest z Ojca Szlachcica, ze krwi Scytów Panochów idącego; a Matki gminy.

Bo Noema, którą Noe miał za żonę, ostatnia była ze krwi Kainowej, jako Żydzi w Bereschith Rabba wywodzą.

I przydawa tamże Ovidius w sens namienionych słów Neogo ( Gen. 9 ) Niech Bóg rozszerzy Jafeta, mówiąc o nim Eleg. 1:

Leva manus sceptrum late Regale tenebat.
to jest: Lewica jego szerokie Berło Królewskie trzymała.

A o jego potomkach około Libanu powiedzieli niegdyś szpiegowie Żydowscy ( Num. 13 ) :

Stirpem Enach vidimus ibi:
to jest: Pokolenie Panochów widzieliśmy tam.

o których potem wysieczeniu tam około mamy ( Num. 24) : Wysiekł wszystkie syny Sethowe, to jest Jafetczyki, przy których tytuł Scytów Panochów i wszystka chluba ich została.

Stądże ich nie Jafetczykami ale Scytami zwano, jako rzetelnie potwierdza ono miejsce ( 2 Machab 12 ) o ich potomkach.

Stamtąd do miasta Scytów odeszli: to jest Żydzi, które od Jeruzalem sześćset staj było.

Rzecz też uważenia godna, iż lubo Jafetczyki one w Palestynie Scytami tam zwano (jak nas) od Seta syna Jadamowego: jednakże oni sami się pospolicie także, jako i my tu w Europie, Polalami albo Polaninami zawsze tytułowali, aż do czasów niedawnego Ziemi Świętej odzyskania.

Jak to rzetelnie świadczy o nich Iacobus vitriacus libr. de Orientali Historia ( cap. 68 ) mówiąc:

"Polani autem dicuntur, qui post praedictam Terrae S. eliberationem, ex ea oriundi extiterunt."

A Polanami tych zowią: to jest w Palaestynie, którzy po pomienionym Ziemi Świętej odyskaniu, w niej porodzeni, tam się znaleźli. A co większa, iż same ich obyczaje, które tam, ganiąc ich, wypisuje, oczywiście potwierdzaią, iż prawdziwymi Polakami byli.

Stądże Palestyna, zamiast Polasczyna, od nich tak jest przezwana.

Po takowym tedy Noego pomienionym synów swych w Armenii, gdzie była Arka stanęła rozporządzeniu, Cham widząc się być następcą w przeklęctwie Kainowym, tegoż drogą, którą i on niegdyś po zabiciu Abla poszedł na wschód słońca, w góry Babilońskie, wziąwszy z sobą przeklętego syna Chanaana.

A Noe z Japhetem i Semem poszli ku Syrii na zachód słońca; z którymi się też byli puścili trzej synowie Chamowi: Mesraim, Phut i Chus; których przeklęctwo Noego nie tknęło.

Tam tedy Jafet pomienioną Panochę, pierwotną Setową Stolicę świata świeckiej zwierzchności: a Sem Enosową Duchownej (na imię Salem, z której za czasem uczyniono Jeruzalem) odnowiwszy, potopem zepsowane: iż podobno pomienionych trzech synów Chamowych pogardzali, oni zebrawszy się, poszli z Palestyny, za Ojcem swym, Chamem na góry Baktryańskie: a to 101 roku po Potopie.

O którym ich rozdzieleniu się od Japhetczyków i Semianów, a nie o wcześniejszym dwustu lat rozproszeniu, z pod Babel, mamy one słowa (Genes. 10 ) :

Imię jednemu Phaleg, dlatego iż we dni jego rozdzielona jest ziemia: bo się w ten czas urodził.

Tych wódz Nimrod, to jest niemający rodu (bo się nic pewnego nie wie, ani o końcu, ani o potomstwie jego), odchodząc z Palaestyny, ukradł Semowi księgi obrządku chwały Bożej (które sporządził Enos) a Japhetowi odwabił wnuka, z syna przodka naszego Polacha, za czasem, jako się trochę niżej pokaże, Baal nazwanego, na imię Jonicha albo Janka.

Co wszystko rzetelnie zeznawa Berosus ( lib. 4 ) mówiąc:

Nemrothus assumpto filio Ioue Bello (ma być Iovis Belli: bo ten Polach Baalem, albo Bellem rzeczony, na ostatek i Jowiszem jako się niżej obaczy był nazwany) furatus est ritualia Iouis Sagi, & cum populo venit in campum Sennaar.

to jest: Nemrod wziąwszy syna Iovisza Bella ukradł księgi nabożeństwa Jowisza zaka (Sema tak zowie) i z ludem przyszedł na pole Sennaarr.

Stądże o tym odmówionym synu Jowisza Bella, to jest Polachowym, Hertmannus Schedel mówi (rozumiejąc być czwartem synem Noego, co szczere są plotki, bo nie miał jeno trzech) :

Hic Ionichus fertur consilium Nemrotho dedisse, quomodo regnare posset; fuit enim vir ingenio eminentissimus.

to jest: Ten Jowich udają, że dał radę Nemrodowi, jakoby mógł królować; był abowiem mąż dowcipu wysokiego.

Gdy tedy Nemrod na góry Baktriańskie odszedł za Chamem, Przodkiem swoim, Sem zabiegając wojnom jakim/ (których się dla tego spodziewać było) wyprawił za nim Hebera, Prawnuka swego, dla odzyskania wspomnianych ksiąg nabożeństwa i Jonicha wnuka Jafetowego.

Stądże Pismo Święte Sema zowie Rex pacis, a to słowem Salem, że żalem wzruszony zabiegał namienionem wojnom, o których niżej będzie.

Heber tedy wziąwszy z sobą pomienione dziecię Phalega (albo "Walka", bo na on czas nie było litery ph), a to dla zostawienia go w zakładzie zamiast pomienionego Ionicha: gdy zaszedł przez Rajkę (albo Rajską rzekę, z czasem Tagrodź, albo Tygris nazwaną) do Baktriany: tam został z Chamianami; między którymi się rozpładzał z Phalegiem, aż do wyjścia Potomka jego na imię Thare, Ojca Abrahamowego de Ur Chaldaeorum, to jest z gór Baktriańskich: które na on czas były Chamianów Chaldaeami albo Chwałdoiami przezwanych, jako się w Rozdziale 1 Perspektywy pokazało.

Stądże tego Hebera, który miał oberać Nimrotha z pomienionej kradzieży jego, Żydzi wykładają Towarzysz, to jest Chamianów z któremi za Tygrem został, a rzekę Tygrys od niego Herbem zowią: przeto iż ją był przeszedł.

Rozpłodzeni Chamiani po górach Baktriańskich we 200. lat po Potopie/

Descendentes de montibus (iako mamy Genes. 10.) processerunt ab Oriente, & invenerunt campum Sennaar.

Ruszywszy się, mówi, z gór postąpili od wschodu, i znalezli pole Sennaar, to jest Zemne oranie, jakoby maćierzyzne.

Bo Noema Noego żona (jako Żydzi uczą w Bereschith Rabba) Lamechowna, była ze krwi Kainowej: którą tam na tych miejscach był spłodził, pierwej niż po zabiciu Kaina odszedł do Egyptu.

Dlategoż oną macierzyznę przezwali Sennaar, jakoby Zeńską rolą: a fortecę albo twierdzą tam na obronę swoich buntów zbudowaną Babilonem albo Babim łonem, bo Noego żona baba im była.

Stądżeć ono starożytność wołą że Ziemia, to jest Żona Noego (którego Niebem zwali) przyjaźniejsza była Saturnowi, to jest Chamowi, a niżeli Tytanom, to jest Jafetczykom, od Tyta albo Cyca tak rzeczonym, jakoby Kochankom przedpotopną chlubą Scytycką odchowanym.

Tam tedy, gdy Babel poczęli Chamiani budować, Thare, Semian, potomek Heberów przez Phalega i wspomniany Jonichus Japhetczyk (którego tam oni byli Nassur, jakoby Naszeniec, przezwali) odstąpili od nich z potomkami swemi.

Thare, Ojciec Abramów przez Rajkę albo Tygrys do Palestyny: a Jonichus tamtą stroną Tygru na to miejsce, gdzie zbudował Miasto i nazwał je Niewinne, to jest Chamskiej złości; która je za czasem opacznie przezwała Ninive, jakoby Nieniewinne; równie jako i syna Jonichowego Niewinnusa Ninusem, jakoby Nienaszym; iż nie trzymał z nimi, jako Jonich, Ociec jego, którego za to (jak się rzekło) Nassurem, jakoby Naszyńcem, byli przezwali.

O tym tedy Jonichu, a nie o synu Semowem (który na tej stronie Tygru był rozpłodzony mamy Genes. 10 : De terra illa egressus est Assur, & aedificavit Ninven.

Z onej Ziemi, to jest Babilońskiej, wyszedł Nassur i zbudował Ninivę, to jest za czasem tak rzeczone, jako się wyżej rzekło i niżej pokaże.

Zaczym bardzo nieostrożnie wielu ich rozumuje, jakoby wszystko potomstwo Noego miało było Babel budować; bo to tylko samych Chamianów, a tych Semianów, co ich Heber z Phalegiem za Tygrem rozpłodzili, sprawka była.

Czego dobrze Torniellus i inni nowsi Historycy postrzegają; jako znać z Genebrardowych słów lib. 1. Który wyjąwszy od tego budynku Noego, Sema i Japheta, z innymi kogo było wyjąć, przydawa:

Sed nec qui morabantur in Syria & Chanaan (to iest Palestynie za czasem Chananaea, od zaplugawienia iey więźniami z Babilonu przezwanej) videntur interfuisse constructioni turris, aut communicasse: quoniam Genes. 11. structores descendisse dicuntur ab Oriente in Campum terrae Sennaar, illicq; consedisse ad hoc opus. Syria vero & Chananaea erant in occidente terrarum quae tunc in colebantur,

To jest: Ale ani ci, którzy mieszkali w Syrii i Chananei zda się, aby mieli być przy budowaniu onej wieży, albo spółkować z nimi: abowiem 11 Rozdział ksiąg Rodzaju mówi, że budownicy jej przyszli byli od wschodu na pole ziemi Sennaar, i tam gwoli temu osiedli: a Syria i Chananejska ziemia zachodnie były (to jest - względem Babylonu) z tych, w których na on czas mieszkano.

A jeżelić dlatego nie winują ostrożniejsi Historycy Syryjczyków, iż byli na zachód słońca względem Babylonu, im wschodnego, tedyć toż rozumieć potrzeba, o Ormianach i innych na on czas Północnych Obywatelach, z krwi Jafetowej płynących.

Po zepsowaniu Babylońskich gąb, 340 roku po Potopie (którym po tym rozproszeniu wszystek niemal świat za czasem zarazili) herstowie onej złości, Cham, Mesraim, Phut i Chus, jego synowie, ochwaceni cierpliwością Japhetową, aby był Noego nie frasował, pośli do Egiptu (niegdyś przed Potopem także Kainianów dziedźiny, póki ich był Mathuściałoch, Piąty Pan świata jako się wyżej pokazało nie wysiekł) aby byli równie i tam, jako w Babylonie, Chamską rebellią swoją, przeciwko Japhetowi utwierdzili.

Zaczym Jafet (po Jadamie, Scycie, Panoszu, Molaleliu i Mathuśćiałochu, Szóstym Panu świata, a pierwszym po Potopie) więcej sobie ważąc hersty złego w Egipcie, a niżeli go zostawiony korzeń onej złości w Babilonie: zaraz po śmierci Noego, to jest 351 roku po Potopie poszedł do Afryki, zostawiwszy w Panosze, pierworodnego pierwotnej Stolicy świata na swym miejscu, nie Gomera ale Magoga, drugiego syna za namiestnika swego: jako samo imię jego Magog (od "mogę", jakoby mogący lub moc i władzę mający) pokazuje: a to zaś potwierdza, iże Żydzi wszytkich Scytów albo Jafetczyków zowią Magogami.

Iż jednak Jafet Chamiany w Egipcie poskromiwszy, nie wrócił się więcej do Azji (dlatego Ożyja nazwanej, że w niej stworzona wszelka rzecz żywiąca i po Potopie znowu Ożyła) ale wciąż przez Afrykę poszedł, nad morzem, które Mediterraneum, to jest Między ziemnym zowią: a stamtąd znowu nad Atlanckiem aż do Zobodwicy (która trzecią część świata Historycy Terram Australem, to jest Ziemią Południową nazywają, tam żywota dokończył (jako Historia moja pokaże i drogę jego wywiedzie)

Magog siódmym był Panem świata, to jest tej pierwszej naszej części jego, którą na Azję, Afrykę i Europę rozdzieloną, nasz język Narodycą zowie, przeto, że się w niej Narody poczęły: jako i druga Amarochę albo Amerykę, Synrodycą, że się tam synowie Narodycy rozrodzili: a trzecią Zobodwicą, iże z tych obudwu jest rozkrzewiona, to jest od Japheta z Narodycy, tam przez Afrykę albo raczej Jawrucę (iż Jaweta przerzuciła na inną część świata) zaniesionego: i od potomków Amarocha syna jego, przez Azyę do Synrodycy, albo Ameryki zagnanego.

Starzy Scytowie, nasi Przodkowie, wstydząc się głośnego u Historyków zwycięstwa Wexoresowego nad tym Siódmym Panem świata, nie zwali go Magogiem (to jest Moc i władzę mającym) ale tylko Lągiem: przeto iż lągł na Stolicy świata po Jafecie, z którego Ląga za czasem uczyniono Lacha.

Co znać nie tajno było Żydom, ponieważ Króla złożonym słowem z tych dwóch Magog i Lach zowią Melech, jakoby mający Lechową albo Lachową godność: którego wykładu potwierdza ich Melchisedech, jakoby Mian za Lachowego Sędziocha lub Sędzie.

Stądże to słowo wykładają "Król sprawiedliwości".

Co samo jawnie także pokazuje, iż władza świata po Jafecie, przy tem Lachu naszym była została, dla której go Żydźi Magogiem jakoby Mogącem (lub moc i władzą mającem) zwali; ponieważ oto wszelkie mniejsze doczesne zwierzchności (jaka była Melechów albo Królów Żydowskich) nim się pieczętowały.

A żeby tym jawniej było, że Magog i Gog Żydowscy po naszemu są Lach i Polach, uważyć potrzeba, że Scytów, wszyscy Żydzi Magogami, a Regios, to jest Królestwa Polskiego, Gogami zowią.

Stądże lada Żyd Szlachcica zowie Goy, a gminnego Możak, albo z Ruska Mużyk.

Bo ponieważ Scythas Regios, Polakami, a gminnych Lachami, zowią, oczywista rzecz jest, że to jedni u różnych Gog i Magog co Polach i Lach, jak Adalbertus i Wojciech, Felix i Sczęsny/ Bonaventura y Dobrogost/ &ć. Czego szerzey 12. Rozd. Perspektywy dowodzi.

Temu tedy Lachowi albo Magogowi, gdy starszy Brat Gomer, po odejściu Japheta nie chciał bydź posłusznym, zbuntowawszy wiele potomstwa Jafetowego, z bracią swoją Amarochiem (od którego potym jak się namieniło za morze przez Tatarską ziemię, z Narodycy zapędzonego, Synrodia rzeczona była Amarochą, którą dziś Ameryką zowią) i z Tubalem, który Hiszpany rozpłodził i z wielą innych poszedł na północy; szukać sobie innej fortuny.

Stądże nazwany był Komorem, iż tak okrutnie żądłem swego nieposłuszeństwa zakłół wszytko plemię Japhetowe (co go było w Azji zostało) że Scythowie nigdy po Potopie takiej klęski jako w ten czas nie odnieśli.

Mesraim albowiem, syn Chamów, Rajnik albo Tyran Egipski/ (którego świat zowie Osyris zamiast Ożerca i Vexores zamiast wyżerca) widząc, iż się Jafet przez Afrykę aż do Atłańskiego morza z swoimi oddalił, a Komor nieposłuszny z wielką potęgą odszedł do Europy: on wypadszy do Syrii, Panochę, pierwotną Stolicę świata spalił i Magoga, lub po naszemu Lacha, wygnawszy, onego aż do Czarnego morza plądrując ziemię gonił.

Był na ten czas jeden z synów Jafetowych, nad Czarnym morzem, z potomstwem swym rozpłodzony (na tym miejscu gdzie Ptolomeus miasto Polemniacum ukazuje), którego na ten czas Olanem, albo z Łacińska Alanem, zwano.

A to dlatego iż Oleniak dziedzinę jego (potym Mogą) a naostatek Polęgniakiem lubo Polemniakiem nazwaną) z jednej strony Czarne morze, a z drugej ujście rzeki Thermodonu oblewało.

Ten tedy widząc, iż prawie o reszę szło na ten czas, aby chłopstwo Chamskie nie wzięło było nad Scytami albo Jafetczykami Panami swymi góry: odważył na pospolitą posługę wszystko męskie plemię swoje, a zostawiwszy w domu córkę z białemigłowami (która stąd potym "Samey ramię" lub Semiramis rzeczoną, sławnym "Samem żonom" lub "Amazonom" początek dała) sam ze wszystkimi wypłoszonymi, co do niego z uciekali, taki dał odpór Wexoresowi, iż nie tylko zagnał go do Egiptu: ale też i on podbiwszy dał mu syna swego za Rajnika, albo porządanego Króla, Scytycką władzą postanowionego: i nazwał go Waraho, jakoby waruj się go i strachaj, to jest Egipcie.

Od którego potym Successory tam jego Warahonami (lub z czasem Faraonami) zwano. A on sam za takowe zwycięstwo, że zmógł Wexoresa, otrzymał nowe przezwisko Mog, jako mamy u Józepha, lub to Gog jako inni Żydzi piszą i Ojczyzna jego Mogą była przezwana, jako u tegoż Józepha lib. 1. widzimy.

Odważni zaś, którzy się nie oglądaią na poślednie koła, od pierwszego imienia jego Olan, po dziś dzień zowią się Holacy, na pamiątkę jego odwagi, iż jako się rzekło, wszytko plemię swe męskie, odważył był na pomstę krzywdy Scytyckiej.

Stądże Historycy Hellecha (zamiast Holaka) Jafetowym synem zowią, pod którego cisną się Grekowie zowiąc go Hellenem (zamiast Olanem).

A Trogus u Justyna lib. 2. mówi:

"Primus Scythis bellum induxit, Vexores Rex AEgyptius & c quos dum magna celeritate venire didicisset, in fugam veritur, & exercitu cum magno apparatu belli relicto, in Regnum trepidus se recepit. Scythas in AEgypto paludes prohibuere. Exinde reversi Asiam perdomitam vectigalem fecerunt."

jako się niżej pokaże. Że zaś tego męstwa nad Wexoresem nie kto inny z Scytów, jeno ten Olan, od niego Mog albo Gog, a potym (jako się niżej pokaże czemu i kiedy) Baal, Tanaus, Hercules i Iovis rzeczony, rzetelnie to Sabellicus w te słowa uczy:

Vexores Rex AEgypti, qui in Pontum usq; victor arma protulit, & Tanaus Scythiae Rex qui vexorem & omnem pene Asiam subegit ante Ninum ponuntur.

Gdzieby zaś było Królestwo Tanausa po tym ugruntowane, wszystek świat woła:

cum Fasciculo Temp. Regnum Scytarum, vetustissimum, est regio magna valde, quia Moetidis paludibus incipiens, inter Danubium & Occianum Septentrionalem, usq; ad Germaniam ponigitur. Et est prima pars Europae, in qua primum regnavit Tanaus stirpe Iaphet.

Piotr-246 · Gość

dalsze poprawki

CZĘŚĆ DRUGA

O Zacności Pokolenia Jafetowego, przy którym się tytuł i wszystka Polityczna chluba Scytów Panochów po Potopie została.

Pokazawszy zacność Scytów Panochów i pierwotne ich światu Panowanie przed Potopem: jawno jest, iż po nim nie zostało tylko czterech mężczyzn - to jest Noe z trzema synami.

Wiemy też z Biblii Świętej, że Noe był z ich panującej linii: bo go rzetelnie Mojżesz pokazuje jako wnuka Mathusala, Piątego Pana świata, a ostatniego przed Potopem.

Na czym się zasadziwszy, potrzeba wspomnieć na ono w Biblii ( Gen. 9 ) Noego rozporządzenie wspomnianych trzech synów swoich: tak, aby Jafet Panował, Sem Biskupował, a Cham był sługą obydwu.

Od tego albowiem czasu, wszystka świecka władza i zacność Setowa, Enosowa, Malaleelowa i Gigasów, potomków jego, przy Jafecie została: jako i Duchowna; Enosowa, Henochowa i Noego, przy Semie: A Cham w przeklęctwo Kaimowe wstąpił.

Stądże Ovidius in metam, między Pany Gigantomachii (to jest świat pokonujących) kładzie Jafeta Nieba i ziemi syna, to jest z Ojca Szlachcica, ze krwi Scytów Panochów idącego, a Matki gminy.

Bo Noema, którą Noe miał za żonę, ostatnia była ze krwi Kainowej, jako Żydzi w Bereschith Rabba wywodzą.

I przydawa tamże Ovidius w sens namienionych słów Neogo ( Gen. 9 ): Niech Bóg rozszerzy Jafeta, mówiąc o nim ( Eleg. 1 ):

Leva manus sceptrum late Regale tenebat.
To jest: Lewica jego szerokie Berło Królewskie trzymała.

A o jego potomkach około Libanu powiedzieli niegdyś szpiegowie Żydowscy ( Num. 13 ) :

Stirpem Enach vidimus ibi:
To jest: Pokolenie Panochów widzieliśmy tam.

O których potem wysieczeniu tam około mamy ( Num. 24) : Wysiekł wszystkie syny Setowe, to jest Jafetczyki, przy których tytuł Scytów Panochów i wszystka chluba ich została.

Stądże ich nie Jafetczykami ale Scytami zwano, jako rzetelnie potwierdza ono miejsce ( 2 Machab 12 ) o ich potomkach.

Stamtąd do miasta Scytów odeszli: to jest Żydzi, które od Jeruzalem sześćset staj było.

Rzecz też uważenia godna, iż Jafetczyki one w Palestynie Scytami tam zwano (jak nas) od Seta syna Jadamowego: jednakże oni sami się pospolicie także, jako i my tu w Europie, Polalami albo Polaninami zawsze tytułowali, aż do czasów niedawnego Ziemi Świętej odzyskania.

Jak to rzetelnie świadczy o nich Iacobus vitriacus libr. de Orientali Historia ( cap. 68 ) mówiąc:

"Polani autem dicuntur, qui post praedictam Terrae S. eliberationem, ex ea oriundi extiterunt."

A Polanami tych zowią: to jest w Palaestynie, którzy po pomienionym Ziemi Świętej odyskaniu, w niej porodzeni, tam się znaleźli. A co większa, iż same ich obyczaje, które tam, ganiąc ich, wypisuje, oczywiście potwierdzaią, iż prawdziwymi Polakami byli.

Stądże Palestyna, zamiast Polasczyna, od nich tak jest przezwana.

Po takowym tedy Noego wspomnianym synów swych w Armenii, gdzie była Arka stanęła rozporządzeniu, Cham widząc się być następcą w przeklęctwie Kainowym, tegoż drogą, którą i on niegdyś po zabiciu Abla poszedł na wschód słońca, w góry Babilońskie, wziąwszy z sobą przeklętego syna Chanaana.

A Noe z Japhetem i Semem poszli ku Syrii na zachód słońca; z którymi się też byli puścili trzej synowie Chamowi: Mesraim, Phut i Chus; których przeklęctwo Noego nie tknęło.

Tam tedy Jafet pomienioną Panochę, pierwotną Setową Stolicę świata świeckiej zwierzchności: a Sem Enosową Duchownej (na imię Salem, z której za czasem uczyniono Jeruzalem) odnowiwszy, potopem zepsowane: iż podobno pomienionych trzech synów Chamowych pogardzali, oni zebrawszy się, poszli z Palestyny, za Ojcem swym, Chamem na góry Baktryańskie: a to 101 roku po Potopie.

O którym ich rozdzieleniu się od Japhetczyków i Semianów, a nie o wcześniejszym dwustu lat rozproszeniu, spod wieży Babel, mamy one słowa (Genes. 10 ) :

Imię jednemu Phaleg, dlatego iż we dni jego rozdzielona jest ziemia: bo się w ten czas urodził.

Tych wódz Nimrod, to jest niemający rodu (bo się nic pewnego nie wie, ani o końcu, ani o potomstwie jego), odchodząc z Palestyny, ukradł Semowi księgi obrządku chwały Bożej (które sporządził Enos) a Japhetowi odwabił wnuka, z syna przodka naszego Polacha, za czasem, jako się trochę niżej pokaże, Baal nazwanego, na imię Jonicha albo Janka.

Co wszystko rzetelnie zeznawa Berosus ( lib. 4 ) mówiąc:

Nemrothus assumpto filio Ioue Bello (ma być Iovis Belli: bo ten Polach Baalem, albo Bellem rzeczony, na ostatek i Jowiszem jako się niżej obaczy był nazwany) furatus est ritualia Iouis Sagi, & cum populo venit in campum Sennaar.

To jest: Nemrod wziąwszy syna Iovisza Bella ukradł księgi nabożeństwa Jowisza zaka (Sema tak zowie) i z ludem przyszedł na pole Sennaarr.

Stądże o tym odmówionym synu Jowisza Bella, to jest Polachowym, Hertmannus Schedel mówi (rozumiejąc być czwartem synem Noego, co szczere są plotki, bo nie miał jeno trzech) :

Hic Ionichus fertur consilium Nemrotho dedisse, quomodo regnare posset; fuit enim vir ingenio eminentissimus.

To jest: Ten Jowich udają, że dał radę Nemrodowi, jakoby mógł królować; był abowiem mąż dowcipu wysokiego.

Gdy tedy Nemrod na góry Baktriańskie odszedł za Chamem, Przodkiem swoim, Sem zabiegając wojnom jakim, (których się dlatego spodziewać było) wyprawił za nim Hebera, Prawnuka swego, dla odzyskania wspomnianych ksiąg nabożeństwa i Jonicha wnuka Jafetowego.

Stądże Pismo Święte Sema zowie "Rex pacis", a to słowem Salem, że żalem wzruszony zabiegał namienionem wojnom, o których niżej będzie.

Heber tedy wziąwszy z sobą wspomniane dziecię Phalega (albo "Walka", bo na on czas nie było litery ph), a to dla zostawienia go w zakładzie zamiast pomienionego Ionicha: gdy zaszedł przez Rajkę (albo Rajską rzekę, z czasem Tagrodź, albo Tygris nazwaną) do Baktriany: tam został z Chamianami; między którymi się rozpładzał z Phalegiem, aż do wyjścia Potomka jego na imię Thare, Ojca Abrahamowego de Ur Chaldaeorum, to jest z gór Baktriańskich: które na on czas były Chamianów Chaldaeami albo Chwałdoiami przezwanych, jako się w Rozdziale 1 Perspektywy pokazało.

Stądże tego Hebera, który miał oberać Nimrotha z pomienionej kradzieży jego, Żydzi wykładają Towarzysz, to jest Chamianów z któremi za Tygrem został, a rzekę Tygrys od niego Herbem zowią: przeto iż ją był przeszedł.

Rozpłodzeni Chamiani po górach Baktriańskich we 200. lat po Potopie...

Descendentes de montibus (iako mamy Genes. 10.) processerunt ab Oriente, & invenerunt campum Sennaar.

...ruszywszy się, mówi, z gór postąpili od wschodu, i znaleźli pole Sennaar, to jest Zemne oranie, jakoby macierzyzne.

Bo Noema, Noego żona (jako Żydzi uczą w Bereschith Rabba) Lamechówna, była ze krwi Kainowej: którą tam na tych miejscach był spłodził, pierwej niż po zabiciu Kaina odszedł do Egiptu.

Dlategoż oną macierzyznę przezwali Sennaar, jakoby Zeńską rolą: a fortecę albo twierdzą tam na obronę swoich buntów zbudowaną Babilonem albo Babim łonem, bo Noego żona baba im była.

Stądżeć ono starożytność wołą, że Ziemia, to jest Żona Noego (którego Niebem zwali) przyjaźniejsza była Saturnowi, to jest Chamowi, a niżeli Tytanom, to jest Jafetczykom, od Tyta albo Cyca tak rzeczonym, jakoby Kochankom przedpotopową chlubą Scytycką odchowanym.

Tam tedy, gdy Babel poczęli Chamiani budować, Thare, Semian, potomek Heberów przez Phalega i wspomniany Jonichus Japhetczyk (którego tam oni byli Nassur, jakoby Naszeniec, przezwali) odstąpili od nich z potomkami swymi.

Thare, Ojciec Abramów przez Rajkę albo Tygrys do Palestyny: a Jonichus tamtą stroną Tygru na to miejsce, gdzie zbudował Miasto i nazwał je Niewinne, to jest Chamskiej złości; która je za czasem opacznie przezwała Ninive, jakoby Nieniewinne; równie jako i syna Jonichowego Niewinnusa Ninusem, jakoby Nienaszym; iż nie trzymał z nimi, jako Jonich, Ociec jego, którego za to (jak się rzekło) Nassurem, jakoby Naszyńcem, byli przezwali.

O tym tedy Jonichu, a nie o synu Semowem (który na tej stronie Tygru był rozpłodzony mamy Genes. 10 : De terra illa egressus est Assur, & aedificavit Ninven.

Z onej Ziemi, to jest Babilońskiej, wyszedł Nassur i zbudował Ninivę, to jest za czasem tak rzeczone, jako się wyżej rzekło i niżej pokaże.

Zaczym bardzo nieostrożnie wielu ich rozumuje, jakoby wszystko potomstwo Noego miało było Babel budować; bo to tylko samych Chamianów, a tych Semianów, co ich Heber z Phalegiem za Tygrem rozpłodzili, sprawka była.

Czego dobrze Torniellus i inni nowsi Historycy postrzegają; jako znać z Genebrardowych słów ( lib. ), który wyjąwszy od tego budynku Noego, Sema i Japheta, z innymi kogo było wyjąć, przydawa:

Sed nec qui morabantur in Syria & Chanaan (to iest Palestynie za czasem Chananaea, od zaplugawienia iey więźniami z Babilonu przezwanej) videntur interfuisse constructioni turris, aut communicasse: quoniam Genes. 11. structores descendisse dicuntur ab Oriente in Campum terrae Sennaar, illicq; consedisse ad hoc opus. Syria vero & Chananaea erant in occidente terrarum quae tunc in colebantur,

To jest: Ale ani ci, którzy mieszkali w Syrii i Chananei zda się, aby mieli być przy budowaniu onej wieży, albo spółkować z nimi: abowiem 11 Rozdział ksiąg Rodzaju mówi, że budownicy jej przyszli byli od wschodu na pole ziemi Sennaar, i tam gwoli temu osiedli: a Syria i Chananejska ziemia zachodnie były (to jest - względem Babylonu) z tych, w których na on czas mieszkano.

A jeżelić dlatego nie winują ostrożniejsi Historycy Syryjczyków, iż byli na zachód słońca względem Babylonu, im wschodnego, tedyć toż rozumieć potrzeba, o Ormianach i innych na on czas Północnych Obywatelach, z krwi Jafetowej płynących.

Po zepsowaniu Babylońskich gąb, 340 roku po Potopie (którym po tym rozproszeniu wszystek niemal świat za czasem zarazili) herstowie onej złości, Cham, Mesraim, Phut i Chus, jego synowie, ochwaceni cierpliwością Japhetową, aby był Noego nie frasował, poszli do Egiptu (niegdyś przed Potopem także Kainianów dziedziny, póki ich był Mathuściałoch, Piąty Pan świata jako się wyżej pokazało nie wysiekł) aby byli równie i tam, jako w Babylonie, Chamską rebellią swoją, przeciwko Jafetowi utwierdzili.

Zaczym Jafet (po Jadamie, Scycie, Panoszu, Molaleliu i Mathuśćiałochu, Szóstym Panu świata, a pierwszym po Potopie) więcej sobie ważąc hersty złego w Egipcie, a niżeli go zostawiony korzeń onej złości w Babilonie: zaraz po śmierci Noego, to jest 351 roku po Potopie poszedł do Afryki, zostawiwszy w Panosze, pierworodnego pierwotnej Stolicy świata na swym miejscu, nie Gomera ale Magoga, drugiego syna za namiestnika swego: jako samo imię jego Magog (od "mogę", jakoby mogący lub moc i władzę mający) pokazuje: a to zaś potwierdza, iże Żydzi wszytkich Scytów albo Jafetczyków zowią Magogami.

Iż jednak Jafet Chamiany w Egipcie poskromiwszy, nie wrócił się więcej do Azji (dlatego Ożyja nazwanej, że w niej stworzona wszelka rzecz żywiąca i po Potopie znowu Ożyła) ale wciąż przez Afrykę poszedł, nad morzem, które Mediterraneum, to jest Między ziemnym zowią: a stamtąd znowu nad Atlanckiem aż do Zobodwicy (która trzecią część świata Historycy Terram Australem, to jest Ziemią Południową nazywają, tam żywota dokończył (jako Historia moja pokaże i drogę jego wywiedzie)

Magog siódmym był Panem świata, to jest tej pierwszej naszej części jego, którą na Azję, Afrykę i Europę rozdzieloną, nasz język Narodycą zowie, przeto, że się w niej Narody poczęły: jako i druga Amarochę albo Amerykę, Synrodycą, że się tam synowie Narodycy rozrodzili: a trzecią Zobodwicą, iże z tych obudwu jest rozkrzewiona, to jest od Jafeta z Narodycy, tam przez Afrykę albo raczej Jawrucę (iż Jaweta przerzuciła na inną część świata) zaniesionego: i od potomków Amarocha syna jego, przez Azję do Synrodycy, albo Ameryki zagnanego.

Starzy Scytowie, nasi Przodkowie, wstydząc się głośnego u Historyków zwycięstwa Wexoresowego nad tym Siódmym Panem świata, nie zwali go Magogiem (to jest Moc i władzę mającym) ale tylko Lągiem: przeto iż lągł na Stolicy świata po Jafecie, z którego Ląga za czasem uczyniono Lacha.

Co znać nie tajno było Żydom, ponieważ Króla złożonym słowem z tych dwóch Magog i Lach zowią Melech, jakoby mający Lechową albo Lachową godność: którego wykładu potwierdza ich Melchisedech, jakoby Mian za Lachowego Sędziocha lub Sędzie.

Stądże to słowo wykładają "Król sprawiedliwości".

Co samo jawnie także pokazuje, iż władza świata po Jafecie, przy tem Lachu naszym była została, dla której go Żydzi Magogiem jakoby Mogącem (lub moc i władzą mającem) zwali; ponieważ oto wszelkie mniejsze doczesne zwierzchności (jaka była Melechów albo Królów Żydowskich) nim się pieczętowały.

A żeby tym jawniej było, że Magog i Gog Żydowscy po naszemu są Lach i Polach, uważyć potrzeba, że Scytów, wszyscy Żydzi Magogami, a Regios, to jest Królestwa Polskiego, Gogami zowią.

Stądże lada Żyd Szlachcica zowie Goj, a gminnego Możak, albo z Ruska Mużyk.

Bo ponieważ Scythas Regios, Polakami, a gminnych Lachami, zowią, oczywista rzecz jest, że to jedni u różnych Gog i Magog co Polach i Lach, jak Adalbertus i Wojciech, Felix i Sczęsny, Bonaventura i Dobrogost &ć. Czego szerzej 12. Rozdział Perspektywy dowodzi.

Temu tedy Lachowi albo Magogowi, gdy starszy Brat Gomer, po odejściu Japheta nie chciał być posłusznym, zbuntowawszy wiele potomstwa Jafetowego, z bracią swoją Amarochiem (od którego potym jak się namieniło za morze przez Tatarską ziemię, z Narodycy zapędzonego, Synrodia rzeczona była Amarochą, którą dziś Ameryką zowią) i z Tubalem, który Hiszpany rozpłodził i z wielą innych poszedł na północy; szukać sobie innej fortuny.

Stądże nazwany był Komorem, iż tak okrutnie żądłem swego nieposłuszeństwa zakłół wszytko plemię Japhetowe (co go było w Azji zostało) że Scytowie nigdy po Potopie takiej klęski jako w ten czas nie odnieśli.

Mesraim albowiem, syn Chamów, Rajnik albo Tyran Egipski (którego świat zowie Osyris zamiast Ożerca i Vexores zamiast wyżerca) widząc, iż się Jafet przez Afrykę aż do Atłańskiego morza z swoimi oddalił, a Komor nieposłuszny z wielką potęgą odszedł do Europy: on wypadszy do Syrii, Panochę, pierwotną Stolicę świata spalił i Magoga, lub po naszemu Lacha, wygnawszy, onego aż do Czarnego morza plądrując ziemię gonił.

Był na ten czas jeden z synów Jafetowych, nad Czarnym morzem, z potomstwem swym rozpłodzony (na tym miejscu gdzie Ptolomeusz miasto Polemniacum ukazuje), którego na ten czas Olanem, albo z Łacińska Alanem, zwano.

A to dlatego iż Oleniak dziedzinę jego (potym Mogą) a naostatek Polęgniakiem lubo Polemniakiem nazwaną) z jednej strony Czarne morze, a z drugiej ujście rzeki Thermodonu oblewało.

Ten tedy widząc, iż prawie o reszę szło na ten czas, aby chłopstwo Chamskie nie wzięło było nad Scytami albo Jafetczykami Panami swymi góry: odważył na pospolitą posługę wszystko męskie plemię swoje, a zostawiwszy w domu córkę z białemigłowami (która stąd potym "Samej ramię" lub Semiramis rzeczoną, sławnym "Samem żonom" lub "Amazonom" początek dała) sam ze wszystkimi wypłoszonymi, co do niego z uciekali, taki dał odpór Wexoresowi, iż nie tylko zagnał go do Egiptu: ale też i on podbiwszy dał mu syna swego za Rajnika, albo porządanego Króla, Scytycką władzą postanowionego: i nazwał go Waraho, jakoby waruj się go i strachaj, to jest Egipcie.

Od którego potym Successory tam jego Warahonami (lub z czasem Faraonami) zwano. A on sam za takowe zwycięstwo, że zmógł Wexoresa, otrzymał nowe przezwisko Mog, jako mamy u Józefa, lub to Gog jako inni Żydzi piszą i Ojczyzna jego Mogą była przezwana, jako u tegoż Józepha ( lib. 1 ) widzimy.

Odważni zaś, którzy się nie oglądaią na poślednie koła, od pierwszego imienia jego Olan, po dziś dzień zowią się Holacy, na pamiątkę jego odwagi, iż jako się rzekło, wszytko plemię swe męskie, odważył był na pomstę krzywdy Scytyckiej.

Stądże Historycy Hellecha (zamiast Holaka) Jafetowym synem zowią, pod którego cisną się Grekowie zowiąc go Hellenem (zamiast Olanem).

A Trogus u Justyna ( lib. 2) mówi:

"Primus Scythis bellum induxit, Vexores Rex AEgyptius & c quos dum magna celeritate venire didicisset, in fugam veritur, & exercitu cum magno apparatu belli relicto, in Regnum trepidus se recepit. Scythas in AEgypto paludes prohibuere. Exinde reversi Asiam perdomitam vectigalem fecerunt."

jako się niżej pokaże. Że zaś tego męstwa nad Wexoresem nie kto inny z Scytów, jeno ten Olan, od niego Mog albo Gog, a potym (jako się niżej pokaże czemu i kiedy) Baal, Tanaus, Hercules i Iovis rzeczony, rzetelnie to Sabellicus w te słowa uczy:

Vexores Rex AEgypti, qui in Pontum usq; victor arma protulit, & Tanaus Scythiae Rex qui vexorem & omnem pene Asiam subegit ante Ninum ponuntur.

Gdzieby zaś było Królestwo Tanausa po tym ugruntowane, wszystek świat woła:

cum Fasciculo Temp. Regnum Scytarum, vetustissimum, est regio magna valde, quia Moetidis paludibus incipiens, inter Danubium & Occianum Septentrionalem, usq; ad Germaniam ponigitur. Et est prima pars Europae, in qua primum regnavit Tanaus stirpe Iaphet.

Piotr-246 · Gość

dalsze poprawki

CZĘŚĆ DRUGA

O Zacności Pokolenia Jafetowego, przy którym się tytuł i wszystka Polityczna chluba Scytów Panochów po Potopie została.

Pokazawszy zacność Scytów Panochów i pierwotne ich światu Panowanie przed Potopem: jawno jest, iż po nim nic nie zostało, tylko czterech mężczyzn - to jest Noe z trzema synami.

Wiemy też z Biblii Świętej, że Noe był z ich panującej linii: bo go rzetelnie Mojżesz pokazuje jako wnuka Mathusala, Piątego Pana świata, a ostatniego przed Potopem.

Na czym się zasadziwszy, potrzeba wspomnieć na ono w Biblii ( Gen. 9 ) Noego rozporządzenie co do wspomnianych trzech synów swoich: tak, aby Jafet Panował, Sem Biskupował, a Cham był sługą obydwu.

Od tego albowiem czasu, wszystka świecka władza i zacność Setowa, Enosowa, Malaleelowa i Gigasów, potomków jego, przy Jafecie została: jako i Duchowna; Enosowa, Henochowa i Noego, przy Semie: A Cham w przeklęctwo Kainowe wstąpił.

Stądże Ovidius in metam, między Pany Gigantomachii (to jest świat pokonujących) kładzie Jafeta, Nieba i ziemi syna, to jest z Ojca Szlachcica, ze krwi Scytów Panochów idącego, a Matki gminy.

Bo Noema, którą Noe miał za żonę, ostatnia była ze krwi Kainowej, jako Żydzi w Bereschith Rabba wywodzą.

I przydawa tamże Ovidius w sens namienionych słów Neogo ( Gen. 9 ): Niech Bóg rozszerzy Jafeta, mówiąc o nim ( Eleg. 1 ):

Leva manus sceptrum late Regale tenebat.
To jest: Lewica jego szerokie Berło Królewskie trzymała.

A o jego potomkach około Libanu powiedzieli niegdyś szpiegowie Żydowscy ( Num. 13 ) :

Stirpem Enach vidimus ibi:
To jest: Pokolenie Panochów widzieliśmy tam.

O których potem wysieczeniu tam około mamy ( Num. 24) : Wysiekł wszystkie syny Setowe, to jest Jafetczyki, przy których tytuł Scytów Panochów i wszystka chluba ich została.

Stądże ich nie Jafetczykami, ale Scytami zwano, jak rzetelnie potwierdza ono miejsce ( 2 Machab 12 ) o ich potomkach.

Stamtąd do miasta Scytów odeszli: to jest Żydzi, które od Jeruzalem sześćset staj było.

Rzecz też uważenia godna, iż Jafetczyki one w Palestynie Scytami tam zwano (jak nas) od Seta syna Jadamowego: jednakże oni sami się pospolicie także, jako i my tu w Europie, Polalami albo Polaninami zawsze tytułowali, aż do czasów niedawnego Ziemi Świętej odzyskania.

Jak to rzetelnie świadczy o nich Iacobus vitriacus libr. de Orientali Historia ( cap. 68 ) mówiąc:

"Polani autem dicuntur, qui post praedictam Terrae S. eliberationem, ex ea oriundi extiterunt."

A Polanami tych zowią: to jest w Palestynie, którzy po wspomnianym Ziemi Świętej odyskaniu, w niej porodzeni, tam się znaleźli. A co większa, iż same ich obyczaje, które tam, ganiąc ich, wypisuje, oczywiście potwierdzaią, iż prawdziwymi Polakami byli.

Stądże Palestyna, zamiast Polasczyna, od nich tak jest przezwana.

Po takowym tedy Noego wspomnianym synów swych w Armenii, gdzie była Arka stanęła rozporządzeniu, Cham widząc się być następcą w przeklęctwie Kainowym, tegoż drogą, którą i on niegdyś po zabiciu Abla poszedł na wschód słońca, w góry Babilońskie, wziąwszy z sobą przeklętego syna Chanaana.

A Noe z Japhetem i Semem poszli ku Syrii na zachód słońca; z którymi się też byli puścili trzej synowie Chamowi: Mesraim, Phut i Chus; których przeklęctwo Noego nie tknęło.

Tam tedy Jafet pomienioną Panochę, pierwotną Setową Stolicę świata świeckiej zwierzchności: a Sem Enosową Duchownej (na imię Salem, z której za czasem uczyniono Jeruzalem) odnowiwszy, potopem zniszczoną, iż podobno wspomnianych trzech synów Chamowych pogardzali, oni zebrawszy się, poszli z Palestyny, za Ojcem swym, Chamem na góry Baktryańskie, w 101 roku po Potopie.

O którym ich rozdzieleniu się od Japhetczyków i Semianów, a nie o wcześniejszym, sprzed dwustu lat rozproszeniu, spod wieży Babel, mamy one słowa (Genes. 10 ) :

Imię jednemu Phaleg, dlatego iż we dni jego rozdzielona jest ziemia: bo się w ten czas urodził.

Tych wódz Nimrod, to jest niemający rodu (bo się nic pewnego nie wie, ani o końcu, ani o potomstwie jego), odchodząc z Palestyny, ukradł Semowi księgi obrządku chwały Bożej (które sporządził Enos) a Jafetowi odwabił wnuka, z syna przodka naszego Polacha, za czasem, jako się trochę niżej pokaże, Baal nazwanego, na imię Jonicha albo Janka.

Co wszystko rzetelnie zeznawa Berosus ( lib. 4 ) mówiąc:

Nemrothus assumpto filio Ioue Bello (ma być Iovis Belli: bo ten Polach Baalem, albo Bellem rzeczony, na ostatek i Jowiszem jako się niżej obaczy był nazwany) furatus est ritualia Iouis Sagi, & cum populo venit in campum Sennaar.

To jest: Nemrod wziąwszy syna Jowisza Bella ukradł księgi nabożeństwa Jowisza zaka (Sema tak zowie) i z ludem przyszedł na pole Sennaar.

Stądże o tym odmówionym synu Jowisza Bella, to jest Polachowym, Hertmannus Schedel mówi (rozumiejąc być czwartem synem Noego, co szczere są plotki, bo nie miał jeno trzech) :

Hic Ionichus fertur consilium Nemrotho dedisse, quomodo regnare posset; fuit enim vir ingenio eminentissimus.

To jest: Ten Jowich udają, że dał radę Nemrodowi, jakoby mógł królować; był abowiem mąż dowcipu wysokiego.

Gdy tedy Nemrod na góry Baktriańskie odszedł za Chamem, Przodkiem swoim, Sem zabiegając wojnom jakim, (których się dlatego spodziewać było) wyprawił za nim Hebera, Prawnuka swego, dla odzyskania wspomnianych ksiąg nabożeństwa i Jonicha wnuka Jafetowego.

Stądże Pismo Święte Sema zowie "Rex pacis", a to słowem "Salem", że żalem wzruszony zabiegał namienionem wojnom, o których niżej będzie.

Heber tedy wziąwszy z sobą wspomniane dziecię, Phalega (albo "Walka", bo na on czas nie było litery "ph"), a to w celu zostawienia go w zakładzie zamiast pomienionego Ionicha: gdy zaszedł przez Rajkę (albo Rajską rzekę, z czasem Tagrodź, albo Tygris nazwaną) do Baktriany: tam został z Chamianami; między którymi się rozpładzał z Phalegiem, aż do wyjścia Potomka jego na imię Thare, Ojca Abrahamowego de Ur Chaldaeorum, to jest z gór Baktriańskich: które na on czas były Chamianów Chaldaeami albo Chwałdoiami przezwanych, jako się w Rozdziale 1 Perspektywy pokazało.

Stądże tego Hebera, który miał oberać Nimrotha z pomienionej kradzieży jego, Żydzi wykładają Towarzysz, to jest Chamianów z któremi za Tygrem został, a rzekę Tygrys od niego Herbem zowią: przeto iż ją był przeszedł.

Rozpłodzeni Chamiani po górach Baktriańskich we 200. lat po Potopie...

Descendentes de montibus (iako mamy Genes. 10.) processerunt ab Oriente, & invenerunt campum Sennaar.

...ruszywszy się, mówi, z gór postąpili od wschodu, i znaleźli pole Sennaar, to jest Zemne oranie, jakoby macierzyzne.

Bo Noema, Noego żona (jako Żydzi uczą w Bereschith Rabba) Lamechówna, była ze krwi Kainowej: którą tam, na tych miejscach spłodził, pierwej niż po zabiciu Kaina odszedł do Egiptu.

Dlategoż oną macierzyznę przezwali Sennaar, jakoby "żeńską rolą": a fortecę albo twierdzą tam na obronę swoich buntów zbudowaną Babilonem albo Babim łonem, bo Noego żona baba im była.

Stądżeć ono starożytność wołą, że Ziemia, to jest Żona Noego (którego Niebem zwali) przyjaźniejsza była Saturnowi, to jest Chamowi, a niżeli Tytanom, to jest Jafetczykom, od Tyta albo Cyca tak rzeczonym, jakoby Kochankom przedpotopową chlubą Scytycką odchowanym.

Tam tedy, gdy Babel poczęli Chamiani budować, Thare, Semian, potomek Heberów przez Phalega i wspomniany Jonichus Japhetczyk (którego tam oni byli Nassur, jakoby Naszeniec, przezwali) odstąpili od nich z potomkami swymi.

Thare, Ojciec Abramów przez Rajkę albo Tygrys do Palestyny: a Jonichus tamtą stroną Tygru na to miejsce, gdzie zbudował Miasto i nazwał je Niewinne, to jest Chamskiej złości; która je za czasem opacznie przezwała Ninive, jakoby Nieniewinne; równie jako i syna Jonichowego Niewinnusa Ninusem, jakoby Nienaszym; iż nie trzymał z nimi, jako Jonich, Ociec jego, którego za to (jak się rzekło) Nassurem, jakoby Naszyńcem, byli przezwali.

O tym tedy Jonichu, a nie o synu Semowem (który na tej stronie Tygru był rozpłodzony mamy Genes. 10 : De terra illa egressus est Assur, & aedificavit Ninven.

Z onej Ziemi, to jest Babilońskiej, wyszedł Nassur i zbudował Ninivę, to jest za czasem tak rzeczone, jako się wyżej rzekło i niżej pokaże.

Zaczym bardzo nieostrożnie wielu ich rozumuje, jakoby wszystko potomstwo Noego miało było Babel budować; bo to tylko samych Chamianów, a tych Semianów, co ich Heber z Phalegiem za Tygrem rozpłodzili, sprawka była.

Czego dobrze Torniellus i inni nowsi Historycy postrzegają; jako znać z Genebrardowych słów ( lib. ), który wyjąwszy od tego budynku Noego, Sema i Japheta, z innymi kogo było wyjąć, przydawa:

Sed nec qui morabantur in Syria & Chanaan (to iest Palestynie za czasem Chananaea, od zaplugawienia iey więźniami z Babilonu przezwanej) videntur interfuisse constructioni turris, aut communicasse: quoniam Genes. 11. structores descendisse dicuntur ab Oriente in Campum terrae Sennaar, illicq; consedisse ad hoc opus. Syria vero & Chananaea erant in occidente terrarum quae tunc in colebantur,

To jest: Ale ani ci, którzy mieszkali w Syrii i Chananei zda się, aby mieli być przy budowaniu onej wieży, albo spółkować z nimi: abowiem 11 Rozdział ksiąg Rodzaju mówi, że budownicy jej przyszli byli od wschodu na pole ziemi Sennaar, i tam gwoli temu osiedli: a Syria i Chananejska ziemia zachodnie były (to jest - względem Babylonu) z tych, w których na on czas mieszkano.

A jeżelić dlatego nie winują ostrożniejsi Historycy Syryjczyków, iż byli na zachód słońca względem Babylonu, im wschodnego, tedyć toż rozumieć potrzeba, o Ormianach i innych na on czas Północnych Obywatelach, z krwi Jafetowej płynących.

Po zepsowaniu Babylońskich gąb, 340 roku po Potopie (którym po tym rozproszeniu wszystek niemal świat za czasem zarazili) herstowie onej złości, Cham, Mesraim, Phut i Chus, jego synowie, ochwaceni cierpliwością Japhetową, aby był Noego nie frasował, poszli do Egiptu (niegdyś przed Potopem także Kainianów dziedziny, póki ich był Mathuściałoch, Piąty Pan świata jako się wyżej pokazało nie wysiekł) aby byli równie i tam, jako w Babylonie, Chamską rebellią swoją, przeciwko Jafetowi utwierdzili.

Zaczym Jafet (po Jadamie, Scycie, Panoszu, Molaleliu i Mathuściałochu, Szóstym Panu świata, a pierwszym po Potopie) więcej sobie ważąc hersty złego w Egipcie, a niżeli go zostawiony korzeń onej złości w Babilonie: zaraz po śmierci Noego, to jest 351 roku po Potopie poszedł do Afryki, zostawiwszy w Panosze, pierworodnego pierwotnej Stolicy świata na swym miejscu, nie Gomera ale Magoga, drugiego syna za namiestnika swego: jako samo imię jego Magog (od "mogę", jakoby mogący lub moc i władzę mający) pokazuje: a to zaś potwierdza, że Żydzi wszytkich Scytów albo Jafetczyków zowią Magogami.

Iż jednak Jafet Chamiany w Egipcie poskromiwszy, nie wrócił się więcej do Azji (dlatego Ożyja nazwanej, że w niej stworzona wszelka rzecz żywiąca i po Potopie znowu Ożyła) ale wciąż przez Afrykę poszedł, nad morzem, które Mediterraneum, to jest Między ziemnym zowią, a stamtąd znowu nad Atlanckiem aż do Zobodwicy (która trzecią część świata Historycy Terram Australem, to jest Ziemią Południową nazywają), tam żywota dokończył (jako Historia moja pokaże i drogę jego wywiedzie)

Magog siódmym był Panem świata, to jest tej pierwszej naszej części jego, którą na Azję, Afrykę i Europę rozdzieloną, nasz język Narodycą zowie, przeto, że się w niej Narody poczęły: jako i druga Amarochę albo Amerykę, Synrodycą, że się tam synowie Narodycy rozrodzili, a trzecią Zobodwicą, bo z tych obudwu jest rozkrzewiona, to jest od Jafeta z Narodycy, tam przez Afrykę albo raczej Jawrucę (iż Jafeta przerzuciła na inną część świata) zaniesionego: i od potomków Amarocha syna jego, przez Azję do Synrodycy, albo Ameryki zagnanego.

Starzy Scytowie, nasi Przodkowie, wstydząc się głośnego u Historyków zwycięstwa Wexoresowego nad tym Siódmym Panem świata, nie zwali go Magogiem (to jest Moc i władzę mającym) ale tylko Lągiem: przeto iż lągł na Stolicy świata po Jafecie, z którego Ląga za czasem uczyniono Lacha.

Co znać nie tajno było Żydom, ponieważ Króla złożonym słowem z tych dwóch Magog i Lach zowią Melech, jakoby mający Lechową albo Lachową godność: którego wykładu potwierdza ich "Melchisedech", jakoby Mian za Lachowego Sędziocha lub Sędzie.

Stądże to słowo wykładają "Król sprawiedliwości".

Co samo jawnie także pokazuje, iż władza świata po Jafecie, przy tem Lachu naszym była została, dla której go Żydzi Magogiem jakoby Mogącem (lub moc i władzą mającem) zwali; ponieważ oto wszelkie mniejsze doczesne zwierzchności (jaka była Melechów albo Królów Żydowskich) nim się pieczętowały.

A żeby tym jawniej było, że Magog i Gog Żydowscy po naszemu są Lach i Polach, uważyć potrzeba, że Scytów, wszyscy Żydzi Magogami, a Regios, to jest Królestwa Polskiego, Gogami zowią.

Stądże lada Żyd Szlachcica zowie Goj, a gminnego Możak, albo z Ruska Mużyk.

Bo ponieważ Scythas Regios, Polakami, a gminnych Lachami, zowią, oczywista rzecz jest, że to jedni u różnych Gog i Magog co Polach i Lach, jak Adalbertus i Wojciech, Felix i Sczęsny, Bonaventura i Dobrogost &ć. Czego szerzej 12. Rozdział Perspektywy dowodzi.

Temu tedy Lachowi albo Magogowi, gdy starszy Brat Gomer, po odejściu Jafeta nie chciał być posłusznym, zbuntowawszy wiele potomstwa Jafetowego, z bracią swoją, Amarochiem (od którego potym jak się namieniło za morze przez Tatarską ziemię, z Narodycy zapędzonego, Synrodia rzeczona była Amarochą, którą dziś Ameryką zowią) i z Tubalem, który Hiszpany rozpłodził i z wielą innych poszedł na północy; szukać sobie innej fortuny.

Stądże nazwany był Komorem, iż tak okrutnie żądłem swego nieposłuszeństwa zakłół wszytko plemię Japhetowe (co go było w Azji zostało) że Scytowie nigdy po Potopie takiej klęski jako w ten czas nie odnieśli.

Mesraim albowiem, syn Chamów, Rajnik albo Tyran Egipski (którego świat zowie Osyris zamiast Ożerca i Vexores zamiast wyżerca) widząc, iż się Jafet przez Afrykę aż do Atłańskiego morza z swoimi oddalił, a Komor nieposłuszny z wielką potęgą odszedł do Europy: on wypadszy do Syrii, Panochę, pierwotną Stolicę świata spalił i Magoga, lub po naszemu Lacha, wygnawszy, onego aż do Czarnego morza plądrując ziemię gonił.

Był na ten czas jeden z synów Jafetowych, nad Czarnym morzem, z potomstwem swym rozpłodzony (na tym miejscu, gdzie Ptolomeusz miasto Polemniacum ukazuje), którego na ten czas Olanem, albo z Łacińska Alanem, zwano.

A to dlatego, iż Oleniak dziedzinę jego (potym Mogą) a naostatek Polęgniakiem lub Polemniakiem nazwaną) z jednej strony Czarne morze, a z drugiej ujście rzeki Thermodonu oblewało.

Ten tedy widząc, iż prawie o reszę szło na ten czas, aby chłopstwo Chamskie nie wzięło było nad Scytami albo Jafetczykami Panami swymi góry: odważył na pospolitą posługę wszystko męskie plemię swoje, a zostawiwszy w domu córkę z białemigłowami (która stąd potym "Samej ramię" lub Semiramis rzeczoną, sławnym "Samem żonom" lub "Amazonom" początek dała) sam ze wszystkimi wypłoszonymi, co do niego z uciekali, taki dał odpór Wexoresowi, iż nie tylko zagnał go do Egiptu: ale też i on podbiwszy dał mu syna swego za Rajnika, albo porządanego Króla, Scytycką władzą postanowionego: i nazwał go Waraho, jakoby waruj się go i strachaj, to jest Egipcie.

Od którego potem Sukcesorów tam jego Warahonami (lub z czasem Faraonami) zwano. A on sam za takowe zwycięstwo, że zmógł Wexoresa, otrzymał nowe przezwisko "Mog", jako mamy u Józefa, lub "Gog" jako inni Żydzi piszą i Ojczyzna jego Mogą była przezwana, jako u tegoż Józefa ( lib. 1 ) widzimy.

Odważni zaś, którzy się nie oglądają na poślednie koła, od pierwszego imienia jego Olan, po dziś dzień zowią się Holacy, na pamiątkę jego odwagi, iż jako się rzekło, wszytko plemię swe męskie, odważył był na pomstę krzywdy Scytyckiej.

Stądże Historycy Hellecha (zamiast Holaka) Jafetowym synem zowią, pod którego cisną się Grekowie zowiąc go Hellenem (zamiast Olanem).

A Trogus u Justyna ( lib. 2) mówi:

"Primus Scythis bellum induxit, Vexores Rex AEgyptius & c quos dum magna celeritate venire didicisset, in fugam veritur, & exercitu cum magno apparatu belli relicto, in Regnum trepidus se recepit. Scythas in AEgypto paludes prohibuere. Exinde reversi Asiam perdomitam vectigalem fecerunt."

Jako się niżej pokaże. Że zaś tego męstwa nad Wexoresem nie kto inny z Scytów, tylko ten Olan, od niego Mog albo Gog, a potem (jako się niżej pokaże czemu i kiedy) Baal, Tanaus, Herkules i Jowisz rzeczony, rzetelnie to Sabellicus w te słowa uczy:

Vexores Rex AEgypti, qui in Pontum usq; victor arma protulit, & Tanaus Scythiae Rex qui vexorem & omnem pene Asiam subegit ante Ninum ponuntur.

Gdzieby zaś było Królestwo Tanausa po tym ugruntowane, wszystek świat woła:

cum Fasciculo Temp. Regnum Scytarum, vetustissimum, est regio magna valde, quia Moetidis paludibus incipiens, inter Danubium & Occianum Septentrionalem, usq; ad Germaniam ponigitur. Et est prima pars Europae, in qua primum regnavit Tanaus stirpe Iaphet.

Piotr-246 · Gość

dalsze poprawki

CZĘŚĆ DRUGA

O Zacności Pokolenia Jafetowego, przy którym się tytuł i wszystka Polityczna chluba Scytów Panochów po Potopie została.

Pokazawszy zacność Scytów Panochów i pierwotne ich światu Panowanie przed Potopem: jawno jest, iż po nim nic nie zostało, tylko czterech mężczyzn - to jest Noe z trzema synami.

Wiemy też z Biblii Świętej, że Noe był z ich panującej linii, bo go rzetelnie Mojżesz pokazuje jako wnuka Mathusala, Piątego Pana świata, a ostatniego przed Potopem.

Na czym się opierając, potrzeba wspomnieć na tamto w Biblii ( Gen. 9 ) Noego rozporządzenie co do wspomnianych trzech synów swoich: tak, aby Jafet Panował, Sem Biskupował, a Cham był sługą obydwu.

Od tego albowiem czasu, cała świecka władza i zacność Setowa, Enosowa, Malaleelowa i Gigasów, potomków jego, przy Jafecie została: jak i władza Duchowna: Enosowa, Henochowa i Noego, przy Semie: A Cham w przeklęctwo Kainowe wstąpił.

Stądże Ovidius in metam, między Panów Gigantomachii (to znaczy panów świat pokonujących) kładzie Jafeta, Nieba i ziemi syna, to jest z Ojca Szlachcica, ze krwi Scytów Panochów idącego, a Matki gminy.

Bo Noema, którą Noe miał za żonę, ostatnia była ze krwi Kainowej, jak to Żydzi w Bereschith Rabba wywodzą.

I przydawa tamże Ovidius w sens wymienionych słów Neogo ( Gen. 9 ): Niech Bóg rozszerzy Jafeta, mówiąc o nim ( Eleg. 1 ):

"Leva manus sceptrum late Regale tenebat".
To jest: Lewica jego szerokie Berło Królewskie trzymała.

A o jego potomkach około Libanu powiedzieli niegdyś szpiegowie Żydowscy ( Num. 13 ) :

"Stirpem Enach vidimus ibi".
To jest: "Pokolenie Panochów widzieliśmy tam".

O których potem wysieczeniu tam około mamy ( Num. 24) : Wysiekł wszystkie syny Setowe, to jest Jafetczyki, przy których tytuł Scytów Panochów i wszystka chluba ich została.

Stądże ich nie Jafetczykami, ale Scytami zwano, jak rzetelnie potwierdza ono miejsce ( 2 Machab 12 ) o ich potomkach.

Stamtąd do miasta Scytów odeszli, to jest Żydzi, które od Jeruzalem sześćset staj było.

Rzecz też uważenia godna, iż Jafetczyków owych w Palestynie Scytami tam zwano (jak nas) od Seta syna Jadamowego: jednakże oni sami się pospolicie także, jako i my tu w Europie, Polalami albo Polaninami zawsze tytułowali, aż do czasów niedawnego Ziemi Świętej odzyskania.

Jak to rzetelnie świadczy o nich Iacobus vitriacus ( libr. de Orientali Historia, cap. 68 ) mówiąc:

"Polani autem dicuntur, qui post praedictam Terrae S. eliberationem, ex ea oriundi extiterunt."

"A Polanami tych zowią: to jest w Palestynie, którzy po wspomnianym Ziemi Świętej odyskaniu, w niej porodzeni, tam się znaleźli."

A co większa, iż same ich obyczaje, które tam, ganiąc ich, wypisuje, oczywiście potwierdzaią, iż prawdziwymi Polakami byli.

Stądże Palestyna, zamiast Polasczyna, od nich tak jest przezwana.

Po takowym tedy Noego, wspomnianym synów swych w Armenii, gdzie Arka osiadła, rozporządzeniu, Cham widząc się być następcą w przeklęctwie Kainowym, tegoż drogą, którą i on niegdyś po zabiciu Abla poszedł na wschód słońca, w góry Babilońskie, wziąwszy z sobą przeklętego syna Chanaana.

A Noe z Jafetem i Semem poszli ku Syrii na zachód słońca; z którymi się też byli puścili trzej synowie Chamowi: Mesraim, Phut i Chus; których przeklęctwo Noego nie tknęło.

Tam wtedy Jafet, wspomnianą Panochę, pierwotną, Setową Stolicę świata świeckiej zwierzchności, a Sem, Enosową, stolicę zwierzchności Duchownej (na imię Salem, z której za czasem uczyniono Jeruzalem) odnowiwszy, potopem zniszczoną, iż podobno wspomnianych trzech synów Chamowych pogardzali, oni zebrawszy się, poszli z Palestyny, za Ojcem swym, Chamem na góry Baktriańskie, w 101 roku po Potopie.

O którym ich rozdzieleniu się od Jafetczyków i Semianów, a nie o wcześniejszym, sprzed dwustu lat rozproszeniu, spod wieży Babel, mamy one słowa (Genes. 10 ) :

Imię jednemu Phaleg, dlatego iż we dni jego rozdzielona jest ziemia, bo się w ten czas urodził.

Tych wódz, Nimrod, to jest niemający rodu (bo się nic pewnego nie wie, ani o końcu, ani o potomstwie jego), odchodząc z Palestyny, ukradł Semowi księgi obrządku chwały Bożej (które sporządził Enos), a Jafetowi odwabił wnuka, z syna przodka naszego Polacha, z czasem, jako się trochę niżej pokaże, Baal nazwanego, na imię Jonicha albo Janka.

Co wszystko rzetelnie zeznawa Berosus ( lib. 4 ) mówiąc:

"Nemrothus assumpto filio Ioue Bello (ma być Iovis Belli: bo ten Polach Baalem, albo Bellem rzeczony, na ostatek i Jowiszem jako się niżej obaczy był nazwany) furatus est ritualia Iouis Sagi, & cum populo venit in campum Sennaar".

To znaczy: Nemrod wziąwszy syna Jowisza Bella ukradł księgi nabożeństwa Jowisza zaka (Sema tak zowie) i z ludem przyszedł na pole Sennaar.

Stądże o tym odmówionym synu Jowisza Bella, to jest Polachowym, Hertmannus Schedel mówi (rozumiejąc być czwartem synem Noego, co szczere są plotki, bo nie miał, jak tylko trzech) :

"Hic Ionichus fertur consilium Nemrotho dedisse, quomodo regnare posset; fuit enim vir ingenio eminentissimus."

To znaczy: Ten Jowich udaje, że dał radę Nemrodowi, jakoby mógł królować; był abowiem mąż dowcipu wysokiego.

Gdy wtedy Nemrod na góry Baktriańskie odszedł za Chamem, Przodkiem swoim, Sem zabiegając wojnom jakim, (których się dlatego spodziewać należało) wyprawił za nim Hebera, Prawnuka swego, dla odzyskania wspomnianych ksiąg nabożeństwa i Jonicha wnuka Jafetowego.

Stądże Pismo Święte Sema nazywa "Rex pacis", a to słowem "Salem", że żalem wzruszony zabiegał namienionym wojnom, o których niżej będzie.

Heber tedy wziąwszy z sobą wspomniane dziecię, Phalega (albo "Walka", bo na on czas nie było litery "ph"), a to w celu zostawienia go w zakładzie, zamiast pomienionego Ionicha: gdy zaszedł przez Rajkę (albo Rajską rzekę, z czasem Tagrodź, albo Tygris nazwaną) do Baktriany: tam został z Chamianami; między którymi się rozpładzał z Phalegiem, aż do wyjścia Potomka jego na imię Thare, Ojca Abrahamowego de Ur Chaldaeorum, to jest z gór Baktriańskich: które na on czas były Chamianów, Chaldaeami albo Chwałdoiami przezwanych, jako się w Rozdziale 1 Perspektywy pokazało.

Stądże tego Hebera, który miał oberać Nimroda ze wspomnianej kradzieży jego, Żydzi wykładają Towarzysz, to jest Chamianów z którymi za Tygrem został, a rzekę Tygrys od niego Herbem zowią: przeto iż ją był przeszedł.

Rozpłodzeni Chamiani po górach Baktriańskich we 200. lat po Potopie...

"Descendentes de montibus (iako mamy Genes. 10.) processerunt ab Oriente, & invenerunt campum Sennaar"

...ruszywszy się, mówi, z gór postąpili od wschodu, i znaleźli pole Sennaar, to jest Zemne oranie, jakoby macierzyzne.

Bo Noema, Noego żona (jako Żydzi uczą w Bereschith Rabba) Lamechówna, była ze krwi Kainowej: którą tam, na tych miejscach spłodził, pierwej niż po zabiciu Kaina odszedł do Egiptu.

Dlatego oną macierzyznę przezwali Sennaar, jakoby "żeńską rolą": a fortecę, albo twierdzę, tam na obronę swoich buntów zbudowaną, Babilonem albo Babim łonem, bo Noego żona babą im była.

Stądże ono starożytność wołą, że Ziemia, to jest Żona Noego (którego Niebem zwali) przyjaźniejsza była Saturnowi, to jest Chamowi, a niżeli Tytanom, to jest Jafetczykom, od Tyta albo Cyca tak rzeczonym, jakoby Kochankom przedpotopową chlubą Scytycką odchowanym.

Tam tedy, gdy Babel poczęli Chamiani budować, Thare, Semian, potomek Heberów przez Phalega i wspomniany Jonichus Japhetczyk (którego tam oni Nassur, jakoby Naszeniec, przezwali) odstąpili od nich z potomkami swymi.

Thare, Ojciec Abramów przez Rajkę albo Tygrys do Palestyny: a Jonichus tamtą stroną Tygru na to miejsce, gdzie zbudował Miasto i nazwał je Niewinne, to znaczy wolne od Chamskiej złości; która je z czasem opacznie przezwała Ninive, jakoby Nieniewinne; równie jako i syna Jonichowego Niewinnusa Ninusem, jakoby Nienaszym; iż nie trzymał z nimi, jako Jonich, Ojciec jego, którego za to (jak się rzekło) Nassurem, jakoby Naszyńcem, przezwali.

O tym wtedy Jonichu, a nie o synu Semowem (który na tej stronie Tygru był rozpłodzony mamy Genes. 10 : "De terra illa egressus est Assur, & aedificavit Ninven."

Z owej Ziemi, to jest Babilońskiej, wyszedł Nassur i zbudował Ninivę, to jest za czasem tak nazwane, jako się wyżej rzekło i niżej pokaże.

Zaczym bardzo nieostrożnie wielu ich rozumuje, jakoby wszystko potomstwo Noego miało Babel budować; bo to tylko samych Chamianów, a tych Semianów, co ich Heber z Phalegiem za Tygrem rozpłodzili, sprawka była.

Czego dobrze Torniellus i inni nowsi Historycy postrzegają; jako znać z Genebrardowych słów ( lib. ), który wyjąwszy od tego budynku Noego, Sema i Japheta, z innymi kogo było wyjąć, przydawa:

"Sed nec qui morabantur in Syria & Chanaan (to iest Palestynie za czasem Chananaea, od zaplugawienia iey więźniami z Babilonu przezwanej) videntur interfuisse constructioni turris, aut communicasse: quoniam Genes. 11. structores descendisse dicuntur ab Oriente in Campum terrae Sennaar, illicq; consedisse ad hoc opus. Syria vero & Chananaea erant in occidente terrarum quae tunc in colebantur",

To zanczy: Ale ani ci, którzy mieszkali w Syrii i Chananei zda się, aby mieli być przy budowaniu onej wieży, albo spółkować z nimi: abowiem 11 Rozdział ksiąg Rodzaju mówi, że budownicy jej przyszli byli od wschodu na pole ziemi Sennaar, i tam gwoli temu osiedli: a Syria i Chananejska ziemia zachodnie były (to jest - względem Babylonu) z tych, w których na on czas mieszkano.

A jeżelić dlatego nie winują ostrożniejsi Historycy Syryjczyków, iż byli na zachód słońca względem Babilonu, im wschodnego, tedyć to rozumieć potrzeba, o Ormianach i innych na on czas Północnych Obywatelach, z krwi Jafetowej płynących.

Po zepsowaniu Babylońskich gąb, 340 roku po Potopie (którym po tym rozproszeniu wszystek niemal świat za czasem zarazili) herstowie onej złości, Cham, Mesraim, Phut i Chus, jego synowie, ochwaceni cierpliwością Jafetową, aby Noego nie frasował, poszli do Egiptu (niegdyś przed Potopem także Kainianów dziedziny, póki ich Mathuściałoch, Piąty Pan świata, jako się wyżej pokazało, nie wysiekł) aby byli równie i tam, jako w Babilonie, Chamską rebelią swoją, przeciwko Jafetowi utwierdzili.

Zaczym Jafet (po Jadamie, Scycie, Panoszu, Molaleliu i Mathuściałochu, Szóstym Panu świata, a pierwszym po Potopie) więcej sobie ważąc hersty złego w Egipcie, a niżeli go zostawiony korzeń onej złości w Babilonie, zaraz po śmierci Noego, to jest 351 roku po Potopie poszedł do Afryki, zostawiwszy w Panosze, pierworodnego pierwotnej Stolicy świata na swym miejscu, nie Gomera ale Magoga, drugiego syna za namiestnika swego, jako samo imię jego Magog (od "mogę", jakoby mogący lub moc i władzę mający) pokazuje, a to zaś potwierdza, że Żydzi wszytkich Scytów albo Jafetczyków zowią Magogami.

Iż jednak Jafet Chamiany w Egipcie poskromiwszy, nie wrócił się więcej do Azji (dlatego Ożyja nazwanej, że w niej stworzona wszelka rzecz żywiąca i po Potopie znowu Ożyła) ale wciąż przez Afrykę poszedł, nad morzem, które Mediterraneum, to jest Między ziemnym zowią, a stamtąd znowu nad Atlanckiem, aż do Zobodwicy (która trzecią część świata Historycy Terram Australem, to jest Ziemią Południową nazywają), tam żywota dokończył (jako Historia moja pokaże i drogę jego wywiedzie)

Magog siódmym był Panem świata, to jest tej pierwszej naszej części jego, którą na Azję, Afrykę i Europę rozdzieloną, nasz język Narodycą zowie, przeto, że się w niej Narody poczęły.

Drugą część świata, Amarochę albo Amerykę, nazywamy Synrodycą, że się tam synowie Narodycy rozrodzili, a trzecią Zobodwicą, bo z tych obudwu jest rozkrzewiona, to jest od Jafeta z Narodycy, tam przez Afrykę albo raczej Jawrucę (iż Jafeta przerzuciła na inną część świata) zaniesionego: i od potomków Amarocha syna jego, przez Azję do Synrodycy, albo Ameryki zagnanego.

Starzy Scytowie, nasi Przodkowie, wstydząc się głośnego u Historyków zwycięstwa Wexoresowego nad tym Siódmym Panem świata, nie zwali go Magogiem (to jest Moc i władzę mającym) ale tylko Lągiem: przeto iż lągł na Stolicy świata po Jafecie, z którego Ląga za czasem uczyniono Lacha.

Co znać nie tajno było Żydom, ponieważ Króla, złożonym słowem z tych dwóch: "Magog" i "Lach" zowią "Melech", jakoby mający Lechową albo Lachową godność: którego wykładu potwierdza ich "Melchisedech", jakoby Mian za Lachowego Sędziocha lub Sędzie.

Stądże to słowo wykładają "Król sprawiedliwości".

Co samo jawnie także pokazuje, iż władza świata po Jafecie, przy tym Lachu naszym została, dla której go Żydzi Magogiem, jakoby Mogącem (lub moc i władzą mającem) zwali; ponieważ oto wszelkie mniejsze doczesne zwierzchności (jaka była Melechów albo Królów Żydowskich) nim się pieczętowały.

A żeby tym jawniej było, że Magog i Gog Żydowscy po naszemu są Lach i Polach, uważyć potrzeba, że Scytów, wszyscy Żydzi Magogami, a Regios, to jest Królestwa Polskiego, Gogami zowią.

Stądże, lada Żyd Szlachcica zowie Goj, a gminnego Możak, albo z Ruska Mużyk.

Bo ponieważ Scythas Regios, Polakami, a gminnych Lachami, zowią, oczywista rzecz jest, że to jedni u różnych Gog i Magog, co Polach i Lach, jak Adalbertus i Wojciech, Felix i Sczęsny, Bonaventura i Dobrogost &ć. Czego szerzej 12. Rozdział Perspektywy dowodzi.

Temu tedy Lachowi albo Magogowi, gdy starszy Brat Gomer, po odejściu Jafeta nie chciał być posłusznym, zbuntowawszy wiele potomstwa Jafetowego, z bracią swoją, Amarochiem (od którego potym jak się namieniło za morze przez Tatarską ziemię, z Narodycy zapędzonego, Synrodia nazwana była Amarochą, którą dziś Ameryką zowią) i z Tubalem, który Hiszpany rozpłodził i z wielą innych poszedł na północy; szukać sobie innej fortuny.

Stądże nazwany był Komorem, iż tak okrutnie żądłem swego nieposłuszeństwa zakłół wszytko plemię Japhetowe (co go było w Azji zostało), że Scytowie nigdy po Potopie takiej klęski jako w ten czas nie odnieśli.

Mesraim albowiem, syn Chamów, Rajnik albo Tyran Egipski (którego świat zowie Osyris zamiast Ożerca i Vexores zamiast wyżerca) widząc, iż się Jafet przez Afrykę aż do Atłańskiego morza z swoimi oddalił, a Komor nieposłuszny z wielką potęgą odszedł do Europy: on wypadszy do Syrii, Panochę, pierwotną Stolicę świata spalił i Magoga, lub po naszemu Lacha, wygnawszy, aż do Czarnego morza, plądrując ziemię, gonił.

Był na ten czas jeden z synów Jafetowych, nad Czarnym morzem, z potomstwem swym rozpłodzony (na tym miejscu, gdzie Ptolomeusz miasto Polemniacum ukazuje), którego na ten czas Olanem, albo z Łacińska Alanem, zwano.

A to dlatego, iż Oleniak dziedzinę jego (potym Mogą) a naostatek Polęgniakiem lub Polemniakiem nazwaną) z jednej strony Czarne morze, a z drugiej ujście rzeki Thermodonu oblewało.

Ten tedy widząc, iż prawie o reszę szło na ten czas, aby chłopstwo Chamskie nie wzięło było nad Scytami albo Jafetczykami, Panami swymi góry: odważył na pospolitą posługę całe męskie plemię swoje, a zostawiwszy w domu córkę z białymigłowami (która stąd potym "Samej ramię" lub Semiramis rzeczoną, sławnym "Samem żonom" lub "Amazonom" początek dała) sam ze wszystkimi wypłoszonymi, co do niego uciekali, taki dał odpór Wexoresowi, iż nie tylko zagnał go do Egiptu: ale też i on podbiwszy dał mu syna swego za Rajnika, albo porządanego Króla, Scytycką władzą postanowionego: i nazwał go Waraho, jakoby waruj się go i strachaj, to jest Egipcie.

Od którego potem Sukcesorów tam jego Warahonami (lub z czasem Faraonami) zwano. A on sam za takowe zwycięstwo, że zmógł Wexoresa, otrzymał nowe przezwisko "Mog", jako mamy u Józefa, lub "Gog" jako inni Żydzi piszą i Ojczyzna jego Mogą była przezwana, jako u tegoż Józefa ( lib. 1 ) widzimy.

Odważni zaś, którzy się nie oglądają na poślednie koła, od pierwszego imienia jego Olan, po dziś dzień zowią się Holacy, na pamiątkę jego odwagi, iż jako się rzekło, wszytko plemię swe męskie, odważył na pomstę krzywdy Scytyckiej.

Stądże Historycy Hellecha (zamiast Holaka) Jafetowym synem zowią, pod którego cisną się Grekowie zowiąc go Hellenem (zamiast Olanem).

A Trogus u Justyna ( lib. 2) mówi:

"Primus Scythis bellum induxit, Vexores Rex AEgyptius & c quos dum magna celeritate venire didicisset, in fugam veritur, & exercitu cum magno apparatu belli relicto, in Regnum trepidus se recepit. Scythas in AEgypto paludes prohibuere. Exinde reversi Asiam perdomitam vectigalem fecerunt."

Jako się niżej pokaże. Że zaś tego męstwa nad Wexoresem nie kto inny z Scytów, tylko ten Olan, od niego Mog albo Gog, a potem (jako się niżej pokaże czemu i kiedy) Baal, Tanaus, Herkules i Jowisz rzeczony, rzetelnie to Sabellicus w te słowa uczy:

"Vexores Rex AEgypti, qui in Pontum usq; victor arma protulit, & Tanaus Scythiae Rex qui vexorem & omnem pene Asiam subegit ante Ninum ponuntur."

Gdzieby zaś było Królestwo Tanausa po tym ugruntowane, wszystek świat woła:

"cum Fasciculo Temp. Regnum Scytarum, vetustissimum, est regio magna valde, quia Moetidis paludibus incipiens, inter Danubium & Occianum Septentrionalem, usq; ad Germaniam ponigitur. Et est prima pars Europae, in qua primum regnavit Tanaus stirpe Iaphet."

Piotr-246 · Gość

dalsze poprawki

CZĘŚĆ DRUGA

O Zacności Pokolenia Jafetowego, przy którym się tytuł i wszystka Polityczna chluba Scytów Panochów po Potopie została.

Pokazawszy zacność Scytów Panochów i pierwotne ich światu Panowanie przed Potopem: jawno jest, iż po nim nic nie zostało, tylko czterech mężczyzn - to jest Noe z trzema synami.

Wiemy też z Biblii Świętej, że Noe był z ich panującej linii, bo go rzetelnie Mojżesz pokazuje jako wnuka Mathusala, Piątego Pana świata, a ostatniego przed Potopem.

Na czym się opierając, potrzeba wspomnieć na tamto w Biblii ( Gen. 9 ) Noego rozporządzenie co do wspomnianych trzech synów swoich: tak, aby Jafet Panował, Sem Biskupował, a Cham był sługą obydwu.

Bo od tego czasu, cała świecka władza i zacność Setowa, Enosowa, Malaleelowa i Gigasów, potomków jego, przy Jafecie została: jak i władza Duchowna: Enosowa, Henochowa i Noego, przy Semie: A Cham w przeklęctwo Kainowe wstąpił.

Stądże Ovidius in metam, między Panów Gigantomachii (to znaczy panów świat pokonujących) kładzie Jafeta, Nieba i ziemi syna, to jest z Ojca Szlachcica, ze krwi Scytów Panochów idącego, a Matki gminy.

Bo Noema, którą Noe miał za żonę, ostatnia była ze krwi Kainowej, jak to Żydzi w Bereschith Rabba wywodzą.

I przydawa tamże Ovidius w sens wymienionych słów Neogo ( Gen. 9 ): Niech Bóg rozszerzy Jafeta, mówiąc o nim ( Eleg. 1 ):

"Leva manus sceptrum late Regale tenebat".
To jest: Lewica jego szerokie Berło Królewskie trzymała.

A o jego potomkach około Libanu powiedzieli niegdyś szpiegowie Żydowscy ( Num. 13 ) :

"Stirpem Enach vidimus ibi".
To jest: "Pokolenie Panochów widzieliśmy tam".

O których potem wysieczeniu tam mamy ( Num. 24) : Wysiekł wszystkie syny Setowe, to jest Jafetczyki, przy których tytuł Scytów Panochów i wszystka chluba ich została.

Stądże ich nie Jafetczykami, ale Scytami zwano, jak rzetelnie potwierdza ono miejsce ( 2 Machab 12 ) o ich potomkach.

Stamtąd do miasta Scytów odeszli, to jest Żydzi, które od Jeruzalem sześćset staj było.

Rzecz też uważenia godna, iż Jafetczyków owych w Palestynie Scytami tam zwano (jak nas) od Seta syna Jadamowego: jednakże oni sami się pospolicie także, jako i my tu w Europie, Polalami albo Polaninami zawsze tytułowali, aż do czasów niedawnego Ziemi Świętej odzyskania.

Jak to rzetelnie świadczy o nich Iacobus vitriacus ( libr. de Orientali Historia, cap. 68 ) mówiąc:

"Polani autem dicuntur, qui post praedictam Terrae S. eliberationem, ex ea oriundi extiterunt."

"A Polanami tych zowią: to jest w Palestynie, którzy po wspomnianym Ziemi Świętej odyskaniu, w niej porodzeni, tam się znaleźli."

A co więcej, iż same ich obyczaje, które tam, ganiąc ich, wypisuje, oczywiście potwierdzaią, iż prawdziwymi Polakami byli.

Stądże Palestyna, zamiast Polasczyna, od nich tak jest przezwana.

Po takowym tedy Noego, wspomnianym synów swych w Armenii, gdzie Arka osiadła, rozporządzeniu, Cham widząc się być następcą w przeklęctwie Kainowym, tegoż drogą, którą i on niegdyś po zabiciu Abla poszedł na wschód słońca, w góry Babilońskie, wziąwszy z sobą przeklętego syna Chanaana.

A Noe z Jafetem i Semem poszli ku Syrii na zachód słońca; z którymi się też puścili trzej synowie Chamowi: Mesraim, Phut i Chus, których przeklęctwo Noego nie tknęło.

Tam wtedy Jafet, wspomnianą Panochę, pierwotną, Setową Stolicę świata świeckiej zwierzchności, a Sem, Enosową, stolicę zwierzchności Duchownej (na imię Salem, z której za czasem uczyniono Jeruzalem) odnowiwszy, potopem zniszczoną, iż podobno wspomnianych trzech synów Chamowych pogardzali, oni zebrawszy się, poszli z Palestyny, za Ojcem swym, Chamem na góry Baktriańskie, w 101 roku po Potopie.

O którym ich rozdzieleniu się od Jafetczyków i Semianów, a nie o wcześniejszym, sprzed dwustu lat rozproszeniu, spod wieży Babel, mamy one słowa (Genes. 10 ) :

Imię jednemu Phaleg, dlatego iż we dni jego rozdzielona jest ziemia, bo się w ten czas urodził.

Tych wódz, Nimrod, to jest niemający rodu (bo się nic pewnego nie wie, ani o końcu, ani o potomstwie jego), odchodząc z Palestyny, ukradł Semowi księgi obrządku chwały Bożej (które sporządził Enos), a Jafetowi odwabił wnuka, z syna przodka naszego Polacha, z czasem, jako się trochę niżej pokaże, Baal nazwanego, na imię Jonicha albo Janka.

Co wszystko rzetelnie zeznawa Berosus ( lib. 4 ) mówiąc:

"Nemrothus assumpto filio Ioue Bello (ma być Iovis Belli: bo ten Polach Baalem, albo Bellem rzeczony, na ostatek i Jowiszem jako się niżej obaczy był nazwany) furatus est ritualia Iouis Sagi, & cum populo venit in campum Sennaar".

To znaczy: Nemrod wziąwszy syna Jowisza Bella ukradł księgi nabożeństwa Jowisza zaka (Sema tak zowie) i z ludem przyszedł na pole Sennaar.

Stądże o tym odmówionym synu Jowisza Bella, to jest Polachowym, Hertmannus Schedel mówi (rozumiejąc być czwartem synem Noego, co szczere są plotki, bo nie miał, jak tylko trzech) :

"Hic Ionichus fertur consilium Nemrotho dedisse, quomodo regnare posset; fuit enim vir ingenio eminentissimus."

To znaczy: Ten Jowich udaje, że dał radę Nemrodowi, jakoby mógł królować; był abowiem mąż dowcipu wysokiego.

Gdy wtedy Nemrod na góry Baktriańskie odszedł za Chamem, Przodkiem swoim, Sem zabiegając wojnom jakim, (których się dlatego spodziewać należało) wyprawił za nim Hebera, Prawnuka swego, dla odzyskania wspomnianych ksiąg nabożeństwa i Jonicha wnuka Jafetowego.

Stądże Pismo Święte Sema nazywa "Rex pacis", a to słowem "Salem", że żalem wzruszony zabiegał wojnom, o których niżej będzie.

Heber tedy wziąwszy z sobą wspomniane dziecię, Phalega (albo "Walka", bo na on czas nie było litery "ph"), a to w celu zostawienia go w zakładzie, zamiast pomienionego Ionicha: gdy zaszedł przez Rajkę (albo Rajską rzekę, z czasem Tagrodź, albo Tygris nazwaną) do Baktriany: tam został z Chamianami; między którymi się rozpładzał z Phalegiem, aż do wyjścia Potomka jego na imię Thare, Ojca Abrahamowego z Ur Chaldaeorum, to jest z gór Baktriańskich: które na on czas były Chamianów, Chaldaeami albo Chwałdoiami przezwanych, jako się w Rozdziale 1 Perspektywy pokazało.

Stądże tego Hebera, który miał oberać Nimroda ze wspomnianej kradzieży jego, Żydzi wykładają Towarzysz, to jest Chamianów z którymi za Tygrem został, a rzekę Tygrys od niego Herbem zowią: przeto iż ją przeszedł.

Rozpłodzeni Chamiani po górach Baktriańskich we 200. lat po Potopie...

"Descendentes de montibus (iako mamy Genes. 10.) processerunt ab Oriente, & invenerunt campum Sennaar"

...ruszywszy się, mówi, z gór postąpili od wschodu, i znaleźli pole Sennaar, to jest Zemne oranie, jakoby macierzyzne.

Bo Noema, Noego żona (jako Żydzi uczą w Bereschith Rabba) Lamechówna, była ze krwi Kainowej: którą tam, na tych miejscach spłodził, pierwej niż po zabiciu Kaina odszedł do Egiptu.

Dlatego oną macierzyznę przezwali Sennaar, jakoby "żeńską rolą": a fortecę, albo twierdzę, tam na obronę swoich buntów zbudowaną, Babilonem albo Babim łonem, bo Noego żona babą im była.

Stądże ono starożytność wołą, że Ziemia, to jest Żona Noego (którego Niebem zwali) przyjaźniejsza była Saturnowi, to jest Chamowi, a niżeli Tytanom, to jest Jafetczykom, od Tyta albo Cyca tak nazwanym, jakoby Kochankom przedpotopową, chlubą Scytycką odchowanym.

Tam tedy, gdy Babel poczęli Chamiani budować, Thare, Semian, potomek Heberów przez Phalega i wspomniany Jonichus Japhetczyk (którego tam oni Nassur, jakoby Naszeniec, przezwali) odstąpili od nich z potomkami swymi.

Thare, Ojciec Abramów przez Rajkę albo Tygrys do Palestyny: a Jonichus tamtą stroną Tygru na to miejsce, gdzie zbudował Miasto i nazwał je Niewinne, to znaczy wolne od Chamskiej złości; która je z czasem opacznie przezwała Ninive, jakoby Nieniewinne; równie jako i syna Jonichowego Niewinnusa Ninusem, jakoby Nienaszym; iż nie trzymał z nimi, jako Jonich, Ojciec jego, którego za to (jak się rzekło) Nassurem, jakoby Naszyńcem, przezwali.

O tym wtedy Jonichu, a nie o synu Semowem (który na tej stronie Tygru był rozpłodzony mamy Genes. 10 : "De terra illa egressus est Assur, & aedificavit Ninven."

Z owej Ziemi, to jest Babilońskiej, wyszedł Nassur i zbudował Ninivę, to jest za czasem tak nazwane, jako się wyżej rzekło i niżej pokaże.

Przy czym bardzo nieostrożnie wielu ich rozumuje, jakoby wszystko potomstwo Noego miało Babel budować; bo to tylko samych Chamianów, a tych Semianów, co ich Heber z Phalegiem za Tygrem rozpłodzili, sprawka była.

Czego dobrze Torniellus i inni nowsi Historycy postrzegają; jako znać z Genebrardowych słów ( lib. ), który wyjąwszy od tego budynku Noego, Sema i Japheta, z innymi kogo było wyjąć, przydaje:

"Sed nec qui morabantur in Syria & Chanaan (to iest Palestynie za czasem Chananaea, od zaplugawienia iey więźniami z Babilonu przezwanej) videntur interfuisse constructioni turris, aut communicasse: quoniam Genes. 11. structores descendisse dicuntur ab Oriente in Campum terrae Sennaar, illicq; consedisse ad hoc opus. Syria vero & Chananaea erant in occidente terrarum quae tunc in colebantur",

To znaczy: Ale ani ci, którzy mieszkali w Syrii i Chananei zda się, aby mieli być przy budowaniu onej wieży, albo spółkować z nimi: abowiem 11 Rozdział ksiąg Rodzaju mówi, że budownicy jej przyszli od wschodu na pole ziemi Sennaar, i tam gwoli temu osiedli, a Syria i Chananejska ziemia zachodnie były (to jest - względem Babylonu) z tych, w których na on czas mieszkano.

A jeżeli dlatego nie winują ostrożniejsi Historycy Syryjczyków, iż byli na zachód słońca względem Babilonu, im wschodnego, tedyć to rozumieć potrzeba, o Ormianach i innych na on czas Północnych Obywatelach, z krwi Jafetowej płynących.

ROK 340 PO POTOPIE

Po zepsowaniu Babylońskich gąb, 340 roku po Potopie (którym po tym rozproszeniu wszystek niemal świat za czasem zarazili) herstowie onej złości, Cham, Mesraim, Phut i Chus, jego synowie, pokonani cierpliwością Jafetową, aby Noego nie frasował, poszli do Egiptu (niegdyś przed Potopem także Kainianów dziedziny, póki ich Mathuściałoch, Piąty Pan świata, jako się wyżej pokazało, nie wysiekł) aby byli równie i tam, jako w Babilonie, Chamską rebelią swoją, przeciwko Jafetowi utwierdzili.

ROK 351 PO POTOPIE

Zaczym Jafet (po Jadamie, Scycie, Panoszu, Molaleliu i Mathuściałochu, Szóstym Panu świata, a pierwszym po Potopie) więcej sobie ważąc hersty złego w Egipcie, a niżeli go zostawiony korzeń onej złości w Babilonie, zaraz po śmierci Noego, to jest 351 roku po Potopie poszedł do Afryki, zostawiwszy w Panosze, pierworodnego pierwotnej Stolicy świata na swym miejscu, nie Gomera ale Magoga, drugiego syna za namiestnika swego, jako samo imię jego Magog (od "mogę", jakoby mogący lub moc i władzę mający) pokazuje, a to zaś potwierdza, że Żydzi wszytkich Scytów albo Jafetczyków zowią Magogami.

Iż jednak Jafet Chamiany w Egipcie poskromiwszy, nie wrócił się więcej do Azji (dlatego Ożyja nazwanej, że w niej stworzona wszelka rzecz żywiąca i po Potopie znowu Ożyła) ale wciąż przez Afrykę poszedł, nad morzem, które Mediterraneum, to jest Między ziemnym zowią, a stamtąd znowu nad Atlanckiem, aż do Zobodwicy (która trzecią część świata Historycy Terram Australem, to jest Ziemią Południową nazywają), tam żywota dokończył (jako Historia moja pokaże i drogę jego wywiedzie)

Magog siódmym był Panem świata, to jest tej pierwszej naszej części jego, którą na Azję, Afrykę i Europę rozdzieloną, nasz język Narodycą zowie, przeto, że się w niej Narody poczęły.

Drugą część świata, Amarochę albo Amerykę, nazywamy Synrodycą, że się tam synowie Narodycy rozrodzili, a trzecią Zobodwicą, bo z tych obudwu jest rozkrzewiona, to jest od Jafeta z Narodycy, tam przez Afrykę albo raczej Jawrucę (iż Jafeta przerzuciła na inną część świata) zaniesionego: i od potomków Amarocha syna jego, przez Azję do Synrodycy, albo Ameryki zagnanego.

Starzy Scytowie, nasi Przodkowie, wstydząc się głośnego u Historyków zwycięstwa Wexoresowego nad tym Siódmym Panem świata, nie zwali go Magogiem (to jest Moc i władzę mającym) ale tylko Lągiem: przeto iż lągł na Stolicy świata po Jafecie, z którego Ląga za czasem uczyniono Lacha.

Co znać nie tajno było Żydom, ponieważ Króla, złożonym słowem z tych dwóch: "Magog" i "Lach" zowią "Melech", jakoby mający Lechową albo Lachową godność: którego wykładu potwierdza ich "Melchisedech", jakoby Mian za Lachowego Sędziocha lub Sędzie.

Stądże to słowo wykładają "Król sprawiedliwości".

Co samo jasno także pokazuje, iż władza świata po Jafecie, przy tym Lachu naszym została, dla której go Żydzi Magogiem, jakoby Mogącem (lub moc i władzą mającem) zwali; ponieważ oto wszelkie mniejsze doczesne zwierzchności (jaka była Melechów albo Królów Żydowskich) nim się pieczętowały.

A żeby tym jawniej było, że Magog i Gog Żydowscy po naszemu są Lach i Polach, uważyć potrzeba, że Scytów, wszyscy Żydzi Magogami, a Regios, to jest Królestwa Polskiego, Gogami zowią.

Stądże, lada Żyd Szlachcica zowie Goj, a gminnego Możak, albo z Ruska Mużyk.

Bo ponieważ Scythas Regios, Polakami, a gminnych Lachami, zowią, oczywista rzecz jest, że to jedni u różnych Gog i Magog, co Polach i Lach, jak Adalbertus i Wojciech, Felix i Sczęsny, Bonaventura i Dobrogost i tak dalej, czego szerzej 12. Rozdział Perspektywy dowodzi.

Temu tedy Lachowi albo Magogowi, gdy starszy Brat Gomer, po odejściu Jafeta nie chciał być posłusznym, zbuntowawszy wiele potomstwa Jafetowego, z bracią swoją, Amarochiem (od którego potem, jak się wspomniało, za morze przez Tatarską ziemię, z Narodycy zapędzonego, Synrodia nazwana była Amarochą, którą dziś Ameryką zowią) i z Tubalem, który Hiszpany rozpłodził i z wielą innych poszedł na północy; szukać sobie innej fortuny.

Stądże nazwany był Komorem, iż tak okrutnie żądłem swego nieposłuszeństwa zakłół wszytko plemię Japhetowe (co go było w Azji zostało), że Scytowie nigdy po Potopie takiej klęski jako w ten czas nie odnieśli.

Mesraim albowiem, syn Chamów, Rajnik albo Tyran Egipski (którego świat zowie Osyris zamiast Ożerca i Vexores zamiast wyżerca) widząc, iż się Jafet przez Afrykę aż do Atłańskiego morza z swoimi oddalił, a Komor nieposłuszny z wielką potęgą odszedł do Europy: on wypadszy do Syrii, Panochę, pierwotną Stolicę świata spalił i Magoga, lub po naszemu Lacha, wygnawszy, aż do Czarnego morza, plądrując ziemię, gonił.

Był na ten czas jeden z synów Jafetowych, nad Czarnym morzem, z potomstwem swym rozpłodzony (na tym miejscu, gdzie Ptolomeusz miasto Polemniacum ukazuje), którego na ten czas Olanem, albo z Łacińska Alanem, zwano.

A to dlatego, iż Oleniak dziedzinę jego (potym Mogą) a naostatek Polęgniakiem lub Polemniakiem nazwaną) z jednej strony Czarne morze, a z drugiej ujście rzeki Thermodonu oblewało.

Ten tedy widząc, iż prawie o reszę szło na ten czas, aby chłopstwo Chamskie nie wzięło było nad Scytami albo Jafetczykami, Panami swymi góry: odważył na pospolitą posługę całe męskie plemię swoje, a zostawiwszy w domu córkę z białymigłowami (która stąd potym "Samej ramię" lub Semiramis rzeczoną, sławnym "Samem żonom" lub "Amazonom" początek dała) sam ze wszystkimi wypłoszonymi, co do niego uciekali, taki dał odpór Wexoresowi, iż nie tylko zagnał go do Egiptu: ale też i on podbiwszy dał mu syna swego za Rajnika, albo porządanego Króla, Scytycką władzą postanowionego: i nazwał go Waraho, jakoby waruj się go i strachaj, to jest Egipcie.

Od którego potem Sukcesorów tam jego Warahonami (lub z czasem Faraonami) zwano. A on sam za takowe zwycięstwo, że zmógł Wexoresa, otrzymał nowe przezwisko "Mog", jako mamy u Józefa, lub "Gog" jako inni Żydzi piszą i Ojczyzna jego Mogą była przezwana, jako u tegoż Józefa ( lib. 1 ) widzimy.

Odważni zaś, którzy się nie oglądają na poślednie koła, od pierwszego imienia jego Olan, po dziś dzień zowią się Holacy, na pamiątkę jego odwagi, iż jako się rzekło, wszytko plemię swe męskie, odważył na pomstę krzywdy Scytyckiej.

Stądże Historycy Hellecha (zamiast Holaka) Jafetowym synem zowią, pod którego cisną się Grekowie zowiąc go Hellenem (zamiast Olanem).

A Trogus u Justyna ( lib. 2) mówi:

"Primus Scythis bellum induxit, Vexores Rex AEgyptius & c quos dum magna celeritate venire didicisset, in fugam veritur, & exercitu cum magno apparatu belli relicto, in Regnum trepidus se recepit. Scythas in AEgypto paludes prohibuere. Exinde reversi Asiam perdomitam vectigalem fecerunt."

Jako się niżej pokaże. Że zaś tego męstwa nad Wexoresem nie kto inny z Scytów, tylko ten Olan, od niego Mog albo Gog, a potem (jako się niżej pokaże czemu i kiedy) Baal, Tanaus, Herkules i Jowisz rzeczony, rzetelnie to Sabellicus w te słowa uczy:

"Vexores Rex AEgypti, qui in Pontum usq; victor arma protulit, & Tanaus Scythiae Rex qui vexorem & omnem pene Asiam subegit ante Ninum ponuntur."

Gdzieby zaś było Królestwo Tanausa po tym ugruntowane, wszystek świat woła:

"cum Fasciculo Temp. Regnum Scytarum, vetustissimum, est regio magna valde, quia Moetidis paludibus incipiens, inter Danubium & Occianum Septentrionalem, usq; ad Germaniam ponigitur. Et est prima pars Europae, in qua primum regnavit Tanaus stirpe Iaphet."