Życie Wieczne

Piotr-246 · Gość

kolejne poprawki:

CZĘŚĆ PIERWSZA.

O Zacności pierwotnego Scytyckiego Państwa przed Potopem, i odróżnieniu Scytów Panochów (jeszcze na on czas) od gminnych.

Jadamowe Panowanie światu, w Raju władzą od Boga wziętą poczęte, z razu, to jest przed grzechem, szczera Poradziesz była, którą nowsze języki Arystokracją zowią; przeto iż w Poradzieży jednaką wszyscy wolność mówienia mając, parzystokraczą.

Wspólnie albowiem do Jadama i Jewy rzekł Pan Bóg:

(Gen.1) Rośćcie i mnożcie się, a napełniajcie ziemię, i podbijajcie ją: a panujcie rybom morskim, ptactwu nieba, i wszem rzeczom co się ruszają na ziemi.

Którymi słowami Pan Bóg wszechmogący, naprzód przyrodzoną pierwszych rodziców zwierzchność nad wszystkim przyszłym potomstwem ich potwierdził i ugruntował mówiąc: Rośćcie i mnóżcie się, a napełniajcie ziemię, i podbijajcie ją.

A po tym tak im samym, jako i potomstwu ich, dał wspólną moc i używanie, wszelką inną prócz człowieka żywiącą rzecz, przydając: Panujcie rybom morzkim, i ptactwu nieba, to jest latającemu w powietrzu i wszem rzeczom co się ruszają na ziemi.

Stądże mówi Scot. ( lib. 4, distinct: 15, quaest: 2 ) :

"Lege naturae vel divina, non sunt rerum distincta dominia, pro statu innocentiae: immo tunc omnia sunt communia."

Prawem przyrodzonym albo Boskiem, nie są rozdzielone Państwa rzeczy, dla stanu niewinności, i owszem, w nim wszytko miało byc wspólne wszytkich. Jako mamy i Decret: distin: 8. capite 1.

Zaczym gdyby pierworodny grzech nie nastąpił, wtedy wszelki człowiek jednakie by prawo miał nad wszelką prócz ludzi żywiącą rzeczą, pókiby jej sobie który z nich na swój obecny pożytek, albo posługę nie odłączył.

Bo w onym zgodliwym niewinności stanie, żaden by sobie nic nie przywłaszczał, ale tylko na czas potrzeby, czego chciał, jak swego zażył, a póki by czego jeden zażywał, póty by się tego drugi nie tykał.

Ale zwierzchność nad ludźmi, przy samych by tylko pierwszych rodzicach zostawiona była, a po ich śmierci (ile rozum pokazuje) podobnie także w mężczyznie i białejgłowie, na którychbyktolwiek oni byli takowe prawo swoje od Boga wzięte, wlali: ci zaś także na drugich: i tak zawsze na potym.

Bo władza owa od Boga postanowiona także musiała mieć nasienie następstwa, jak i wszelka inna rzecz od Niego stworzona, nasienie płodu, według onych słów ( Iob 36 ) :

"Deus Reges in solio collocat in perpetuum",

to jest: BÓG Króle na Majestacie postanawia na wieki.

Prawda jest, iż takowa zwierzchność w onym zgodliwym stanie, żadnych hołdów, robót i ciężarów nie wyciągałaby po innych ludziach; jednakże miałaby wzgląd swój i władzę nad zaludnioną ziemią, według wspomnianych słów: Napełniajcie ziemię, i podbijajcie ją.

Nie pomału potwierdzają nazwania Królów: po Łacinie Rex, po Włosku Re, po Hiszpańsku Rei, po Francusku Roy, a Raynik po Staropolsku albo Słowiańsku: że się pierwotne Królestwo świata w Raju poczęło.

Po grzechu zaś pierworodnym ona Poradzież Jadama i Jewy obróciła się w Mień-arcość, czyli Monarchię, to jest, że jeden był miany arcy nad wszytkimi,

gdy Pan Bóg, między innymi troskami naznaczonymi Jewie, odjął jej władzę panowania, mówiąc ( Gen. 2 ) :

"Pod mężową mocą będziesz, a on będzie panował nad tobą."

Bo tymi słowy do Jewy: "A on będzie panował nad tobą", Pan Bóg, władzę Jadamową nad nią i wszystkim przyszłym jej potomstwem potwierdził: aby nikt nie mógł rozumieć, że panowanie Jadamowe równie też także przez grzech ustało; jako i ono pospolite, wszytkiego potomstwa jego, na wszelkich rzeczy mienie w pospolitości.

Nie tylko tedy moc panowania ludziom, ale też i ona pospolita wszem innym rzeczom i używanie ich po grzechu pierworodnym, przy samym tylko Jadamie, pierwszym Rajniku, albo porządnym Panie świata zostały.

Stądże Augustyn Święty uczy ( super 2. Ioan ), że prawem już ludzkim, a nie Boskim, od Królów wziętym mamy, co mamy, i tamże niżej mówi:

"Per iura Regia possidentur possesiones",

To jest: Prawem Rayników (których dziś Królami zwiemy) mają się mienia.

Jawno tedy jest, iż ono pierwotne prawo Boże, wspólnego wszystkich wszem rzeczom panowania, utracił naród ludzki przez grzech pierworodny, tak iż teraz w rękach zwierzchności zostaje.

Ta zaś różna jest, według onych słów Eccl: 5.

"Excelso excelsior est alius, & super hos quoque eminentiores sunt alii, & insuper universae terrae Rex imperat servienti."

Nad wyższego - mówi - drugi jest jeszcze wyższy, i nad tymi znaczniejsi są drudzy, aż na ostatek wszytkiej ziemi Król rozkazuje jej służącej, to jest, wyższy nad szlachtę Królowie, nad tych zaś Cesarzowie, a nad Cesarze jeden Pan wszytkiej ziemi Sukcesor Jadamów.

Który, chociaż by go kto nie chciał znać za takiego, przecie jednak przez to prawa swego nie traci, równie jako Papież Duchownego na wszystek świat, choć go wiele Pogan, Kacerzów i Odszczepieńców nie chcą znać za takiego.

Znowu zaś, między tych tak różną zwierzchnością, jedna jest od Boga wzięta, jako w Jadamie była i musi być w jego prawnych Sukcesorach albo Następcach, według pomienionych słów (Iob. 26 ) :

Deus Reges in Solio collocat, in perpetuum.
To jest: Bóg Rajniki na Majestacie posadza na wieki.

Rajniki mówię, nie Króle, bo Królowie albo Karalowie, Sędziami tylko niegdyś bywali, od Rajników nad krainami na karanie i czynienie sprawiedliwośći postanowionymi.

Druga zaś zwierzchność jest Królów albo Sędziów, nie władzą Bożą, ale: albo własną siłą, albo za zezwoleniem się poddanych, postanowiona do czasu: o jakich mamy słowa Boże ( Ozeae 3 ) :

Ipsi regnaverunt & non ex me, Principes extiterunt & non cognovi.
Oni, mówi, królowali, a nie ze mnie, Panami byli, a jam nie znał, to jest: ich za takich.

Takowa tedy zwierzchność, jeżeli własną siłą powstała, wtedy się tyraństwem zowie: przeto, że ci tacy rany zadawają, szablą stanowiąc królestwa swoje; na które nie mają żadnego prawa.

A jeżeli jest z uchwały poddanych, tedy względem ich słuszna jest, lub to względem prawa Jadamowego (władzą Bożą ustanowionego) nie słuszna: jeżeli od Sukcesora Jadamowego nie ma potwierdzenia i nie przyznawa w nim najwyższej zwierzchności, jak niegdyś przyznawano i znowu powinno będzie przyznawać, kiedy tego czasu od Boga przejrzany, według Daniela Świętego przyjdzie.

To jest, że jeno dwie głowy świata najwyższe będą: Papież, a Pan świecki wszystkiej ziemi: pod którym także będą, jak niegdyś bywali Carowie, pod Carami Rajnicy, a pod Rajnikami Królowie albo Karalowie i Książęta z innymi Pany doczesnymi.

Gdy wtedy, po grzechu pierworodnym, zupełna władza świata w samym tylko Jadamie została, takowa ona Mień-arcość lub Monarchia jego trwała aż do tego czasu, kiedy spuścił synowi swemu, na imię Setowi, Panowanie świata; jako się niżej pokaże.

W ten czas albowiem, iż sam Jadam będąc Panem onego, nie tylko Prawem Bożym, ale też i przyrodzonym, jako Oćiec wszykiego narodu ludzkiego/ niemógł na Setha wlać onego Prawa przyrodzonego/ bo go nie mógł Oycem drugich synów swoich (których prócz Kaina/ Abla/ y tego Setha/ miał 29. y tylesz też/ to iest 32. Córek/ według Comest. in 3. cap. Gen.) także ani potomstw ich uczynić:

dla tegoż aby Seth następca iego/ miał był zupełną wszytką moc Jadamowe/ nie dość było postanowić go na swe mieyscu/ przez wlanie nań prawa Bożego/ ale też nad to dla iakiego rozerwania potrzeba było zezwolenia drugich synów Jadamowych/ na posłuszeństwo iemu.

Przez które spólne porozumienie, nastąpił trzeci stan w Panowaniu świata, z pierwszych dwu zmieszany, to iest Poradzieska Mień-arcość, lub Aristocratica Monarchia, jaką po dziś dzień w Polsce mamy: iż jeden Pan ma harc i górę nad wszystkimi, ale to nie inaczej, jeno przez spólną wszytkich Poradzież abo Aristokracyą.

Tak tedy ugruntowane panowanie świata/ od tego czasu/ zawsze dwoie przezwiska miało/ to iest od spólney rady Poradzież abo Paradisus (iako się niżey pokaże) a od Setha syna y następce Jadamowego/ Sethyckie abo raczey Scythyckie.

Z tądże to imie Chaldeowie y y Arabobowie wykładaią/ fundamentum, a Żydzi: positum. s. pro fundamento.

Od tego tedy zowie się pierwotne Panowanie światu Setyckie, albo raczej Scytyckie: bo tego syna Jadamowego, którego niedoskonałość Greckich i Łaćinskich liter Setem uczyniła, Żydzi Azjańscy, Chaldeowie/ Arabowie/ y wszytka Azya (w którey się urodził y umarł) nie Setem ale Scytem zowią: jako zeznał Vict. Maronita dzisieyszy Professor tych ięzyków in Universitate Romana.

Niemając abowie Grekowie y Łaćinnicy różnośći/ iako my y Azyanowie miedzy

c ć cz,
s ś sz,
z ż ź,

i innymi podobnych: nuż niektóre litery różnie na różnych miejscach wymawiaiąc/ (iako C. przed a, o, u za k. także g. przed e i. za dz/ muśieli radzi nie radzi tak słowa starożytne popsować, że ich teraz i sami nie rozumieją.

Jako na przykład Basilica y Basiliscus, zdadzą się być brat z siostrą/ choć brzydki wąż Bazyliszek/ nie ma nic z Królewskim Kośćiołem/ ktory Bazyliką zowią.

Zkądże to zbłaznienie świata?

Stąd, iż nie mogli wypisać swemi literami Ważylica i Wadziłysk: Których słów by byli nie popsowali, wszystekby gmin zrozumiał, iż dlatego Tum Ważylicą przezwano, aby go wszytkie inne Kościoły czciły i ważyły: a węża wzrokiem zabijającego, dlatego Wadziłyskiem nazwano, iż "wadzi łysk" jego złego oka, wszelkiemu, kogo on spojrzy.

Tak równie wypisać nie mogąc Togryś i Tagrodź, oboje zowią Tygris: choć jedno jest zwierzę, od jadowitego gryzienia Togryś rzeczone; a drugie Rajska rzeka Tagrodz, dlatego tak nazwana, iż grodziła lub dzieliła bezbożne Kainiany od innego, dobrego potomstwa Jadamowego: jako o niej między inny Genebr. ( lib. 1 ) pisze.

Ta niedoskonałość liter "ość" i "usta" w jedno Os, także Cara, w Sara (aby nie czytano Kara) i Carmatae, to jest Carstwo mający, w Sarmatae (żeby nie czytano Karmatae) i niezliczoną rzecz innych słów popsowawszy, niepojętymi uczyniła.

Między jakimi mamy też w Biblii wspomnianego Seta zamiast Scyta, od którego, następcy Jadamowego, pierwotne Państwo świata, Scytyckie się zowie.

Stądże ono jest co Trogus Pompeius (iako mamy u Justyna lib. 2.) wyznał, że Scytom Azja 1500 lat przed Ninem hołdowała. Przeciwko czemu, ponieważ dotychczas nikt się nie ozwał znać, że konieczna jest prawda.

A ponieważ tak jest, tedyć wytraciwszy 1500 lat przed Ninem, musiał się ten hołd w 560 lat po stworzeniu świata począć: to jest, w ten czas, kiedy Pan świata, Kainiany podbił pod posłuszeństwo i jako się niżej pokaże, takowe jarzmo na nich włożywszy, za to przezwiska Malaleel, albo raczej Mola-leł, nabył; bo nie było na on czas mola, naród ludzki psującego, prócz Kaina z potomstwem jego.

Stądże, to jego przezwisko Malaleel, Żydzi Laudans Deum, a Chaldaeowie z Arabami Laus aeterna wykładają: iż przez ono Kainianów podbicie, nabył nieśmiertelnej chwały.

Na tym tedy fundamencie stojąc, jeżeli Scytowie w 560 lat po stworzeniu świata panowali, tedyć nie od kogo innego mogli tak być jeszcze na on czas nazwani, jeno od tego Scyta lub Seta, syna Jadamowego. A wzajem zaś, jeżeli Scytowie od Scyta rzeczeni na początku panowali, tedyć musi być, iż Scyt albo Set musiał panować po Jadamie, przez którego tę władzą podbijania ziem wzięli od Jadama.

Stądże mamy Eccl. 49 : Set i Sem, chwały dostąpili przed ludzmi, nad wszelką duszę w pokoleniu Jadamowym, to jest, ten Duchowną, z którego Żydzi idą, a tamten świecką, z którego Scytowie albo Setianowie, i dlatego obydwuch imiona Żydzi wykładają positum, a Chaldeowie z Arabami fundamentum.

Zatem, jeżeli on przed Potopem otrzymał górę nad wszelką duszą z pokolenia Jadamowego: a wszystka starożytność poświadcza Trogowi, iż Scythowie w 560 lat po stworzeniu świata panowali: tedyć inaczej być nie może, jeno iż Scytowie ci że byli co i Setianowie, to jest nasławniejszego syna i Następce Jadamowego potomkowie.

Naostatek, i stąd nie pomału sie potwierdza, płynienie Scytów od Seta, syna Jadamowego i Pana świata po nim: że gdy się ona sławna u Historyków sporka między nimi a Egipcjany o starożytność rodzaju toczyła, to jest, którzyby z nich pierwszymi na świecie byli, tedy Scytowie tamże i tymże dowodem, początek rodzaju swego i Scytię, swoje pokazowali, gdzie i Mojżesz o miejsce Raj w Biblii ukazuje: to jest w Armenii.

Bo co o miejsce Raju, łacno się go dorachować ze słów Mojżeszowych, iż był na Ormiańskiej górze, z którey Tygris i Euphrates, Rajskie rzeki wychodzą.

Jeżelić albowiem wszyscy jednostajnie o Tygru wykładają one słowa Mojżeszowe ( Gen. 2 ) Rzeka wychodziła z miejsca rozkoszy. tedyć Raj albo miejsce rozkoszy musiało tam być skąd ta rzeka wychodzi, to jest na Ormiańskiej górze między źródłami rzek Rajskich, Tygra i Euphratu.

Czego i same imiona tej góry potwierdzaią, bo tą Żydzi Ararat, to jest hora albo góra radości: a Scytowie Torem dlatego zowią, iż tam naprzód była ziemia od ludzi przetorowana.

Taurus, z tego Toru, poprawcy starych słów uczynili; jako i złoto, iż się w górach znajduje, po Włosku nazwane Oro, jakoby horne albo górne, Łacinnicy odmienili w aurum, Plotusa iż plótł nowy język Łaciński w Plautusa, i wiele słów innych.

Tam tedy na górze Ararat, Mojżesz Raj i początek narodu ludzkiego, nie inaczej tylko rzekami pokazuje.

A Scytowie tamże i także właśnie, jako i Mojżesz początek swój niegdyś Egipcjanom pokazowali, mówiąc (jako świadczy Trogus lib. 2. Iustini) po innych wywodach, w te słowa: Nuż jawno jest, że Scytia nad wszystkie ziemie tak jest wyniosła, iż wszystkie rzeki w niej się począwszy, do Czarnego, Perskiego i Egipskiego morza wypadają.

Jeżelić albowiem między tymi rzekami, które we wspomniane trzy morza wpadają/ naznaczniejsze są Tygrys i Euphrat, co te Rajskimi zowie Mojzesz, tedyć oczywista jest rzecz, iż tam Scytowie Scythią swoię/ gdzie i Moyzesz Ray, a nad to y także/ przez też rzeki co y on pokazowali.

Co wielkiego uważenia godno wziąwszy za fundament, nie mniej oczywista rzecz jest, że Scythowie nie mogli z tego innego wziąć tak dawnego początku swego, jeno z tego pomienionego Scyta lubo Seta, najznacznieyszego syna Jadamowego.

Jawno tedy jest, iż pierwotne światu Panowanie, na które Scyt albo Set wstąpił po Jadamie, naprzód w Raju się poczęło; bo i sam Raj w Scytii był, którą na on czas w Armenii Scytowie pokazowali. A po wygnaniu z Raju naprzód się było między Tygrem około Euphratu roskrzewiło.

Z których rzek Rajskich, iż Rajka, to iest rzeka z Raju wychodząca: (od którey, naprzód poznanej, wszelką ciekącą wodę reką albo rzeką zowiemy) dzieliła Paradis albo Poradzież, to jest, Państwo Scytyckie abo Setowskie, od wyroctwa Kainiowskiego: jako rzetelnie uczy Genebrardus lib. 1.

Stądże nazwana była Tagrodź, jakoby przegroda.

A Euphrates iż lubo z tejże góry, z której też i Tagrodź wypada, i w toż morze co i ona wpada, iednakże nie prosto jako ona, ale tak bardzo na koło idzie, iż wyszedszy ze źródła swego między północą a zachodem, kołem wypada na południe; stądże nazwany obrotem albo owrotem, poprawcy słów przechrzcili Euphratem.

Naostatek, gdy aż około zejścia Jadama i Jewy, Matusale, Piąty Pan świata, wysiekwszy Kainiany, świat uspokoił, dopiero w ten czas Paradis albo Poradzież, to jest pierwotne Scytyckie Państwo jego, rozciągnęło się aż do rzek Gangesa i Nilu; które Mojżesz Phizonem i Gehonem zowie: i dlatego je między Paradyskie rzeki jako granice jego poczyta.

A co się tknie imion tych rzek, stąd im są dane, iż (jako sam rozum pokazuje) nie bez tego, że się cokolwiek przepłoszonych Kainianów przez nie jakokolwiek przepławiło, stądże jedne Żydzi zowią Phisonem zamiast Wyżonem, jakoby miejscem wygnania: a świat w tenże sens Gangesem zamiast Gongesem, iakoby miejscem, gdzie goniono, ongiś rozegżonych Kainianów.

Druga zaś rzeka, to jest Nil/ dlategoż też nabyła imienia Gon, z którego Żydzi uczynili Gehon: bo daleko za Nil ostatki Kainianów po Afryce goniono, tako się pokazuje z onej wojny, którą Plato Atlanctą zowie: a Solon zeznawa, iż będąc w Egypcie, słychał ją tam być jeszcze przed potopem.

Dopiero tedy po śmierci Jadama i Jewy, wysiekwszy Mathusale Kainiany, aż po te rzeki Państwo uspokoił, jako świadczy ono miejsce Pisma Świętego Ios: 14.

Iadam największy, między Anachami pogrzebion jest, a ziemia przestała od wojen, to jest uspokoiła się od onej wrzawy długich wojen z Kainianami.

Za które uspokojenie ziemi, Piąty Pan świata, iż Kainiany wysiekł, którzy świat mącili, nazwany był Matuściałoch; jako z Azjańskich Żydów, Chaldeów, Arabów i wszystkich Azyanów, którzy go nie Mathusale zowią, ale Mathuśćialach; a wykładają to imię Mittens mortem albo Nuncius mortis.

O tym tedy rozciągnieniu się Scytyckiego Państwa, a nie o Raju, w którym Jadam z Jewą zgrzeszyli, rozumieć potrzeba, co między innymi Genebr. ( lib. 1 ) mówi:

Niektórzy chcą, że się Paradys rozciągał szeroko, po Armenię, Syrię, Arabię i daleko na wschód słońca: to jest aż do wspomnianej rzeki Phison.

Bo to słowo Paradisus dwojako się w piśmie Bożym rozumie.

Naprzód i właśnie za pierwotne światu panowanie (od Seta albo Scyta syna i następcę Jadamowego, Setyckie albo Scytyckie nazwane (przeto iż jest jako się pokazało Poradzieżka Mień-arcość, albo Aristocratica Monarchia. A potym za Raj, w którym Jadam z Jewą zgrzeszyli: a to dlatego, iż się to Panowanie od Boga postanowione, w Raju naprzód poczęło.

Czego łacno się dorachować z onych słów, między innymi Ezechiela, Proroka i Historyka Świętego, do Króla Tyru ( cap. 28 ) :

Tu signaculum similitudinis, plenus sapientia, perfectus decore, in delicius Paradisi Dei fuisti,

To jest: Ty znaku podobieństwa; pełen mądrości, doskonały w ozdobie, byłeś w rozkoszach Raju Bożego.

Także i z drugich słów, między innymi tegoż Proroka do Egipskiego Faraona ( cap. 31) :

AEmulata sunt eum omnia ligna voluptatis, quae erant in Paradiso Dei.

To jest " Uganiały się z nim wszystkie drzewa roskoszy, które były w Raju Bożym."

Z tych, mówię, słów Prorockich łacno się dorachować, co on Paradyżem albo Rajem zowie: bo rzecz jest nad słońce jaśniejsza, iż żaden Król Tyru, nie rychło po potopie zbudowanego, nigdy nie był w onym Raju, gdzie Jadam z Jewą zgrzeszyli:

Ani też Rajskie drzewa, bezrozumne będąc, mogły się o co z Faraonem uganiać, jako wzajem, ani Faraonowie nie rychło po potopie w Egipcie panowawszy, Rajskich drzew widzieli.

Istotny tedy wykład pomienionych słów Ezechielowych nie może być je on ten, iż Królowie Tyru nie Rajnikami byli, jak Egipscy Faraonowie, ale Rajnikami: to jest członkami Scytyckiej Poradzieży lub Aristokratyckiej ich Monarchii; jaką po dziś dzień w Polsce mamy.

Iż (jak się rzekło) jeden jest Monarcha lub "Mian arcy", to jest nad wszytkich, ale to nie inaczej, jeno ze wspólnej wszystkich Arystokracji lub Parzystokraczenia.

Te tedy godność uczestnictwa wymawia Prorok i Historyk Boży, Królem Tyru, mówiąc: Ty znaku podobieństwa, pełen mądrości, doskonały w ozdobie, to jest: Ty mądry i ozdobny członku Państwa onego syna Jadamowego, którego on ( Gen. 5 ) urodził na wyobrażenie i podobieństwo swoje, i nazwał imię jego Set, in deliciis Paradisi Dei suisti, byłeś w rozkoszach Poradzieży Bożej, to jest Arystokracji, władzą Bożą w Raju postanowionej.

A iż Królowie Tyru trzymali Carstwo Syryjskie, które po przeniesieniu Setowego Majestatu z Libanu do naszej Korony Polskiej, (jako się niżej pokaże) między wszytkimi Carstwy pierwotnego Scytyckiego Państwa, jako Asyryjskim albo Perskim, Indyjskim, Tatarskim, Libijskim i Rzymskim naprzedniejsze było i na Libanie, Syryjskiej górze, stolicę swoją miało:

dlatego przydaje Królowi Tyru Prorok wymówki zacności jego, mówiąc dalej tamże:

Tu Cherub extentus & protegens, & posui te in monte sancto Dei,

to jest: Ty nad wszystkie Carów najwyższy i ochrońco ich, położyłem cię na górze Świętej Bożej. Bo to Cherub, albo jako Żydzi czytają Cheruw, jest zepsowane słowo Carów albo Cesarzów.

I tenże sens jest drugich pomienionych z tego Proroka do Egiptskiego Faraona:

AEmulata sunt eum omnia lingua voluptatis quae erunt in Paradiso Dei.

Uganiały się z nim wszystkie drzewa roskoszy, które były w Poradzieży Bożej,

To jest: Scytyccy Panowie świata i ich pomienieni Carowie Syryjscy ze swoimi Rajnikami pod nimi królującymi.

Bo jako się pokazało, wszystka starożytność w ten że sens świadczy, że się Scytowie przez długie czasy z Egipcjanami uganiali, sprzeczając się, któryby z ich narodów był starszy: póty aż wywody Scytyckie przemogły.

Tak i sam Pan Chrystus to słowo Paradisus, za Poradzież albo Arystokratycką Monarchią rozumiał, kiedy łotrowi na krzyżu mówiącemu: ( Luc. 23 ) Panie, pamiętaj na mnie, gdy przydziesz do królestwa twego. Odpowiedział: Dziś ze Mną będziesz w Paradysu.

Bo i w niebie królestwo Chrystusowe Poradzież jest, ponieważ nie sam tam panuje, ale i święci Jego będą z nim królować (jako Senat jaki z Panem swoim) i sądzić z nim, jak przyobiecał, mówiąc (Matt: 19 ) :

"Gdy usiądzie Syn człowieczy na Stolicy majestatu swego, będziecie i wy siedzieć na dwunastu stołkach sądząc dwanaście pokoleń synów Izraelskich."

Równie tedy to słowo Paradisus to znaczy co dzisiejsze Imperium, które naprzód i właśnie rozumie się za Wypieractwo albo Hetmaństwo Kościoła Bożego, na wypieranie Pogaństwa od granic Chrześcijańskich, władzą Papieską postanowione: a potem i za część Niemieckiej ziemi, w której się poczęło takowego Hetmana obieranie.

I jak wzajemnie, to Imperium, jako Hetmaństwo Chrześcijańskie, od miejsca zowie się Niemieckim, tak i Paradisus albo Poradzież, to jest pierwotne, Radzieckie światu panowanie, wzajemnie się też od miejsca Rajem niegdyś zwało.

Stądże starzy Scytowie, Królów, których postanawiali po świecie, zwali Rajnikami, dla różności od Rajników, jakoby oną władzą, która się w Raju poczęła, ustanowionemi.

Czego piękny ślad mamy w słowach Królów Europejskich, których zamiast Rajnik, Łacinnicy zwali Rex, Włoszy Re, Hiszpanowie Rey, a Francuzowie Roy.

Poświadczają te słowa Genebr. ,że Scytowie ustanowili królestwa Medyjskie, Perskie, Tatarskie, Greckie, Macedonskie, Rzymskie i niemal wszystkie inne, jakie są na świecie.

A wprawdzie słusznie to mówi Genebr. ( lib. 1), bo inaczej być nie mogło, ponieważ pospolity głos, wszystkich woła, z Markiem Porcjusem Katonowym, iż:

"Principatus orignis semper Scythis tribui tur, a quibus auctis ferunt Colonias per orbem diffusas fuisse."

Początek, prawy rodzaju, zawsze się Scytom przyznaje, od których rozpłodzonych, udają (to jest stare wieki) że się osady po świecie rozkrzewiły.

Bo jeżeli Scytowie, a nie kto inny, świat od razu osadzili

(co się potwierdza i z onych słów o Panu Bogu Iob. 26 :
Qui extendit Aquilonem super vacuum,
to znaczy: który rozciąga Aquilon po czczych miejscach, bo Aquilon jako się niżej pokaże, Scytia królewska jest, albo Korona Polska),

wtedy pewnie i Króle ziemicom dawali, które jako członki swego Państwa Rajnikami zwali, dla różności od Rajników albo Tyranów, których Scytowie zawsze psowali gdziekolwiek się zjawiali: a to władza onych słów Bożych w Raju do Jadama ( Gen. 1 ) : Napełniajcie ziemie, a podbijajcie ją.

Ten Set, pierwszy Pan świata po Jadamie, miasto założył na Libanie, Syryjskiej górze, jako między innymi Genebr. ( lib. 1 ) wywodzi (która to góra stąd imienia Liban nabyła, iż ją nad inne miejsca ulubił.)

I nazwał ono miasto nie Henochą, albo z Chaldejska i Arabska Hnochą, ale Panochą, od imienia syna i następcy swego Enosa, lub z Chaldejska i Arabska Anosa, a po naszemu Panosza, jakoby Panaczka, albo syna Panowego, czyli syna Seta, po Jadamie Pana świata.

Bo od wszytkich słów, które się od A albo E poczynają, poprawcy pierwotny początek odcięli, jako się w Perspektywie pierwszą regułą psowania słów pokazało.

Żydzi zaś nie mają pewnych wokaliszów, albo słowiących liter, ale je tylko świeżo wynalezionemi znakami w jednym aleph rozznaczają, jako my "ć" i "cz" od gołego "c".

Zatem przed wynalezieniem takowych znaków, łacno im było zepsować Anosa w Enosa.

A tego, że temu słowu Anos nie innej litery, jedno P nie dostawa, tak iż ma być nie Anos, ale Panos, a zatem i wymienione miasto Setowe od niego nazwane, nie Anocha ale Panocha.

Stąd się jawnie pokazuje, iż Chaldeowie z Arabami to słowo Anos wykładają Nomen Domini, które w pierwotnym języku jest Pan: a wymienione Miasto od niego nazwane, świat po Potopie nie Enoadir nazywa, albo Anoadis, ale Paneadis albo Paneadą, jakoby państwem Jadamowym (przeto iż tam była pierwotna stolica świata), i na tymże ją miejscu pokazuje.

Od tego wtedy Panosa, Trzeciego Pana świata, nastąpiła różność między Scytami w Sukcesorze jego, Malaleelu, Czwartym Panu świata: tak iż samą linią jego, która w pomienionej Panosze, pierwotnej stolicy świata panowała, zwano Scytami Panochami, a innych, wszych, Scytami gminnymi.

Stądże Żydzi Gigantów, od wieków sławnych (jako mamy Genes. 6), Anachami, zamiast Panochami zowią, których Abben Ezra tamże wywodzi z Anacha, pierwszego Giganta, mówiąc o nim, że był z linii synów Bożych, to jest Setianów, według pospolitego wykładu.

Skąd znać, że ten po Żydowsku Anoch z linii Setowej, nie kto inny był tylko Malaleel, Czwarty Pan świata; który od nastąpienia po Enosie, albo raczej po Panoszu, na Panowanie (w wymienionej Panosze, pierwotnej stolicy świata) Panoch rzeczony, pierwszy na świecie począł Gigantomachię, to jest: prześladowanie Kainianów.

Czego taka przyczyna była. Za czasów panowania Panosa albo Enosa, dziada jego, iż herezje i bunty Kainiowskie wielką górę wzięły (jako między innymi Genebr. lib. 1. wywodzi) Panos widząc, że było potrzeba oraz i przeciwko ich kacerstwu i buntom wojować, temu Wnukowi swemu, dla sposobności do wojen (którą w nim skutek imieniem pokazuje) spuścił Panowanie, od którego był Panochiem przezwany: a sam się na osobliwą pieczą dusz ludzkich obrócił; tako się pokazuje z onych słów Gen. 4 :

"Ipse coepit invocare nomen Domini,"

Ten (prawy) począł wzywać imienia Pańskiego, to jest, nowym sporządzeniem obrządku chwały Bożej (jak pospolity wykład uczy) na zepsowanie herezji Kainowskiej.

W którym Biskupowaniu nastąpiwszy po nim Henoch Święty wielością pism herezje Kainowskie niweczył, jako szeroce wywodzi Genebr. ( lib. 1 ), a po nim, przez Boga z oczu ludzkich wziętego, Noe na Biskupstwo świata nastąpił, które potem Semowi, synowi swemu spuścił, ten zaś Abrahamowi; jako Mojżesz pokazuje ( Gen. 14 ).

Panoch (lub Anach po Żydowsku) Czwarty Pan świata, zaraz począł siłą bunty Kainianów przeciwko Państwu Scytyckiemu gromić, póty aż ich 560 roku po stworzeniu świata podbił, nie tylko pod posłuszeństwo, jak dziesięć lat przedtem, ale też i pod hołdy; przeto iż podbici pierwszy raz, znowu się byli zbuntowali.

Za co jako się wyżej nadmieniło, on, Panoch, pierwszy wojennik na świecie rzeczony był Molaleł albo Malaleel, przeto iż onego mola narodu ludzkiego, to jest Kaina i z jego potomstwem, nie bez wielkiego krwi rozlania podbił.

Stądże Trogus prawdziwie powiedział ( lib. 2 ) , iż Azja Scytom 1500 lat przed Ninem hołdy oddawała, bo tyleż lat odejmując, wypada owo podbicie Azji we wspomniany rok świata 560. Czego mu jasno pismo Boże potwierdza ( Iozuae 14 ) jako się wnet pokaże.

To takie Panocha, Mola-leła, lub Malaleela, Kainianów prześladowanie, świat zowie Gigantomachią, jakoby Gigantów machanie, to jest kijami, albo czymkolwiek tam było na on czas, szermowanie.

Co stąd jawno jest, iż Żydzi Gigantów zowią Anachami, zamiast Panochami.

Jednakże Gigantów, albo raczej Gigasów, imię, nie w ten się czas zjawiło na świecie, ale dopiero około czasów śmierci Jadamowej, to jest, około roku 930 po stworzeniu: kiedy Mathusale, Piąty Pan Świata, wysiekł do szczętu Kainiany i uspokoił ziemie: jak się pokazuje z onych słów ( Iosu. 14 ) :

"Adam maximus ibi inter Anachim situs est, & terrae cessavit a praelijs"

To znaczy: Jadam, największy tam między Panochami, pogrzebion jest, a ziemia się uspokoiła od wojen.

W ten czas albowiem, że Scytowie Panochowie (jako się wyżej namieniło) Kainiany aż za Nil po Afryce gonili, a na wschód słońca aż do Gongesu albo Gangesu płoszyli, stąd Gongesami, jakoby goniącemi gies rozegżonych albo rozproszonych Kainianów byli nazwani.

A wspomniane rzeki, które uciekając pomącili, jedne, to jest Nil dzisiejszy, przezwano Gon, z czego Żydzi uczynili Gehon, a druga Gonges, którą Mojżesz w tenże sens przezwał Wyżonem, jakoby wygnaniem, a nowsi Żydzi Phisonem.

Z tych tedy Gongesów, nowsze języki wyrsowały Gigasów jako i z rzeki Gonges Ganges: a ze zwycięzcy Mathu-ściałocha (przeto iż był mat wysiekł) Żydzi Mathusala.

Czego dosyć oczywiście potwierdza to samo, że go (jak się rzekło) Chaldeowie i Arabowie nie Mathusale zowią, ale Mathuścialach zamiast Matuściałoch: a wykładają go Mittens mortem, albo Apostolus mortis, lub Mortem postulans.

Nic innego tedy nie byli sławni oni od wieków ( Gen. 6 ) Gigasowie, lub z cudzoziemska, choć źle, "Gigantowie", jedno Scytowie Panochowie.

Których to Gigasów, nasz język Olbrzymami zowie, od podobnego Chamianów po Potopie, na tychże miejscach, to jest: w Egipcie i Babilonie podbicia i przez też rzeki płoszonych.

Co iż był Olan, lub z cudzoziemska Alan, przodek nasz, potem za czasem Polach i innymi przezwiskami jako się niżej zobaczy nazwany, uczynił i strach na wszystek świat puścił, stąd Gigasa zowiemy Olbrzym, jakoby Olan brzmi: bo głośne imię jego było po świecie, jako się niżej pokaże.

Dwojacy tedy byli od wieków Scytowie, albo Setowi potomkowie. Jedni Scytowie Panochowie, w których linii było Panowanie świata i w ręku wspomniana Panocha, pierwotna stolica jego: a drudzy Scytowie pospolici.

Panochów Pismo Święte zowie synami Bożymi, a pospolitych lub gminnych, ze wszytkim innym pokoleniem Jadamowym (prócz Kaińskiej linii) synami ludzkimi; jako mamy ( Gen. 6) :

Świat zaś, Panochów synami Nieba, a pospolitych synami ziemie.

Stądże Łacinnicy takiego zowią Nobilis, jakoby Nebo-licz, to jest między syny Nieba policzony: a my Szlachcic, jakoby z Lacha czcić,

a to dlatego, iż nie przez żadne przywłaszczenie, ale przyrodzoną mamy zacność Szlachectwa. Stąd znać, jak wielka jest różność, między Slachcicem a Nobilisem.

Zatrzymała starożytność, chociaż w innych słowach, tąż własną różność Scytów Panochów, od innych pospolitych, aż do dnia dzisiejszego

Kto uważy, co to jest Scythae Regij a Vulgures (jedno to albowiem jest Panoch a Królujący.) Także i w onym sławnym u Historyków obmalowanin Scytii w osobie jednej Panny, od połowy na dół Jaszczurki; co się niżej wywiedzie.

Piotr-246 · Gość

kolejne poprawki:

CZĘŚĆ PIERWSZA.

O Zacności pierwotnego Scytyckiego Państwa przed Potopem, i odróżnieniu Scytów Panochów (jeszcze na on czas) od gminnych.

Jadamowe Panowanie światu, w Raju władzą od Boga wziętą poczęte, z razu, to jest przed grzechem, szczera Poradziesz była, którą nowsze języki Arystokracją zowią; przeto iż w Poradzieży jednaką wszyscy wolność mówienia mając, parzystokraczą.

Wspólnie albowiem do Jadama i Jewy rzekł Pan Bóg:

(Gen.1) Rośćcie i mnożcie się, a napełniajcie ziemię, i podbijajcie ją: a panujcie rybom morskim, ptactwu nieba, i wszem rzeczom co się ruszają na ziemi.

Którymi słowami Pan Bóg wszechmogący, naprzód przyrodzoną pierwszych rodziców zwierzchność nad wszystkim przyszłym potomstwem ich potwierdził i ugruntował mówiąc: Rośćcie i mnóżcie się, a napełniajcie ziemię, i podbijajcie ją.

A po tym tak im samym, jako i potomstwu ich, dał wspólną moc i używanie, wszelką inną prócz człowieka żywiącą rzecz, przydając: Panujcie rybom morzkim, i ptactwu nieba, to jest latającemu w powietrzu i wszem rzeczom co się ruszają na ziemi.

Stądże mówi Scot. ( lib. 4, distinct: 15, quaest: 2 ) :

"Lege naturae vel divina, non sunt rerum distincta dominia, pro statu innocentiae: immo tunc omnia sunt communia."

Prawem przyrodzonym albo Boskiem, nie są rozdzielone Państwa rzeczy, dla stanu niewinności, i owszem, w nim wszytko miało byc wspólne wszytkich. Jako mamy i Decret: distin: 8. capite 1.

Zaczym gdyby pierworodny grzech nie nastąpił, wtedy wszelki człowiek jednakie by prawo miał nad wszelką prócz ludzi żywiącą rzeczą, pókiby jej sobie który z nich na swój obecny pożytek, albo posługę nie odłączył.

Bo w onym zgodliwym niewinności stanie, żaden by sobie nic nie przywłaszczał, ale tylko na czas potrzeby, czego chciał, jak swego zażył, a póki by czego jeden zażywał, póty by się tego drugi nie tykał.

Ale zwierzchność nad ludźmi, przy samych by tylko pierwszych rodzicach zostawiona była, a po ich śmierci (ile rozum pokazuje) podobnie także w mężczyznie i białejgłowie, na którychbyktolwiek oni byli takowe prawo swoje od Boga wzięte, wlali: ci zaś także na drugich: i tak zawsze na potym.

Bo władza owa od Boga postanowiona także musiała mieć nasienie następstwa, jak i wszelka inna rzecz od Niego stworzona, nasienie płodu, według onych słów ( Iob 36 ) :

"Deus Reges in solio collocat in perpetuum",

to jest: BÓG Króle na Majestacie postanawia na wieki.

Prawda jest, iż takowa zwierzchność w onym zgodliwym stanie, żadnych hołdów, robót i ciężarów nie wyciągałaby po innych ludziach; jednakże miałaby wzgląd swój i władzę nad zaludnioną ziemią, według wspomnianych słów: Napełniajcie ziemię, i podbijajcie ją.

Nie pomału potwierdzają nazwania Królów: po Łacinie Rex, po Włosku Re, po Hiszpańsku Rei, po Francusku Roy, a Raynik po Staropolsku albo Słowiańsku: że się pierwotne Królestwo świata w Raju poczęło.

Po grzechu zaś pierworodnym ona Poradzież Jadama i Jewy obróciła się w Mień-arcość, czyli Monarchię, to jest, że jeden był miany arcy nad wszytkimi,

gdy Pan Bóg, między innymi troskami naznaczonymi Jewie, odjął jej władzę panowania, mówiąc ( Gen. 2 ) :

"Pod mężową mocą będziesz, a on będzie panował nad tobą."

Bo tymi słowy do Jewy: "A on będzie panował nad tobą", Pan Bóg, władzę Jadamową nad nią i wszystkim przyszłym jej potomstwem potwierdził: aby nikt nie mógł rozumieć, że panowanie Jadamowe równie też także przez grzech ustało; jako i ono pospolite, wszytkiego potomstwa jego, na wszelkich rzeczy mienie w pospolitości.

Nie tylko tedy moc panowania ludziom, ale też i ona pospolita wszem innym rzeczom i używanie ich po grzechu pierworodnym, przy samym tylko Jadamie, pierwszym Rajniku, albo porządnym Panie świata zostały.

Stądże Augustyn Święty uczy ( super 2. Ioan ), że prawem już ludzkim, a nie Boskim, od Królów wziętym mamy, co mamy, i tamże niżej mówi:

"Per iura Regia possidentur possesiones",

To jest: Prawem Rayników (których dziś Królami zwiemy) mają się mienia.

Jawno tedy jest, iż ono pierwotne prawo Boże, wspólnego wszystkich wszem rzeczom panowania, utracił naród ludzki przez grzech pierworodny, tak iż teraz w rękach zwierzchności zostaje.

Ta zaś różna jest, według onych słów Eccl: 5.

"Excelso excelsior est alius, & super hos quoque eminentiores sunt alii, & insuper universae terrae Rex imperat servienti."

Nad wyższego - mówi - drugi jest jeszcze wyższy, i nad tymi znaczniejsi są drudzy, aż na ostatek wszytkiej ziemi Król rozkazuje jej służącej, to jest, wyższy nad szlachtę Królowie, nad tych zaś Cesarzowie, a nad Cesarze jeden Pan wszytkiej ziemi Sukcesor Jadamów.

Który, chociaż by go kto nie chciał znać za takiego, przecie jednak przez to prawa swego nie traci, równie jako Papież Duchownego na wszystek świat, choć go wiele Pogan, Kacerzów i Odszczepieńców nie chcą znać za takiego.

Znowu zaś, między tych tak różną zwierzchnością, jedna jest od Boga wzięta, jako w Jadamie była i musi być w jego prawnych Sukcesorach albo Następcach, według pomienionych słów (Iob. 26 ) :

Deus Reges in Solio collocat, in perpetuum.
To jest: Bóg Rajniki na Majestacie posadza na wieki.

Rajniki mówię, nie Króle, bo Królowie albo Karalowie, Sędziami tylko niegdyś bywali, od Rajników nad krainami na karanie i czynienie sprawiedliwośći postanowionymi.

Druga zaś zwierzchność jest Królów albo Sędziów, nie władzą Bożą, ale: albo własną siłą, albo za zezwoleniem się poddanych, postanowiona do czasu: o jakich mamy słowa Boże ( Ozeae 3 ) :

Ipsi regnaverunt & non ex me, Principes extiterunt & non cognovi.
Oni, mówi, królowali, a nie ze mnie, Panami byli, a jam nie znał, to jest: ich za takich.

Takowa tedy zwierzchność, jeżeli własną siłą powstała, wtedy się tyraństwem zowie: przeto, że ci tacy rany zadawają, szablą stanowiąc królestwa swoje; na które nie mają żadnego prawa.

A jeżeli jest z uchwały poddanych, tedy względem ich słuszna jest, lub to względem prawa Jadamowego (władzą Bożą ustanowionego) nie słuszna: jeżeli od Sukcesora Jadamowego nie ma potwierdzenia i nie przyznawa w nim najwyższej zwierzchności, jak niegdyś przyznawano i znowu powinno będzie przyznawać, kiedy tego czasu od Boga przejrzany, według Daniela Świętego przyjdzie.

To jest, że jeno dwie głowy świata najwyższe będą: Papież, a Pan świecki wszystkiej ziemi: pod którym także będą, jak niegdyś bywali Carowie, pod Carami Rajnicy, a pod Rajnikami Królowie albo Karalowie i Książęta z innymi Pany doczesnymi.

Gdy wtedy, po grzechu pierworodnym, zupełna władza świata w samym tylko Jadamie została, takowa ona Mień-arcość lub Monarchia jego trwała aż do tego czasu, kiedy spuścił synowi swemu, na imię Setowi, Panowanie świata; jako się niżej pokaże.

W ten czas albowiem, iż sam Jadam będąc Panem onego, nie tylko Prawem Bożym, ale też i przyrodzonym, jako Ociec wszykiego narodu ludzkiego, niemógł na Setha wlać onego Prawa przyrodzonego, bo go nie mógł Oycem drugich synów swoich (których prócz Kaina, Abla i tego Seta miał 29 i tyleż, to jest 32 córek, według Comest. in 3. cap. Gen.) także ani potomstw ich uczynić.

Albo dlatego, aby Set, następca jego, miał zupełną, pełną moc Jadamową, nie dość było postanowić go na swym miejscu przez wlanie nań prawa Bożego, ale też nad to dla jakiego rozerwania potrzeba było zezwolenia drugich synów Jadamowych, na posłuszeństwo jemu.

Przez które spólne porozumienie, nastąpił trzeci stan w Panowaniu świata, z pierwszych dwu zmieszany, to iest Poradzieska Mień-arcość, lub Aristocratica Monarchia, jaką po dziś dzień w Polsce mamy: iż jeden Pan ma harc i górę nad wszystkimi, ale to nie inaczej, jeno przez spólną wszytkich Poradzież abo Aristokracyą.

Tak tedy ugruntowane panowanie świata, od tego czasu, zawsze dwoje przezwiska miało, to jest od wspólnej rady Poradzież abo Paradisus (iako się niżej pokaże) a od Seta, syna i następcy Jadamowego, Setyckie albo raczej Scytyckie.

Stądże to imię Chaldeowie i Arabobowie wykładają fundamentum, a Żydzi: positum. s. pro fundamento.

Od tego tedy zowie się pierwotne Panowanie światu, Setyckie, albo raczej Scytyckie: bo tego syna Jadamowego, którego niedoskonałość Greckich i Łaćinskich liter Setem uczyniła, Żydzi Azjańscy, Chaldeowie, Arabowie i cała Azja (w której się urodził i umarł) nie Setem, ale Scytem zowią: jako zeznał Vict. Maronita dzisiejszy Professor tych języków in Universitate Romana.

Niemając albowie Grekowie i Łacinnicy różności, jak my i Azjaci między

c ć cz,
s ś sz,
z ż ź,

i innymi podobnych, nuż niektóre litery różnie na różnych miejscach wymawiaiąc (jak "C" przed "a", "o", "u" za "K", także "G" przed "e" i za "dz" musieli, radzi nie radzi, tak słowa starożytne popsować, że ich teraz i sami nie rozumieją.

Jako na przykład Basilica i Basiliscus, zdadzą się być brat z siostrą, choć brzydki wąż Bazyliszek, nie ma nic z Królewskim Kościołem, który Bazyliką zowią.

Skądże to zbłaźnienie świata?

Stąd, iż nie mogli wypisać swymi literami Ważylica i Wadziłysk: Których słów by byli nie popsowali, wszystek by gmin zrozumiał, iż dlatego Tum Ważylicą przezwano, aby go wszystkie inne Kościoły czciły i ważyły: a węża wzrokiem zabijającego, dlatego Wadziłyskiem nazwano, iż "wadzi błysk" jego złego oka, wszelkiemu, na kogo on spojrzy.

Tak równie wypisać nie mogąc Togryś i Tagrodź, oboje zowią Tygris: choć jedno jest zwierzę, od jadowitego gryzienia Togryś rzeczone; a drugie Rajska rzeka Tagrodz, dlatego tak nazwana, iż grodziła lub dzieliła bezbożne Kainiany od innego, dobrego potomstwa Jadamowego: jako o niej między inny Genebr. ( lib. 1 ) pisze.

Ta niedoskonałość liter, słowa "ość" i "usta" w jedno słowo "Os", także Cara, w Sara (aby nie czytano Kara) i Carmatae, to jest Carstwo mający, w Sarmatae (żeby nie czytano Karmatae) i niezliczoną rzecz innych słów popsowawszy, niepojętymi uczyniła.

Między jakimi mamy też w Biblii wspomnianego Seta zamiast Scyta, od którego, następcy Jadamowego, pierwotne Państwo świata, Scytyckie się zowie.

Stądże ono jest co Trogus Pompeius (iako mamy u Justyna lib. 2.) wyznał, że Scytom Azja 1500 lat przed Ninem hołdowała. Przeciwko czemu, ponieważ dotychczas nikt się nie ozwał znać, że konieczna jest prawda.

A ponieważ tak jest, tedyć wytraciwszy 1500 lat przed Ninem, musiał się ten hołd w 560 lat po stworzeniu świata począć: to jest, w ten czas, kiedy Pan świata, Kainiany podbił pod posłuszeństwo i jako się niżej pokaże, takowe jarzmo na nich włożywszy, za to przezwiska Malaleel, albo raczej Mola-leł, nabył; bo nie było na on czas mola, naród ludzki psującego, prócz Kaina z potomstwem jego.

Stądże, to jego przezwisko Malaleel, Żydzi Laudans Deum, a Chaldaeowie z Arabami Laus aeterna wykładają: iż przez ono Kainianów podbicie, nabył nieśmiertelnej chwały.

Na tym tedy fundamencie stojąc, jeżeli Scytowie w 560 lat po stworzeniu świata panowali, tedyć nie od kogo innego mogli tak być jeszcze na on czas nazwani, jeno od tego Scyta lub Seta, syna Jadamowego. A wzajem zaś, jeżeli Scytowie od Scyta rzeczeni na początku panowali, tedyć musi być, iż Scyt albo Set musiał panować po Jadamie, przez którego tę władzą podbijania ziem wzięli od Jadama.

Stądże mamy Eccl. 49 : Set i Sem, chwały dostąpili przed ludzmi, nad wszelką duszę w pokoleniu Jadamowym, to jest, ten Duchowną, z którego Żydzi idą, a tamten świecką, z którego Scytowie albo Setianowie, i dlatego obydwuch imiona Żydzi wykładają positum, a Chaldeowie z Arabami fundamentum.

Zatem, jeżeli on przed Potopem otrzymał górę nad wszelką duszą z pokolenia Jadamowego: a wszystka starożytność poświadcza Trogowi, iż Scythowie w 560 lat po stworzeniu świata panowali: tedyć inaczej być nie może, jeno iż Scytowie ci że byli co i Setianowie, to jest nasławniejszego syna i Następce Jadamowego potomkowie.

Naostatek, i stąd nie pomału sie potwierdza, płynienie Scytów od Seta, syna Jadamowego i Pana świata po nim: że gdy się ona sławna u Historyków sporka między nimi a Egipcjany o starożytność rodzaju toczyła, to jest, którzyby z nich pierwszymi na świecie byli, tedy Scytowie tamże i tymże dowodem, początek rodzaju swego i Scytię, swoje pokazowali, gdzie i Mojżesz o miejsce Raj w Biblii ukazuje: to jest w Armenii.

Bo co o miejsce Raju, łacno się go dorachować ze słów Mojżeszowych, iż był na Ormiańskiej górze, z którey Tygris i Euphrates, Rajskie rzeki wychodzą.

Jeżelić albowiem wszyscy jednostajnie o Tygru wykładają one słowa Mojżeszowe ( Gen. 2 ) Rzeka wychodziła z miejsca rozkoszy. tedyć Raj albo miejsce rozkoszy musiało tam być skąd ta rzeka wychodzi, to jest na Ormiańskiej górze między źródłami rzek Rajskich, Tygra i Euphratu.

Czego i same imiona tej góry potwierdzaią, bo tą Żydzi Ararat, to jest hora albo góra radości: a Scytowie Torem dlatego zowią, iż tam naprzód była ziemia od ludzi przetorowana.

Taurus, z tego Toru, poprawcy starych słów uczynili; jako i złoto, iż się w górach znajduje, po Włosku nazwane Oro, jakoby horne albo górne, Łacinnicy odmienili w aurum, Plotusa iż plótł nowy język Łaciński w Plautusa, i wiele słów innych.

Tam tedy na górze Ararat, Mojżesz Raj i początek narodu ludzkiego, nie inaczej tylko rzekami pokazuje.

A Scytowie tamże i także właśnie, jako i Mojżesz początek swój niegdyś Egipcjanom pokazowali, mówiąc (jako świadczy Trogus lib. 2. Iustini) po innych wywodach, w te słowa: Nuż jawno jest, że Scytia nad wszystkie ziemie tak jest wyniosła, iż wszystkie rzeki w niej się począwszy, do Czarnego, Perskiego i Egipskiego morza wypadają.

Jeżelić albowiem między tymi rzekami, które we wspomniane trzy morza wpadają/ naznaczniejsze są Tygrys i Euphrat, co te Rajskimi zowie Mojzesz, tedyć oczywista jest rzecz, iż tam Scytowie Scythią swoię/ gdzie i Moyzesz Ray, a nad to y także/ przez też rzeki co y on pokazowali.

Co wielkiego uważenia godno wziąwszy za fundament, nie mniej oczywista rzecz jest, że Scythowie nie mogli z tego innego wziąć tak dawnego początku swego, jeno z tego pomienionego Scyta lubo Seta, najznacznieyszego syna Jadamowego.

Jawno tedy jest, iż pierwotne światu Panowanie, na które Scyt albo Set wstąpił po Jadamie, naprzód w Raju się poczęło; bo i sam Raj w Scytii był, którą na on czas w Armenii Scytowie pokazowali. A po wygnaniu z Raju naprzód się było między Tygrem około Euphratu roskrzewiło.

Z których rzek Rajskich, iż Rajka, to iest rzeka z Raju wychodząca: (od którey, naprzód poznanej, wszelką ciekącą wodę reką albo rzeką zowiemy) dzieliła Paradis albo Poradzież, to jest, Państwo Scytyckie abo Setowskie, od wyroctwa Kainiowskiego: jako rzetelnie uczy Genebrardus lib. 1.

Stądże nazwana była Tagrodź, jakoby przegroda.

A Euphrates iż lubo z tejże góry, z której też i Tagrodź wypada, i w toż morze co i ona wpada, iednakże nie prosto jako ona, ale tak bardzo na koło idzie, iż wyszedszy ze źródła swego między północą a zachodem, kołem wypada na południe; stądże nazwany obrotem albo owrotem, poprawcy słów przechrzcili Euphratem.

Naostatek, gdy aż około zejścia Jadama i Jewy, Matusale, Piąty Pan świata, wysiekwszy Kainiany, świat uspokoił, dopiero w ten czas Paradis albo Poradzież, to jest pierwotne Scytyckie Państwo jego, rozciągnęło się aż do rzek Gangesa i Nilu; które Mojżesz Phizonem i Gehonem zowie: i dlatego je między Paradyskie rzeki jako granice jego poczyta.

A co się tknie imion tych rzek, stąd im są dane, iż (jako sam rozum pokazuje) nie bez tego, że się cokolwiek przepłoszonych Kainianów przez nie jakokolwiek przepławiło, stądże jedne Żydzi zowią Phisonem zamiast Wyżonem, jakoby miejscem wygnania: a świat w tenże sens Gangesem zamiast Gongesem, iakoby miejscem, gdzie goniono, ongiś rozegżonych Kainianów.

Druga zaś rzeka, to jest Nil, dlategoż też nabyła imienia Gon, z którego Żydzi uczynili Gehon: bo daleko za Nil ostatki Kainianów po Afryce goniono, tako się pokazuje z onej wojny, którą Plato Atlanctą zowie: a Solon zeznawa, iż będąc w Egypcie, słychał ją tam być jeszcze przed potopem.

Dopiero tedy po śmierci Jadama i Jewy, wysiekwszy Mathusale Kainiany, aż po te rzeki Państwo uspokoił, jako świadczy ono miejsce Pisma Świętego Ios: 14.

Iadam największy, między Anachami pogrzebion jest, a ziemia przestała od wojen, to jest uspokoiła się od onej wrzawy długich wojen z Kainianami.

Za które uspokojenie ziemi, Piąty Pan świata, iż Kainiany wysiekł, którzy świat mącili, nazwany był Matuściałoch; jako z Azjańskich Żydów, Chaldeów, Arabów i wszystkich Azyanów, którzy go nie Mathusale zowią, ale Mathuśćialach; a wykładają to imię Mittens mortem albo Nuncius mortis.

O tym tedy rozciągnieniu się Scytyckiego Państwa, a nie o Raju, w którym Jadam z Jewą zgrzeszyli, rozumieć potrzeba, co między innymi Genebr. ( lib. 1 ) mówi:

Niektórzy chcą, że się Paradys rozciągał szeroko, po Armenię, Syrię, Arabię i daleko na wschód słońca: to jest aż do wspomnianej rzeki Phison.

Bo to słowo Paradisus dwojako się w piśmie Bożym rozumie.

Naprzód i właśnie za pierwotne światu panowanie (od Seta albo Scyta syna i następcę Jadamowego, Setyckie albo Scytyckie nazwane (przeto iż jest jako się pokazało Poradzieżka Mień-arcość, albo Aristocratica Monarchia. A potym za Raj, w którym Jadam z Jewą zgrzeszyli: a to dlatego, iż się to Panowanie od Boga postanowione, w Raju naprzód poczęło.

Czego łacno się dorachować z onych słów, między innymi Ezechiela, Proroka i Historyka Świętego, do Króla Tyru ( cap. 28 ) :

Tu signaculum similitudinis, plenus sapientia, perfectus decore, in delicius Paradisi Dei fuisti,

To jest: Ty znaku podobieństwa; pełen mądrości, doskonały w ozdobie, byłeś w rozkoszach Raju Bożego.

Także i z drugich słów, między innymi tegoż Proroka do Egipskiego Faraona ( cap. 31) :

AEmulata sunt eum omnia ligna voluptatis, quae erant in Paradiso Dei.

To jest " Uganiały się z nim wszystkie drzewa roskoszy, które były w Raju Bożym."

Z tych, mówię, słów Prorockich łacno się dorachować, co on Paradyżem albo Rajem zowie: bo rzecz jest nad słońce jaśniejsza, iż żaden Król Tyru, nie rychło po potopie zbudowanego, nigdy nie był w onym Raju, gdzie Jadam z Jewą zgrzeszyli:

Ani też Rajskie drzewa, bezrozumne będąc, mogły się o co z Faraonem uganiać, jako wzajem, ani Faraonowie nie rychło po potopie w Egipcie panowawszy, Rajskich drzew widzieli.

Istotny tedy wykład pomienionych słów Ezechielowych nie może być je on ten, iż Królowie Tyru nie Rajnikami byli, jak Egipscy Faraonowie, ale Rajnikami: to jest członkami Scytyckiej Poradzieży lub Aristokratyckiej ich Monarchii; jaką po dziś dzień w Polsce mamy.

Iż (jak się rzekło) jeden jest Monarcha lub "Mian arcy", to jest nad wszytkich, ale to nie inaczej, jeno ze wspólnej wszystkich Arystokracji lub Parzystokraczenia.

Te tedy godność uczestnictwa wymawia Prorok i Historyk Boży, Królem Tyru, mówiąc: Ty znaku podobieństwa, pełen mądrości, doskonały w ozdobie, to jest: Ty mądry i ozdobny członku Państwa onego syna Jadamowego, którego on ( Gen. 5 ) urodził na wyobrażenie i podobieństwo swoje, i nazwał imię jego Set, in deliciis Paradisi Dei suisti, byłeś w rozkoszach Poradzieży Bożej, to jest Arystokracji, władzą Bożą w Raju postanowionej.

A iż Królowie Tyru trzymali Carstwo Syryjskie, które po przeniesieniu Setowego Majestatu z Libanu do naszej Korony Polskiej, (jako się niżej pokaże) między wszytkimi Carstwy pierwotnego Scytyckiego Państwa, jako Asyryjskim albo Perskim, Indyjskim, Tatarskim, Libijskim i Rzymskim naprzedniejsze było i na Libanie, Syryjskiej górze, stolicę swoją miało:

dlatego przydaje Królowi Tyru Prorok wymówki zacności jego, mówiąc dalej tamże:

Tu Cherub extentus & protegens, & posui te in monte sancto Dei,

to jest: Ty nad wszystkie Carów najwyższy i ochrońco ich, położyłem cię na górze Świętej Bożej. Bo to Cherub, albo jako Żydzi czytają Cheruw, jest zepsowane słowo Carów albo Cesarzów.

I tenże sens jest drugich pomienionych z tego Proroka do Egiptskiego Faraona:

AEmulata sunt eum omnia lingua voluptatis quae erunt in Paradiso Dei.

Uganiały się z nim wszystkie drzewa roskoszy, które były w Poradzieży Bożej,

To jest: Scytyccy Panowie świata i ich pomienieni Carowie Syryjscy ze swoimi Rajnikami pod nimi królującymi.

Bo jako się pokazało, wszystka starożytność w ten że sens świadczy, że się Scytowie przez długie czasy z Egipcjanami uganiali, sprzeczając się, któryby z ich narodów był starszy: póty aż wywody Scytyckie przemogły.

Tak i sam Pan Chrystus to słowo Paradisus, za Poradzież albo Arystokratycką Monarchią rozumiał, kiedy łotrowi na krzyżu mówiącemu: ( Luc. 23 ) Panie, pamiętaj na mnie, gdy przydziesz do królestwa twego. Odpowiedział: Dziś ze Mną będziesz w Paradysu.

Bo i w niebie królestwo Chrystusowe Poradzież jest, ponieważ nie sam tam panuje, ale i święci Jego będą z nim królować (jako Senat jaki z Panem swoim) i sądzić z nim, jak przyobiecał, mówiąc (Matt: 19 ) :

"Gdy usiądzie Syn człowieczy na Stolicy majestatu swego, będziecie i wy siedzieć na dwunastu stołkach sądząc dwanaście pokoleń synów Izraelskich."

Równie tedy to słowo Paradisus to znaczy co dzisiejsze Imperium, które naprzód i właśnie rozumie się za Wypieractwo albo Hetmaństwo Kościoła Bożego, na wypieranie Pogaństwa od granic Chrześcijańskich, władzą Papieską postanowione: a potem i za część Niemieckiej ziemi, w której się poczęło takowego Hetmana obieranie.

I jak wzajemnie, to Imperium, jako Hetmaństwo Chrześcijańskie, od miejsca zowie się Niemieckim, tak i Paradisus albo Poradzież, to jest pierwotne, Radzieckie światu panowanie, wzajemnie się też od miejsca Rajem niegdyś zwało.

Stądże starzy Scytowie, Królów, których postanawiali po świecie, zwali Rajnikami, dla różności od Rajników, jakoby oną władzą, która się w Raju poczęła, ustanowionemi.

Czego piękny ślad mamy w słowach Królów Europejskich, których zamiast Rajnik, Łacinnicy zwali Rex, Włoszy Re, Hiszpanowie Rey, a Francuzowie Roy.

Poświadczają te słowa Genebr. ,że Scytowie ustanowili królestwa Medyjskie, Perskie, Tatarskie, Greckie, Macedonskie, Rzymskie i niemal wszystkie inne, jakie są na świecie.

A wprawdzie słusznie to mówi Genebr. ( lib. 1), bo inaczej być nie mogło, ponieważ pospolity głos, wszystkich woła, z Markiem Porcjusem Katonowym, iż:

"Principatus orignis semper Scythis tribui tur, a quibus auctis ferunt Colonias per orbem diffusas fuisse."

Początek, prawy rodzaju, zawsze się Scytom przyznaje, od których rozpłodzonych, udają (to jest stare wieki) że się osady po świecie rozkrzewiły.

Bo jeżeli Scytowie, a nie kto inny, świat od razu osadzili

(co się potwierdza i z onych słów o Panu Bogu Iob. 26 :
Qui extendit Aquilonem super vacuum,
to znaczy: który rozciąga Aquilon po czczych miejscach, bo Aquilon jako się niżej pokaże, Scytia królewska jest, albo Korona Polska),

wtedy pewnie i Króle ziemicom dawali, które jako członki swego Państwa Rajnikami zwali, dla różności od Rajników albo Tyranów, których Scytowie zawsze psowali gdziekolwiek się zjawiali: a to władza onych słów Bożych w Raju do Jadama ( Gen. 1 ) : Napełniajcie ziemie, a podbijajcie ją.

Ten Set, pierwszy Pan świata po Jadamie, miasto założył na Libanie, Syryjskiej górze, jako między innymi Genebr. ( lib. 1 ) wywodzi (która to góra stąd imienia Liban nabyła, iż ją nad inne miejsca ulubił.)

I nazwał ono miasto nie Henochą, albo z Chaldejska i Arabska Hnochą, ale Panochą, od imienia syna i następcy swego Enosa, lub z Chaldejska i Arabska Anosa, a po naszemu Panosza, jakoby Panaczka, albo syna Panowego, czyli syna Seta, po Jadamie Pana świata.

Bo od wszytkich słów, które się od A albo E poczynają, poprawcy pierwotny początek odcięli, jako się w Perspektywie pierwszą regułą psowania słów pokazało.

Żydzi zaś nie mają pewnych wokaliszów, albo słowiących liter, ale je tylko świeżo wynalezionemi znakami w jednym aleph rozznaczają, jako my "ć" i "cz" od gołego "c".

Zatem przed wynalezieniem takowych znaków, łacno im było zepsować Anosa w Enosa.

A tego, że temu słowu Anos nie innej litery, jedno P nie dostawa, tak iż ma być nie Anos, ale Panos, a zatem i wymienione miasto Setowe od niego nazwane, nie Anocha ale Panocha.

Stąd się jawnie pokazuje, iż Chaldeowie z Arabami to słowo Anos wykładają Nomen Domini, które w pierwotnym języku jest Pan: a wymienione Miasto od niego nazwane, świat po Potopie nie Enoadir nazywa, albo Anoadis, ale Paneadis albo Paneadą, jakoby państwem Jadamowym (przeto iż tam była pierwotna stolica świata), i na tymże ją miejscu pokazuje.

Od tego wtedy Panosa, Trzeciego Pana świata, nastąpiła różność między Scytami w Sukcesorze jego, Malaleelu, Czwartym Panu świata: tak iż samą linią jego, która w pomienionej Panosze, pierwotnej stolicy świata panowała, zwano Scytami Panochami, a innych, wszych, Scytami gminnymi.

Stądże Żydzi Gigantów, od wieków sławnych (jako mamy Genes. 6), Anachami, zamiast Panochami zowią, których Abben Ezra tamże wywodzi z Anacha, pierwszego Giganta, mówiąc o nim, że był z linii synów Bożych, to jest Setianów, według pospolitego wykładu.

Skąd znać, że ten po Żydowsku Anoch z linii Setowej, nie kto inny był tylko Malaleel, Czwarty Pan świata; który od nastąpienia po Enosie, albo raczej po Panoszu, na Panowanie (w wymienionej Panosze, pierwotnej stolicy świata) Panoch rzeczony, pierwszy na świecie począł Gigantomachię, to jest: prześladowanie Kainianów.

Czego taka przyczyna była. Za czasów panowania Panosa albo Enosa, dziada jego, iż herezje i bunty Kainiowskie wielką górę wzięły (jako między innymi Genebr. lib. 1. wywodzi) Panos widząc, że było potrzeba oraz i przeciwko ich kacerstwu i buntom wojować, temu Wnukowi swemu, dla sposobności do wojen (którą w nim skutek imieniem pokazuje) spuścił Panowanie, od którego był Panochiem przezwany: a sam się na osobliwą pieczą dusz ludzkich obrócił; tako się pokazuje z onych słów Gen. 4 :

"Ipse coepit invocare nomen Domini,"

Ten (prawy) począł wzywać imienia Pańskiego, to jest, nowym sporządzeniem obrządku chwały Bożej (jak pospolity wykład uczy) na zepsowanie herezji Kainowskiej.

W którym Biskupowaniu nastąpiwszy po nim Henoch Święty wielością pism herezje Kainowskie niweczył, jako szeroce wywodzi Genebr. ( lib. 1 ), a po nim, przez Boga z oczu ludzkich wziętego, Noe na Biskupstwo świata nastąpił, które potem Semowi, synowi swemu spuścił, ten zaś Abrahamowi; jako Mojżesz pokazuje ( Gen. 14 ).

Panoch (lub Anach po Żydowsku) Czwarty Pan świata, zaraz począł siłą bunty Kainianów przeciwko Państwu Scytyckiemu gromić, póty aż ich 560 roku po stworzeniu świata podbił, nie tylko pod posłuszeństwo, jak dziesięć lat przedtem, ale też i pod hołdy; przeto iż podbici pierwszy raz, znowu się byli zbuntowali.

Za co jako się wyżej nadmieniło, on, Panoch, pierwszy wojennik na świecie rzeczony był Molaleł albo Malaleel, przeto iż onego mola narodu ludzkiego, to jest Kaina i z jego potomstwem, nie bez wielkiego krwi rozlania podbił.

Stądże Trogus prawdziwie powiedział ( lib. 2 ) , iż Azja Scytom 1500 lat przed Ninem hołdy oddawała, bo tyleż lat odejmując, wypada owo podbicie Azji we wspomniany rok świata 560. Czego mu jasno pismo Boże potwierdza ( Iozuae 14 ) jako się wnet pokaże.

To takie Panocha, Mola-leła, lub Malaleela, Kainianów prześladowanie, świat zowie Gigantomachią, jakoby Gigantów machanie, to jest kijami, albo czymkolwiek tam było na on czas, szermowanie.

Co stąd jawno jest, iż Żydzi Gigantów zowią Anachami, zamiast Panochami.

Jednakże Gigantów, albo raczej Gigasów, imię, nie w ten się czas zjawiło na świecie, ale dopiero około czasów śmierci Jadamowej, to jest, około roku 930 po stworzeniu: kiedy Mathusale, Piąty Pan Świata, wysiekł do szczętu Kainiany i uspokoił ziemie: jak się pokazuje z onych słów ( Iosu. 14 ) :

"Adam maximus ibi inter Anachim situs est, & terrae cessavit a praelijs"

To znaczy: Jadam, największy tam między Panochami, pogrzebion jest, a ziemia się uspokoiła od wojen.

W ten czas albowiem, że Scytowie Panochowie (jako się wyżej namieniło) Kainiany aż za Nil po Afryce gonili, a na wschód słońca aż do Gongesu albo Gangesu płoszyli, stąd Gongesami, jakoby goniącemi gies rozegżonych albo rozproszonych Kainianów byli nazwani.

A wspomniane rzeki, które uciekając pomącili, jedne, to jest Nil dzisiejszy, przezwano Gon, z czego Żydzi uczynili Gehon, a druga Gonges, którą Mojżesz w tenże sens przezwał Wyżonem, jakoby wygnaniem, a nowsi Żydzi Phisonem.

Z tych tedy Gongesów, nowsze języki wyrsowały Gigasów jako i z rzeki Gonges Ganges: a ze zwycięzcy Mathu-ściałocha (przeto iż był mat wysiekł) Żydzi Mathusala.

Czego dosyć oczywiście potwierdza to samo, że go (jak się rzekło) Chaldeowie i Arabowie nie Mathusale zowią, ale Mathuścialach zamiast Matuściałoch: a wykładają go Mittens mortem, albo Apostolus mortis, lub Mortem postulans.

Nic innego tedy nie byli sławni oni od wieków ( Gen. 6 ) Gigasowie, lub z cudzoziemska, choć źle, "Gigantowie", jedno Scytowie Panochowie.

Których to Gigasów, nasz język Olbrzymami zowie, od podobnego Chamianów po Potopie, na tychże miejscach, to jest: w Egipcie i Babilonie podbicia i przez też rzeki płoszonych.

Co iż był Olan, lub z cudzoziemska Alan, przodek nasz, potem za czasem Polach i innymi przezwiskami jako się niżej zobaczy nazwany, uczynił i strach na wszystek świat puścił, stąd Gigasa zowiemy Olbrzym, jakoby Olan brzmi: bo głośne imię jego było po świecie, jako się niżej pokaże.

Dwojacy tedy byli od wieków Scytowie, albo Setowi potomkowie. Jedni Scytowie Panochowie, w których linii było Panowanie świata i w ręku wspomniana Panocha, pierwotna stolica jego: a drudzy Scytowie pospolici.

Panochów Pismo Święte zowie synami Bożymi, a pospolitych lub gminnych, ze wszytkim innym pokoleniem Jadamowym (prócz Kaińskiej linii) synami ludzkimi; jako mamy ( Gen. 6) :

Świat zaś, Panochów synami Nieba, a pospolitych synami ziemie.

Stądże Łacinnicy takiego zowią Nobilis, jakoby Nebo-licz, to jest między syny Nieba policzony: a my Szlachcic, jakoby z Lacha czcić,

a to dlatego, iż nie przez żadne przywłaszczenie, ale przyrodzoną mamy zacność Szlachectwa. Stąd znać, jak wielka jest różność, między Slachcicem a Nobilisem.

Zatrzymała starożytność, chociaż w innych słowach, tąż własną różność Scytów Panochów, od innych pospolitych, aż do dnia dzisiejszego

Kto uważy, co to jest Scythae Regij a Vulgures (jedno to albowiem jest Panoch a Królujący.) Także i w onym sławnym u Historyków obmalowanin Scytii w osobie jednej Panny, od połowy na dół Jaszczurki; co się niżej wywiedzie.